เมื่อแม่ทัพหลานซือเหยียนและซ่งเจี้ยนหงกลับมาถึงค่ายพัก พลบค่ำก็เริ่มโรยตัวลงบนทิวเขา เสียงธงผ้าปลิวไหวกับสายลมเย็นยะเยือก กลบเสียงฝีเท้าม้าจนเงียบสนิท
“เจ้าคนนี้จะทำแผลให้เจ้า” แม่ทัพหลานกล่าวเรียบๆ พลางส่งสายตาเรียกหนึ่งในทหารหนุ่มเข้ามาซ่งเจี้ยนหงเหลือบตามองตามคำพูด ก่อนจะพยักหน้าเบา ๆ อย่างไม่ใส่ใจ...เขาไม่รู้เลยว่า ทหารหนุ่มที่ดูธรรมดาคนนี้ ก็คือ หลานเยว่หญิงสาวที่เขาเคยเหยียบย่ำเกียรติอย่างไม่เหลือชิ้นดี
หลานเยว่ในยามนี้ เปลี่ยนไปจนไม่หลงเหลือเงาของหญิงสาวเมื่อวันวาน ใบหน้าถูกแปลงแต่งอย่างแนบเนียน ร่างกายเคลื่อนไหวด้วยความมั่นคง เงียบขรึม สายตาของนางมืดดำ…ปิดบังความแค้นที่กำลังไหลเวียนในโลหิตทุกหยด
“แผลของท่านติดพิษ ต้องใช้ไฟเผาเพื่อล้างพิษออก” นางกล่าวเสียงเรียบ ขณะหยิบมีดปลายแหลมขึ้นมาแนบไฟจนปลายโลหะเปลี่ยนสีเป็นส้มจัด
ซ่งเจี้ยนหงยิ้มหยัน “เหอะ เรื่องแค่นี้ ข้าไม่กลัวหรอก ข้าเคย
