ร่างสูงใหญ่ของแม่ทัพหลานซือเหยียนเดินจูงมือหลานชายตัวน้อยออกจากจวน ใบหน้าของเขาเปี่ยมสุข ดวงตาฉายแววภาคภูมิราวกับโลกทั้งใบคือสิ่งที่เขามอบให้เด็กคนหนึ่งได้ หลานเยว่ยืนมองแผ่นหลังของเขาด้วยสายตาเย็นชา เงียบงันราวสายลมที่ไม่เคยพัดไหว ความสุขบนใบหน้าของเขา ไม่อาจปลุกแม้แต่เศษเสี้ยวความรู้สึกในใจของนาง
เขาคือบิดาโดยสายเลือด แต่ในสายตาของหลานเยว่ เขาคือเศษเดนของความเป็นมนุษย์ ชายผู้เคยกล้ายกบุตรสาวของตนให้กลายเป็นเพียงของเล่นในมือผู้อื่น เพื่อแลกกับความภักดีและผลประโยชน์ เขาคือผู้เริ่มต้นทุกบาดแผลในชีวิตของนาง
แม้ซ่งเจี้ยนหงจะล่วงลับ กลายเป็นเพียงร่างไร้วิญญาณใต้ร่มไม้ในสวนของนาง แต่ความแค้นของหลานเยว่ยังไม่จบ ความเจ็บนั้นไม่ได้จาง มันฝังลึก ยิ่งนานวันก็ยิ่งหยั่งรากลงในจิตวิญญาณ
ที่นางยังยินยอมให้บุตรชายได้ใกล้ชิดกับชายผู้ชั่วช้าผู้นั้น ไม่ใช่เพราะอภัย ไม่ใช่เพราะเห็นแก่สายเลือด หากแต่เพราะห
