หมอหญิงช่วยบรรเทาเหล่าคุณชาย(ฮาเร็ม)

บทที่ 2 รักษาด้วยวิธีใด?

"ทำอันใดกัน?"

เถียนลี่ลี่เพียงเหลือบสายตามองเขาเท่านั้น ไม่รู้ว่าเป็นใคร แต่ตัวเองกำลังดูอาการของต้าหยาง ดังนั้นจึงได้เอ่ยทั้งที่มองแก่นกายที่เริ่มมีปฏิกิริยาในมือ "คุณชายท่านนี้เข้ามาได้อย่างไรเจ้าคะ ข้ากำลังรักษาอาการป่วยให้กับคุณชายใหญ่"

หวางฉู่เยี่ยนน้องเล็กอายุยี่สิบสี่ถามทั้งที่ชะเง้อดู

"รักษาแบบใด ต้องจับแล้วชักรูดเช่นนั้นด้วยหรือ?"

ลี่ลี่ถอนหายใจแล้วตวัดสายตาตำหนิหวางต้าหยาง รั้งมือของตนเองกลับแล้วเอ่ยว่า "ท่านหลอกลวงผู้คนเพื่ออันใดเจ้าค่ะ แท่งหยกของท่านก็เป็นปรกติ ไม่เห็นจะป่วยสักนิด"

"ปรกติอันใด ข้า.."

"แข็งเต็มมือเช่นนี้ ยังมาบอกไม่ปรกติอีกหรือเจ้าคะ?"

เอ่ยกับเขาด้วยน้ำเสียงไม่พอใจแล้วชักมือกลับ

หวางฉู่เยี่ยนที่เห็นเช่นนั้นก็ตาโต พวกเขาสามพี่น้องไม่เป็นเช่นนี้มานานแล้ว ไม่รู้ว่าเพราะเหตุใดเพียงแค่พี่ใหญ่ถูกนางกุมเอาไว้แล้วชักรูดไม่นาน ของพี่ใหญ่ก็ขยายจนชี้ชันผงาดขึ้นมาราวกับเสาใหญ่โตน่าเกรงขาม

"นี่แม่นาง ข้าก็เหมือนกันกับเขา ช่วยดูข้าได้หรือไม่?"

"ท่านคือคุณชายท่านใด?"

"ข้าคือหวางฉู่เยี่ยน"

"ข้าตรวจคุณชายใหญ่เสร็จแล้ว เช่นนั้นเชิญท่านที่ห้องตนเองเลยหรือไม่เจ้าคะ?"

"ไม่เป็นไร แค่ตรวจเอง"

เอ่ยเพียงเท่านั้น อาภรณ์กายสูงโปร่งที่ดูบอบบางกว่าพี่ใหญ่ของเขาจึงได้ตวัดออกโดยที่ไม่ต้องดึงเชือกที่ผูกเอว

เถียนลี่ลี่ที่ตอนแรกจะล้างมือแล้วกลับหลังจากตรวจหวางต้าหยางเสร็จ แต่ก็นึกไม่ถึงว่าคนน้องสุดจะเข้ามาแบบนี้ จึงได้เดินเข้าไปแล้วล้วงมือซุกผ่านช่องว่าง

หวางฉู่เยี่ยนที่คิดว่าตนเองจะไม่มีปฏิกิริยาใด เพียงแค่นางจับเบาๆ จึงสะดุ้งเล็กน้อย เพราะมือนิ่มทำให้อุ่นมากสำหรับเขา ดวงหน้าเล็กเงยขึ้นมาและช้อนสายตาสบกันอย่างไม่รู้ตัว นั่นจึงทำให้หัวใจของชายหนุ่มราวกับสัมผัสความหวานล้ำบางอย่างโดยไม่รู้ตัว

ยืนถ่างขาเล็กๆ เพื่อให้นางสัมผัสได้ถนัดทั้งที่วางสายตาเอาไว้ที่ริมฝีปากอวบอิ่มสีชมพูระเรื่อ จู่ๆ ก็รู้สึกว่าตนเองลำคอแห้งผากอย่างประหลาด

ยิ่งนางเร่งชักรูดแก่นกายที่หลับใหลของเขา ก็ยิ่งรู้สึกว่าปากของนางมีบางอย่างที่เขาต้องการค้นหา

อย่างไม่รู้ตัวกลับเชยปลายคางเล็กให้แหงนขึ้นมาแล้วประกบริมฝีปากทันที สองร่างที่ไม่คิดว่าหวางฉู่เยี่ยนจะทำจึงได้พากันตกตะลึง

แต่ผู้ที่สับสนที่สุดก็คือท่านหมอสาวที่มารักษาอาการท่านชายไม่ตื่นของพวกเขา ยิ่งได้รับการกระทำเช่นนี้ ในใจดวงน้อยกลับมีโทสะขึ้นมา

สัมผัสได้ถึงความแข็งขืนในมือก็ยิ่งมั่นใจ

พวกเขาปรกติดี..

คิดได้ดังนั้นจึงต้องการรั้งมือตัวเองออก ทั้งที่ลิ้นร้อนดุนดันเข้ามาในโพรงปากไม่ลดละ "..อื้อ"

"อืม..อย่าปล่อย ทำเช่นนั้นต่อไป ข้าไม่ทำเกินกว่านี้หรอก ขอเพียงเจ้าใช้มือเช่นนี้"

ราวกับหลงใหลความรุ่มร้อนที่ไม่ได้สัมผัสมานาน เจ้าลูกชายตัวดีที่ปลุกเท่าใดก็ไม่ขึ้น แต่กลับมาผงาดแข็งจนปวดเพียงแค่สตรีธรรมดาอย่างหมอหญิงผู้นี้สัมผัส

เถียนลี่ลี่ที่เกรงกลัวอันตราย นอกจากยอมทำตามคำขอของเขาแล้วก็ไม่อาจปฏิเสธได้ เพราะพวกเขาเป็นคุณชายร่ำรวยและมีอำนาจทางการค้า จะมากจะน้อยหมอหญิงตัวเล็กๆ จะไปสู้อะไรกับพวกเขาได้

ได้แต่เดิมพันว่าสิ่งที่คุณชายหวางฉู่เยี่ยนกล่าวว่าจะไม่ทำมากกว่านี้ขอเพียงใช้มือช่วยเขา จึงได้ไม่ดิ้นและตั้งใจใช้มือชักรูดให้ทั้งที่ปากก็เริ่มจูบตอบ

ยังดีที่เคยมีคนรักเมื่อโลกก่อน..

ไม่อย่างนั้นเพียงแค่จูบไม่เป็นอาจจะขัดจังหวะเขาได้

ทางด้านหวางต้าหยาง เขามองท่าทางของทั้งสอง

โดยที่รู้สึกว่าแก่นกายที่ถูกมือน้อยสัมผัสและยังไม่อ่อนตัวลง ตอนนี้จึงได้มองทั้งสองทั้งที่กอบกุมแก่นกายชักรูดโดยไม่รู้ตัว

หวางฉู่เยี่ยนรั้งให้นางยืนขึ้นแล้วกอดเอวเอาไว้จนกายแนบชิด ค่อยๆ ซุกไซ้จมูกโด่งกับต้นคอขาวแล้วอ้าปากตวัดลิ้นเพื่อเอาติ่งหูเล็กนุ่มนิ่มเข้าปาก

"อื้อ"

เพียงได้ยินเสียงเล็กครางออก หวางฉู่เยี่ยนจึงได้ออกแรงดูดติ่งหูของนางมากยิ่งขึ้น "เจ้าชอบเช่นนี้หรือ?"

"..อึก ท่านไม่ควรกระตุ้นข้าเจ้าค่ะ"

"ทำอย่างไรได้ ข้าชอบลงมือเองมากกว่าให้เจ้าทำนี่" จบคำก็กดไหล่เล็กเพื่อให้นางนั่งลงไป

ส่งเสียงถามทั้งที่ตนเองรู้สึกร้อนไปหมด "จะทำอันใดเจ้าคะ? นี่คงไม่ใช่.."

"เจ้าตั้งใจใช้วิธีเช่นนี้รักษาเราไม่ใช่หรือ?" แอ่นกลางกายที่บัดนี้ท่อนลำแข็งขืนตั้งโด่ชี้หน้าหมอหญิง "ข้าบอกแล้วอย่างไร ว่าไม่ล่วงล้ำ"

"..แต่"

"เจ้าไม่มีผลงานแล้วคิดว่าสำเร็จแล้วหรือ เลือกเอาว่าจะทำเช่นไร?"

ถูกข่มขู่แบบนี้ก็ต้องโกรธอยู่แล้ว แต่เพราะนี่คือโลกโบราณ อย่างน้อยก็ต้องรอดไปก่อนค่อยว่ากัน จึงได้อ้าปากและยื่นลิ้นเล็กที่มีปลายสีแดงชุ่มฉ่ำออกมาเป็นคำตอบ "อ้า.."

หวางต้าหยางเห็นเช่นนั้นจึงได้กล่าว

"เจ้ายั่วเขาเช่นนั้น เดี๋ยวก็ถูกกลับคำหรอก"

"พี่ใหญ่ ข้าไม่ชอบบังคับสตรีมาร่วมรักด้วยท่านก็รู้"

น้องเล็กเพียงเห็นท่าทางพี่ใหญ่ก็รู้กันโดยที่ไม่ต้องกล่าว แต่เขาพูดไปแล้วและรักษาสิ่งที่รับปากเอาไว้เสมอ จึงได้วางส่วนหัวบานหยักเกลี้ยงเกลากับลิ้นเล็ก เพียงเท่านั้น นางกลับเลียเบาๆ และฉกเข้าไปที่รอยบุ๋มโดยที่ช้อนตาเหลือบขึ้นมอง

เห็นเช่นนั้นหวางฉู่เยี่ยนยิ่งรู้สึกคลุ้มคลั่ง "อ้าปาก"

"อ้า.." เพียงทำอย่างที่ต้องการ เขาจึงดันส่วนหัวเข้าไปในอุ้งปากเล็กทันที จากนั้นขยับสาวเอวเชื่องช้าเพื่อให้นางได้รู้จังหวะ นานเข้าความอุ่นนุ่มและคับแน่นของโพรงปากก็ทำเอายั้งตนเองไม่อยู่ จับท้ายทอยแล้วเสือกไสเข้าออกจนน้ำลายของเถียนลี่ลี่เคลือบเงาวาวทั่วทั้งท่อนลำ

ทั้งที่นางส่งเสียงประท้วง แต่ฉู่เยี่ยนก็ยังไม่ยอมหยุด กลับเพิ่มจังหวะเร็วขึ้นจนลี่ลี่ที่คิดว่าตนเองจะไม่ไหว ดวงหน้าเล็กแดงก่ำถึงกับมีน้ำสีใสไหลปริ่มที่หางตา

"..ซี๊ด ปากของเจ้าดียิ่งนัก" ส่งเสียงครางกระเส่าและเร่งจังหวะเสือกไสเข้าออกไม่อาจหยุดยั้งกลางคัน พลันแท่งร้อนที่ไม่ได้ตื่นและปลดปล่อยเช่นนี้มานาน กลับพวยพุ่งน้ำมากมายจนแปดส่วนพุ่งเข้าไปในลำคอ บางส่วนที่กลืนไม่ทันยังไหลย้อยออกมาที่มุมปาก จนเห็นแล้วหวางต้าหยางยังอยากจะพุ่งมาจับนางกดลงบนเตียงเสียเดี๋ยวนี้

พลันร่างหนึ่งเปิดประตูเข้ามาแล้วใช้แววดุดันจับจ้อง

"ผู้ใดส่งเจ้ามา?"