ทะลุมิติมาเป็นนักฆ่าแม่ลูกอ่อน

ตอนที่ 15 ข้าไม่รับ

นับแต่วันที่หลานเยว่เลือกเผยตัวตนต่อสายตาผู้อื่น...จวนของนางก็ไม่เคยเงียบสงบอีกเลยเมื่อไม่กี่วันก่อน ชายผู้เป็นพ่อของลูกบุรุษผู้ต่ำช้าดั่งเศษสวะ ย่างกรายเข้าสู่เขตจวนพร้อมโทสะรุนแรงและในวันนี้...ชายอีกคนหนึ่งก็มาเยือนเช่นกันไม่ใช่ใครอื่น หากแต่คือท่านแม่ทัพหลานซือเหยียนผู้เป็นบิดาโดยสายเลือดแต่ไม่เคยทำหน้าที่ของคนเป็นพ่อเลยแม้สักครา

ท้องฟ้าในยามนั้นปกคลุมด้วยหมู่เมฆหนาทึบ อึมครึมจนคล้ายเงาของโชคชะตาราวกับธรรมชาติก็รับรู้ถึงการมาถึงของผู้ที่หลานเยว่าไม่ต้องการต้อนรับเมื่อหลานซือเหยียนยืนอยู่เบื้องหน้าประตูจวนเขาเอ่ยถ้อยคำด้วยน้ำเสียงเรียบเฉย ไม่กร่าง ไม่ข่ม “ช่วยแจ้งนางที ว่าข้าประสงค์จะพบ”

แต่สิ่งที่พบคือสายตาเย็นชาของทหารยามไม่มีแม้แววเคารพหรือยำเกรงในแววตาพวกเขามีเพียงความนิ่งเฉียบ เย็นยะเยือก ราวกับไร้วิญญาณ

“เจ้าพวกนี้...มันอะไรกัน?” แม่ทัพหลานคิดในใจอย่างสงสัยต่อให้เคยยืนกลางสนามรบ หรือจ้องตาศัตรูนับพัน เขาก็ยังไม่อึดอัดเท่าตอนนี้เหล่าทหารตรงหน้าราวกับมีไอสังหารซ่อนเร้นพวกมันนิ่งเกินไป...มั่นคงเกินไป...จนไม่อาจเรียกว่าทหารยามธรรมดาได้เลยหนึ่งในนั้นเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงสุภาพ“โปรดรอสักครู่”

แม้ท่วงท่าจะสุภาพเรียบร้อย แต่ความรู้สึกไม่ไว้วางใจก็ยังทวีขึ้นหลานซือเหยียนรับรู้ได้ชัดชายเหล่านี้คือ กำแพงเหล็ก ที่ยากจะฝ่าและอาจเป็นมือสังหารในคราบผู้คุ้มกันแล้วประตูก็เปิดออกอย่างเงียบงัน

หลานเยว่ปรากฏกายอย่างสง่างามแม้เพียงก้าวเดินก็ยังแฝงไว้ด้วยอำนาจที่ไม่ต้องเปล่งเสียงนางมองชายตรงหน้าด้วยแววตาเยือกเย็น ห่างเหินดวงตาคู่นั้นไม่มีแม้เงาความผูกพันหลงเหลือสำหรับนาง เขาไม่ใช่บิดาแต่เป็นเพียงผู้มีสายเลือดเดียวกันโดยบังเอิญเท่านั้น

“ข้าก็นึกว่าใคร...ที่แท้ก็ท่านแม่ทัพผู้ทรงเกียรติ” เสียงของนางนุ่มนวล ทว่าเย็นชาอย่างไม่เหลือเยื่อใยหลานซือเหยียนชะงักเล็กน้อยดวงตาไหววูบ ขณะที่ความรู้สึกบางอย่างกำลังก่อตัวขึ้นอย่างเงียบเชียบ“เอ่อ...ข้าแค่...มาเยี่ยมเจ้าเท่านั้น”

เขาไม่รู้ด้วยซ้ำว่าควรเริ่มต้นบทสนทนาอย่างไรเพราะในอดีต เขาไม่เคยมองนางเป็นอะไรมากไปกว่าสิ่งไร้ค่าเด็กสาวที่เขาทอดทิ้งไว้เบื้องหลัง ราวกับว่าไม่มีอยู่ในโลกใบนี้เหตุผลที่เขากลับมาในวันนี้ ก็ไม่ใช่เพราะคิดถึงหรือสำนึกผิดแต่เพราะเด็กชายคนหนึ่งบุตรของนางเด็กคนนั้น...มีบางอย่างที่ดึงดูดเขาใบหน้าช่างละม้ายกับเขาในวัยเยาว์ดวงตาสดใส ทอแววฉลาดเกินวัย และแฝงพรสวรรค์ที่ยากจะหาได้แม้ในหมู่ชนชั้นสูง

“เด็กคนนั้น...น่าประหลาดใจนัก” เขาคิดในใจแต่สิ่งที่เขากลับไม่คิดไตร่ตรองเลยสักนิดคือหญิงตรงหน้า...ผู้เป็นแม่ของเด็กคนนั้นนางมิใช่คนเดิมและมิใช่ผู้ที่เขาจะมองข้ามได้อีกต่อไป

“เชิญเข้ามาด้านในก่อน” หลานเยว่เอ่ยเสียงเรียบนิ่ง ไร้แววอารมณ์ใดเจือปนในห้วงเวลานี้ จิตใจของนางหาได้มีความผูกพันใดหลงเหลือให้ชายตรงหน้าอีกแล้วคำเชิญที่กล่าวออกไป...มิได้เกิดจากมารยาท หรือความเคารพหากแต่เกิดจากความคิดอันเยียบเย็นบางที ชายผู้นี้...อาจจะยังมีประโยชน์

ขณะทั้งสองเดินเข้าสู่ลานกลางของจวนเสียงหัวเราะใสก็ดังแว่วมาจากเบื้องหน้า หลานจิ่วอวิ๋น บุตรชายของนาง กำลังวิ่งเล่นอย่างสนุกสนานกับบ่าวรับใช้บนลานกว้างแววตาของเด็กชายทอประกายสดใส บริสุทธิ์ใบหน้าเปื้อนยิ้มไร้เดียงสาในแสงแดดยามบ่ายช่างงดงามยิ่งนัก

สายตาของแม่ทัพหลานซือเหยียนทอดมองไปยังหลานชายแต่ไกลหัวใจของเขาเต้นสะดุดเล็กน้อยโดยไม่รู้ตัวเขาไม่ใช่คนที่ชอบเด็กแต่เด็กชายตรงหน้านั้น...มีบางอย่างที่ทำให้เขาอยากยื่นมือเข้าไปอุ้มไว้แนบอก

ไม่ใช่เพราะความน่ารักแต่เพราะในดวงตาและท่วงท่าเขาเห็น พรสวรรค์ ที่น่าอัศจรรย์ซ่อนอยู่ ในตอนนั้นเอง เด็กชายก็หันมาเห็นผู้มาเยือนหลานจิ่วอวิ๋นชะงักไปชั่วครู่ ก่อนจะรีบวิ่งมาหาแม่ของตนด้วยความคุ้นเคย

“ท่านแม่ ชายผู้นี้เป็นใครหรือ?” น้ำเสียงของเขาเต็มไปด้วยความใสซื่อ ไร้เดียงสา หลานเยว่เหลือบตามองชายวัยกลางคนที่ครั้งหนึ่งเคยทอดทิ้งตนด้วยแววตานิ่งสงบก่อนจะหันกลับมายิ้มให้บุตรชายอย่างอ่อนโยน พร้อมตอบคำถามด้วยน้ำเสียงราบเรียบ

“เขาเป็นเพียงชายชราที่หลงทาง และกระหายน้ำแม่จึงเชิญเขาเข้ามาลูกไปวิ่งเล่นกับบ่าวก่อนนะ เพราะแม่ยังมีธุระที่ต้องจัดการ”

แม่ทัพหลานซือเหยียนถึงกับสะอึกเล็กน้อยคำว่า ชายชราที่หลงทาง ฟังดูเรียบง่ายแต่สำหรับเขา มันแทงลึกกว่าคำดูแคลนใด ๆ เขายืนนิ่งไปชั่วขณะก่อนจะฝืนยิ้มจาง ๆ บนใบหน้าที่เริ่มมีริ้วรอยตามวัยส่งยิ้มให้หลานชายผู้น่ารักที่เขาแทบไม่รู้จักมาก่อนเลยในชีวิตนี้

“ขอรับ ท่านแม่” หลานจิ่วอวิ๋นพยักหน้ารับอย่างว่าง่ายก่อนจะหันไปจับมือบ่าวรับใช้ และเดินจากไปอย่างรู้หน้าที่เหล่าผู้ติดตามที่เฝ้ามองอยู่เงียบ ๆ ก็รู้โดยไม่ต้องเอ่ยคำใดว่าเวลานี้...มิใช่เวลาของเด็ก

แสงแดดอ่อนยามบ่ายสาดลอดเรือนไม้กลางน้ำพื้นศาลาริมทะเลสาบสะท้อนเงาคลื่นระลอกบาง ซัดกระทบกันอย่างแผ่วเบาสองเงาร่างนั่งเคียงกันอยู่ที่มุมหนึ่งของศาลาระหว่างพวกเขา…มีเพียงความเงียบ กับระยะห่างที่มองไม่เห็นแต่หนักอึ้ง

เสียงหัวเราะของเด็กน้อยดังก้องแว่วมาจากลานกว้างคล้ายจะช่วยคลี่คลายบรรยากาศ หากแต่กลับทำให้เงียบในใจของผู้ใหญ่ทั้งสอง ยิ่งเงียบงันกว่าเดิมแม่ทัพหลานซือเหยียนทอดสายตามองบุตรสาวใบหน้าเงียบสงบไม่ต่างจากผิวน้ำที่รายล้อม หากแต่ภายใต้ท่าทีสงบของนาง เขารู้ดีมีพายุลูกใหญ่ซ่อนอยู่

เขาสูดลมหายใจลึก เอ่ยคำที่ไม่เคยคิดว่าจะพูดออกมาในชีวิตนี้“หลานเยว่...ลูกพ่อ”เสียงของเขาแหบพร่า เบาราวสายลม“พ่อมาวันนี้...เพียงเพื่อขอโทษเจ้า”

ถ้อยคำง่าย ๆ แต่กลับหนักราวภูผาในอกของเขาเพราะตลอดชีวิตที่ผ่านมา เขาไม่เคยเรียกตนเองว่าพ่อ และไม่เคยเอ่ยเรียกนางว่า ลูก สำหรับเขาแล้ว หลานเยว่คือผลพวงจากความพลั้งเผลอกับหญิงรับใช้คนหนึ่งเด็กสาวที่ไม่มีพรสวรรค์ ไม่มีชาติกำเนิด ไม่มีค่าควรแก่การเหลียวมองเขาปล่อยให้นางเติบโตมาในเงามืดอย่างไร้ความหมาย...จนวันที่เขาเลือกส่งนางไปเป็นเครื่องบรรณาการในคราบ สาวอุ่นเตียง

หลานเยว่ไม่ตอบทันทีเพียงหันมามองเขา แววตาเรียบเฉย หากแต่คมกริบเยียบเย็น

“ข้าไม่รับ”นางกล่าวเรียบเสียง แต่หนักแน่นจนใจคนฟังสะเทือน“ข้าไม่มีคนไร้ยางอายเช่นเจ้าเป็นพ่อ”

เขาชะงัก ใจสั่นวูบแต่เธอยังไม่จบ

“ข้าอยากรู้เหลือเกิน...ในวันนั้น เจ้าคิดอะไรอยู่?”น้ำเสียงของนางไร้เยื่อใย ราวกำลังย้อนรำลึกชะตาของใครบางคนที่ไม่เกี่ยวข้องกับตนเอง“เจ้าถึงได้ส่งข้าไปให้กับมัน ราวกับข้าเป็นวัตถุสิ่งหนึ่ง”

“และในวันที่ข้าถูกเขาเขี่ยทิ้ง ถูกเหยียบย่ำเหมือนเศษฝุ่นใต้ฝ่าเท้าเจ้าหายหัวไปไหนตลอดห้าปีที่ผ่านมา?”

คำถามที่ทิ่มแทงจิตใจแม่ทัพหลานซือเหยียนอย่างเฉียบขาดริมฝีปากเขาขยับเล็กน้อยดวงตาแดงเรื่อ ราวกับไม่รู้จะเริ่มพูดอย่างไร “ข้า...ข้า...”

เพียงถ้อยคำสั้น ๆ แต่ก็ไม่มีประโยคใดตามมาสิ่งที่เคยทำลงไปในอดีต กลับกลายเป็นห่วงเหล็กที่รัดลำคอเขาไว้แน่น และในสายตาของหลานเยว่ตอนนี้เขา...ก็เป็นเพียงชายชราไร้ค่า ที่นางไม่เคยนับญาติด้วย