ภายในห้องไม้ทึมแสงที่มีกลิ่นอับและควันชากลบกลิ่นเลือดลาง ๆ พ่อค้าทาสร่างอ้วนจัดแจงยกถาดชามาด้วยมือของตนเอง ทั้งที่ปกติเขาจะไม่ลดตัวแตะต้องอะไรเช่นนี้เลย มือที่ถือถ้วยชาเบา ๆ นั้นสั่นไหวจาง ๆ อย่างแทบกลั้นไม่อยู่ แต่สีหน้าของเขากลับฝืนฉีกยิ้มอย่างผู้มีมารยาท ทว่าหลังดวงตาคู่นั้นยังแฝงเงาแห่งความหวาดกลัวไม่จาง
“ฮูหยินหลานอวี้ซิน… เด็กคนนี้ ถือได้ว่าเป็นสินค้า คุณภาพชั้นเลิศ…”“ตัวข้านั้น... อาจซื้อไม่ไหวเสียด้วยซ้ำ แต่ข้ามีผู้หนึ่งที่อาจสนใจ... สนใจมากพอจะทุ่มไม่อั้น” หลานอวี้ซินจิบชาด้วยท่วงท่าเยือกเย็น สีหน้าผ่อนคลายดั่งกำลังนั่งฟังเพลงขับกล่อมในสวน ไม่มีแม้เศษเสี้ยวของความลังเล
“ข้าไม่ติดหรอก... ว่าเจ้าจะตีราคาเท่าใด”“ข้าเพียงต้องการขายเจ้าเด็กนี่ให้พ้นเรือนก็เท่านั้น”
น้ำเสียงของนางเรียบง่ายนัก เรียบนิ่งเสียจนพ่อค้าทาสต้องกลืน เป้าหมายของนางไม่ใช่เงินทอง แต่คือ การลบล้าง การผลักไสเด็กค
