PROLOGUE
1060 Words
PROLOGUE
Helle’s POV
"Hi! ako nga pala si Jean, siya naman si Jhona." biglang pagpapakilala ng batang nakapigtails ang buhok kasama ang kaniyang kaibigan na nasa tabi niya, naka salamin ito at nakalugay ang buhok. Malawak ang ang ngiti nila habang pinagmamasdan ang ginagawa ko.
Napansin ko na parehas ang uniform na suot namin pero ang ipinagkaiba lamang ay ang kulay ng ribbon namin. Pagkatapos ko silang pagmasdan ay bumalik na ulit ako sa pagbabasa ng librong hawak ko.
Akala ko kapag hindi ko na sila pinansin pa ay aalis na sila, pero hindi pala. Nanatili pa rin silang nakatayo sa gilid habang nakamasid sa ginagawa ko.
“Ikaw anong pangalan mo?” dagdag na tanong ng babaeng naka-pigtails, na ang pangalan ay Jean. Huminga ako ng malalim at saka matalim na tinignan sila. ‘Siguro naman ‘pag sinabi ko na ang pangalan ko sa kanila ay titigilan na nila ako.’
“Michelle,” mailking wika ko sa kanila. ‘Ngayong nalaman nyo na ang pangalan ko, tigilan nyo na ako.’ bulong ko sa sarili.
Nagulat ako ng bila silang umupo sa tabi ko na para bang kilala na nila ako ng lubusan. Hindi ba nila napapansin na, gusto kong mapag-isa?
"Nice to meet you Michelle!" sabay na bati nilang dalawa sa akin saka malawak na ngumiti. Napabuntonghininga nalang ako.
Mukhang wala na akong magagawa pa, halata namang wala silang balak na iwan ako. Tinanguan ko nalang sila bilang sagot.
"Anong binabasa mo Michelle?" tanong ng babaeng nakalugay ang buhok na ang pangalan ay Jhona. Muntikan na ngang mahulog ang salamin niya dahil pilit niyang tinitignan ang librong hawak ko.
"Algebra," maiksing sagot ko sa kanya na nagpakunot sa kanilang noo.
"Parang ang hirap naman n'yan! Laro na lang tayo!" wika ni Jean at saka mabilis na hinawakan ang kamay ko para patayuin.
Dahil sa gulat ay malakas kong hinawi ang kamay niyang nakahawak sa kamay ko.
Natahimik silang dalawa pero walang bahid na gulat o sakit man ang makikita sa mga mata niya bagkus ay nginitian niya lang ako. ‘Why? They should cry, since I hurt her? right?’
This is why I hate interacting to people.
Tumayo na sialng dalawa ng marinig nila ang tunog ng bell hudyat na magsisimula na ang klase sa tanghali.
"Sige Michelle, sa susunod ulit nating pag kikita! Grade 2 section B kami! Ikaw?!" sumisigaw na sabi ni Jean habang paalis sila sa playground.
“Grade 2, section A…” pabulong na sagot ko. Malakas na bumuntonghininga ako at saka sinarado na ang librong hawak ko.
Tumayo na ako nang marinig ko na ang busina ng kotseng nasa likuran ko. Humarap na ako sa kotseng kararating pa lamang. Nakita ko ang paglabas ng driver. Naglakad na siya papunta sa direksyon ko para kunin ang mga gamit kong nasa lapag.
"Let's go miss Kae. Your mother is waiting for you at the airport," usal nito at inilahad ang kamay sa harap ko. Imbis na hawakan ko ang kamay niya ay iniabot ko na lang sa kaniya ang hawak kong libro at saka naglakad na patungo sa nakaparadang kotse.
Ngayon ang araw ng biyahe namin ni mama paalis sa Bicol. Lilipat na kasi kami sa Manila dahil sa trabaho ni Mama. I hope those two can no longer remember meeting someone like me.
Akala ko hindi na kami magkikita pa, pero hindi pala. We met again, 3 years later.
After they introduced themselves in front of the class, I suddenly remembered our first encounter when we were in grade 2, but they seemed to have forgotten that.
Destiny seems to have brought the three of us here so we can meet again. Then again, they introduced themselves to me as before. But this time, I was happy to approach them.
We built a gang which were named after us. I became the leader of the gang, since I have experience dealing with other people. Our Gang's mission is helps those who need help, it's either cleaning a certain place or protecting the people from bad guys.
We, who were just curious become famous. The name 'Henaje Trios' was known. Large Gangs and even organizations began to recruit us, but we decline it. We still stayed as 'Henaje Trios' who helps people without receiving something in return.
Our gang keeps on growing and growing. Until we began receiving pranks and even death threats. I did take it seriously. Pinilit ko sila Jean na mag quit na sa gang, pero hindi sila nakinig sa akin.
Nang makatanggap ako ng invitation coming from Llyod Megan. They are inviting me on a drag race, in exchange, they won’t harm Jean and Jhona. I accepted the invitation, as I valued my friends even though my safety was uncertain.
The Drag race will be held, on the same day of our recognition at Junior High. I still choose to attend drag racing.
I was almost close to the finish line but, at that time, I had no idea they were cheating, I was late to realize it. I crashed into a big tree because the car lost its brakes.
I was about to get out of the car before it explode but before I could do that, a car hit my car hard, it was meant. Until the car I was riding in crashed into a ravine.
I still remember the face of the car driver who intentionally collided with the vehicle I was riding in. It was Lloyd's sister, Lexie Megan who almost kill my friends, Cherry and Tiffany.
Now that I remember everything, from the time that they almost harm, Jean and Jhona to the time that they almost kill Tiff and Cherry.
This time, I’ll be the one who’ll hunt them down, every single member of the Megan family.
Dahan-dahan kong iminulat ang mga mata ko.
Sumalubong sa akin ang nakakasilaw na liwanag galing sa ilaw na nasa loob ng kwarto. Base sa amoy na nalalanghap ko sa paligid, mukhang nandito ako ngayon sa hospital.
No one's around.
They don’t seem to expect me to wake up early.
How many months have passed since I lost consciousness? It looks like I need a lot of exercise to regain my strength.
Pabagsak kong inihiga ulit ang aking katawan. Muli kong ipinikit ang aking mga mata at saka bumulong sa aking sarili.
'Welcome back, Michelle Kae.'
To be continued..
- Writer
