ท่ามกลางความทุรกันดารของเมืองชายขอบ แสงแดดแผดเผาลงมาจากฟากฟ้าอย่างไร้ปรานี ไม่มีแม้แต่เงาไม้หรือม่านเมฆใด ๆ ที่จะคอยบรรเทาความร้อนแรงจากสุริยัน ร่างของซ่งเจี้ยนหงนั่งซุกตัวอยู่ข้างกำแพงเก่า หน้าผากเปียกโชกไปด้วยเหงื่อ ขณะที่ริมฝีปากแห้งผากและแตกระแหง ผิวหนังแตกลอกจากแสงแดดที่รุมเร้า เขาไม่ได้กินอาหารหรือดื่มน้ำมาหลายวันแล้ว ความอดอยากทำให้ร่างกายสั่นเทิ้ม สายตาพร่ามัวจนไม่อาจเห็นใบหน้าผู้คนที่ผ่านไปมา
“หิว...ข้าหิวเหลือเกิน...” เขาครางเบา ๆ อย่างคนที่แทบจะสิ้นสติ “ขอเศษเงิน...หรือแม้แต่เศษอาหารก็ได้…”
คำพูดนั้นหลุดออกมาด้วยเสียงที่แหบแห้งและแทบไม่มีใครได้ยิน จนกระทั่งเสียงเล็ก ๆ ใสบริสุทธิ์ของเด็กคนหนึ่งดังขึ้นใกล้ ๆ
“ท่านลุง...หมันโถว ขอรับ”
มือเล็ก ๆ ยื่นหมั่นโถวร้อน ๆ เข้ามาใกล้ ซ่งเจี้ยนหงแทบจะขาดใจด้วยความหิว เขารีบคว้ามันมาแทบไม่ทัน ไม่แม้แต่จะเงยหน้ามองผู้มอบให้ กัดกินอย่างบ้าคล
