หลายวันมานี้…ภายในเรือนของซ่งเจี้ยนหงเต็มไปด้วยขบวนสาวใช้หมุนเวียนเข้ามาไม่ขาดสายไม่ใช่เพราะเขาเป็นบุรุษเจ้าสำราญคลั่งไคล้กามราคะ หากแต่เป็นเพราะ…ความเงียบงันในร่างกายของเขาความเงียบ…ที่ควรจะตื่นเมื่ออยู่ต่อหน้าร่างอ่อนนุ่มและเสียงครางอันเร้าใจแต่กลับไร้ซึ่งการตอบสนองไม่ว่าเรือนร่างของหญิงสาวเหล่านั้นจะงดงามเพียงใดไม่ว่าพวกนางจะใช้เล่ห์กลหรือสัมผัสที่เร่าร้อนสักเพียงไหนเขาก็ยังคงนอนนิ่ง…ราวกับก้อนหินไร้ชีวิตเจ้าน้องชายของเขา…ไม่ต่างอะไรจากหนอนตายซากที่ไม่ยอมขยับแม้แต่น้อย
"บัดซบ! มันเกิดอะไรขึ้นกับข้ากันแน่!?" เสียงคำรามด้วยความขุ่นเคืองทั้งที่เสียงนั้นแฝงไว้ด้วยความหวาดหวั่นอย่างลึกซึ้งสำหรับซ่งเจี้ยนหงแล้วเรื่องนี้มิใช่แค่ความผิดปกติของร่างกายแต่มันคือเรื่องของศักดิ์ศรี คือหัวใจของความเป็นบุรุษและในฐานะขุนพลแห่งสนามรบ มันยิ่งเหมือนคมหอกที่ปักอยู่กลางใจ
เขาไม่อาจบอกผู้ใดได้ ไม่ใช่ท่านพ่
