ดวงใจปรัชญา...เพียงรักกันก็พอ

๑ นางหงส์ หญิงสาวร่างเพรียวบางในชุดเดรสยาวสำหรับออกงานสีชมพูนู้ด สะพายกระเป๋าใบเล็กสีชมพูเข้มดูโดดเด่น เดินอย่างมั่นใจเข้าไปยังห้องจัดเลี้ยงของโรงแรมหรู วันนี้ทางโรงเรียนจัดงานเลี้ยงศิษย์เก่า นภาธรจึงมาร่วมงานตามที่ได้รับบัตรเชิญ ร่างสวยชะงักเมื่อมีเสียงเรียกอยู่ด้านหลัง “อ้าว นั่นน้องนภาใช่ไหมจ๊ะ” นภาธรหันไปมอง เธอย่นคิ้วเล็กน้อย เมื่อเห็นหญิงสาวสวยคุ้นตา ทว่ายังจำไม่ค่อยได้นัก เพราะไม่ได้กลับบ้านต่างจังหวัดนานแล้ว ทำให้บางทีก็หลงลืมคนที่เคยรู้จักไปบ้าง แต่ที่กลับมาคราวนี้ก็เนื่องจากพี่ชายคนรองเพิ่งโทร. ไปบอกเมื่อสัปดาห์ก่อนหน้านี้ว่าบ้านของเธอสร้างเสร็จแล้วให้กลับมาดู เผื่อว่าต้องการจะให้แก้ไขอะไรจะได้รีบทำ เมื่อได้รับบัตรเชิญที่ทางโรงเรียนส่งไปให้ในช่วงเวลาเดียวกัน เธอก็ตัดสินใจกลับมาร่วมงานเลี้ยงศิษย์เก่าในวันนี้ทันที ด้วยคิดถึงเพื่อนเก่าที่เคยเรียนมาด้วยกัน เมื่อกลับมาถึงบ้าน ก็ไปหาบิดาและมารดาที่บ้านของชลธร ซึ่งเป็นพี่ชายคนโตก่อน เพราะอยู่ใกล้กับโรงแรมที่จัดงานเลี้ยงมากกว่า ก่อนจะนอนหลับพักผ่อนแล้วตื่นมาตอนบ่าย ๆ อาบน้ำแต่งตัวแล้วมางานเลี้ยงต่อโดยที่ยังไม่ได้เข้าไปดูบ้านของตัวเอง ตั้งใจว่าคืนนี้เธอจะกลับไปนอนที่บ้านของตัวเอง เพราะพี่ชายคนรองบอกว่าบ้านพร้อมเข้าอยู่ได้แล้ว “จำพี่ไม่ได้หรือคะ พี่นิสา เพื่อนพี่ชลที่เคยไปเที่ยวบ้านบ่อย ๆ ตอนน้องนภายังเด็ก ๆ น่ะคะ ตอนนี้น้องนภาโตขึ้น แถมสวยขึ้นมากเลยนะคะ” “อ้อ ค่ะพี่นิสานี่เอง พี่นิสาก็สวยขึ้นมาก จนนภาจำไม่ได้เลยค่ะ” นภาธรมองหญิงสาวในชุดราตรีสีเงินตรงหน้า เมื่อก่อนนิสากรเคยไปบ้านเธอหลายครั้ง ในช่วงที่ชลธรพี่ชายคนโตของเธอเรียนมัธยมปลาย แต่หลังจากที่นิสากรไปเรียนต่อที่กรุงเทพฯ และชลธรไม่ได้ไปเรียนต่อ ก็ไม่เห็นนิสากรที่บ้านเธออีก “พี่ก็มองน้องนภาอยู่ตั้งนานเหมือนกันค่ะ ไม่กล้าเข้ามาทัก กลัวว่าจะจำคนผิด ก็ดูสิคะ สวยขึ้นราวกับนางแบบ ว่าแต่พี่ชลเป็นยังไงบ้างคะ” “เอ่อ นภาเพิ่งกลับจากกรุงเทพฯ เมื่อกี้เองค่ะ เข้าไปที่บ้านก็ไม่เห็นพี่ชล เห็นแม่บอกว่าขึ้นไปธุระที่กรุงเทพฯ เมื่อวาน เลยยังไม่รู้ว่าเป็นยังไงบ้าง ว่าแต่พี่นิสาไปอยู่ที่ไหนมาตั้งนานคะ นภาไม่ได้ข่าวเลยค่ะ” “พี่ก็เพิ่งกลับจากกรุงเทพฯ เหมือนกันค่ะ เรียนจบก็ทำงานที่โน่นเลย ไม่ค่อยได้กลับบ้าน แล้วพี่ชลทำอะไรอยู่คะช่วงนี้” “อ้อ ก็ทำสวนเหมือนเดิมค่ะ” นภาธรตอบ “ทำสวน เฮ้อ น่าเสียดายนะคะ คนเรียนเก่งแบบพี่ชล ไม่น่าจะจมปลักอยู่ที่นี่เลย ถ้าได้ไปเรียนต่อกรุงเทพฯ เหมือนกับน้อง ๆ ก็คงจะก้าวหน้ามากกว่านี้” นิสากรกล่าวพลางถอนหายใจเมื่อเอ่ยถึงคนรักเก่า ที่เคยเป็นรักครั้งแรกตอนที่ยังเรียนมัธยมปลาย ทว่าเมื่อชลธรไม่ได้เรียนต่อ เธอจึงตัดสินใจห่างจากเขา เพราะเชื่อว่าระดับการศึกษาที่ต่างกัน ไม่น่าจะทำให้ความรักระหว่างเธอกับเขาไปกันได้ดีสักเท่าไร เธออยากมีอนาคตที่ดีกว่า ได้อยู่ในระดับสังคมที่สูงกว่า แต่ถ้ายังคบกับเขาก็คงจะทำให้ชีวิตของเธอตกต่ำลง “ค่ะ เมื่อก่อนพี่ชลลำบากนิดหน่อยเพราะต้องทำงานส่งน้องเรียน แต่ตอนนี้พี่ชลก็ไม่ได้ลำบากสักเท่าไรแล้วค่ะ” นภาธรตอบ “คงจะแต่งงานมีลูกไปแล้วสินะคะ พี่เห็นคนต่างจังหวัดจะมีลูกมีเมียกันตั้งแต่อายุน้อย ๆ กันทั้งนั้น” “ยังหรอกค่ะ พี่ชลเขาเลือกน่ะค่ะ คงจะรอคนที่ใช่จริง ๆ ถึงจะยอมแต่ง แล้วพี่นิสาล่ะคะ มีครอบครัวหรือยัง” “เอ่อ ก็...แต่งงานแล้วค่ะ สามีพี่ฐานะดี ตั้งแต่แต่งงานกับเขาพี่ก็สุขสบายขึ้น” “ค่ะ ดูแล้วพี่นิสาก็ดูสุขสบายดีจริง ๆ ด้วยค่ะ แต่งตัวสวย ใช้กระเป๋าก็แบรนด์เนม รองเท้าก็แบรนด์เนม” นภาธรกวาดตามองเครื่องแต่งกายของหญิงสาวสวยตรงหน้า “เอ่อ สามีพี่ซื้อให้ทั้งนั้นละค่ะ เขาชอบให้พี่ใช้แบรนด์เนม แล้วน้องนภาล่ะคะ ชาเนลที่ถืออยู่นี่...ได้มายังไงคะ” นภาธรอึ้งไปอึดใจหนึ่ง ก่อนจะก้มมองกระเป๋าสะพายคลาสสิกใบเล็กสีชมพูเข้ม ที่เธออ้อนขอเงินจากชลธรถึงสามแสนกว่าบาทไปซื้อถึงจะได้มันมา “อ้อ นี่นภาขอเงินจากพี่ชลไปซื้อค่ะ” เธอบอกตามตรงว่าได้มาอย่างไร อย่างน้อยก็อยากให้หญิงสาวที่คุยด้วยรู้ว่าพี่ชายของเธอไม่ได้มีชีวิตที่แย่นัก “ขอเงินจากพี่ชลไปซื้อ คงก็อปเกรดเอสินะคะ แหม งานละเอียดจริง ๆ ดูแทบไม่ออกเลยว่าจริงหรือก็อป” นิสากรจีบปากจีบคอพูด ลำคอระหงของเธอเชิดขึ้นอย่างเย่อหยิ่ง หญิงสาวรุ่นน้องได้แต่แอบถอนใจเมื่อรู้ว่าทัศนคติที่นิสากรมีต่อชลธรนั้นไม่ได้เปลี่ยนไปเลย ยังคงมองว่าเขาอยู่ในกลุ่มรายได้ต่ำอยู่นั่นเอง “เอ่อ นภาซื้อจากชอปของชาเนลโดยตรงค่ะ นภามีเพจขายกระเป๋าด้วยนะคะ ถ้าพี่นิสาสนใจกระเป๋าแบรนด์นี้นภามีปล่อยอยู่หลายใบ ซื้อเก็บไว้เป็นของสะสมน่ะค่ะ แล้วจะปล่อยออกบ้างถ้าได้ราคาดี แต่ใบนี้นภายังไม่ปล่อยหรอกนะคะ รอให้ราคาในชอปขยับขึ้นกว่านี้ และของหายากขึ้นอีกสักนิด ค่อยปล่อยออก ถึงจะได้กำไรค่ะ นี่ค่ะนามบัตร น้องภาทำธุรกิจกระเป๋าแบรนด์เนมหลายแบรนด์ด้วยค่ะ เผื่อพี่นิสาสนใจ อ้อ น้องภาขอตัวก่อนนะคะ นัดเพื่อนไว้น่ะค่ะ” นภาธรเปิดกระเป๋าใบจิ๋วแล้วหยิบนามบัตรยื่นให้ ก่อนจะเดินฉับ ๆ ออกไปด้วยท่าทางสง่าดุจนางหงส์ แท้จริงแล้วเธอไม่ได้อยากจะคบหากับคนแบบนิสากรนัก เพียงแค่ถ้าหญิงสาวมีเงินซื้อกระเป๋าแบรนด์เนมของเธอสักใบ ก็ถือว่าคุ้มกับค่านามบัตรใบละห้าบาทก็เท่านั้น เพราะความต้องการส่วนหนึ่งของเธอที่มาที่นี่ก็เพื่อเข้าสังคมกับเพื่อน ๆ เผื่อจะได้มีคอนเนกชันใหม่ ๆ ซึ่งจะช่วยเสริมธุรกิจที่ทำอยู่ เนื่องจากวางแผนว่าจะกลับมาอยู่ที่บ้านนานแล้ว จึงควรจะมาทำความสนิทสนมกับเพื่อน ๆ ไว้บ้าง เพราะเธอรู้ว่ามีเพื่อนหลาย ๆ คนที่ไปเรียนกรุงเทพฯ และกลับมาอยู่ที่บ้านกันค่อนข้างมาก เนื่องจากสภาพความเป็นอยู่ของคนที่นี่ก็ไม่ได้ย่ำแย่เหมือนในอดีตแล้ว “นภา ๆ ทางนี้ ๆ” นภาธรหันไปยังเสียงเรียก เห็นกลุ่มเพื่อนสมัยมัธยมทั้งชายและหญิงกวักมือเรียกอยู่ที่โต๊ะอีกฝั่งหนึ่ง เธอจึงเดินรัวเท้าเข้าไปหา “บิว แบม แก้ว นิภา ดีใจจังได้เจอพวกเธอ เด พงศ์ อ้าว พี่ก้องก็มาด้วยเหรอคะ ดีใจจังที่ได้เจอ” เธอทักทายเพื่อนทั้งหกคนรวมทั้ง ก้องเกียรติที่เป็นรุ่นพี่เธอสองปี ซึ่งนั่งรออยู่ก่อนแล้ว