ครืดดด
หรัณย์ยังคงพยายามโทรหาดารินจนหน้าจอปรากฏสายที่ไม่ได้รับนับสิบๆ สาย พอเห็นว่าบุตรสาวยังคงหลับอยู่ผู้เป็นแม่จึงถือวิสาสะกดรับสายเผื่อว่าคนที่โทรมาจะมีธุระด่วน
“ฮัลโหล แม่ดารินพูดสายค่ะ”
“ดารินอยู่กับคุณแม่เหรอครับ”
“ค่ะ ดามาหาแม่ตั้งแต่เช้าแล้ว แล้วคุณเป็นใครเหรอคะ”
หรัณย์โล่งอกเมื่อรู้ว่าดารินปลอดภัย หลังจากเคลียร์งานที่บริษัทเสร็จเขาก็รีบขับรถกลับไปที่โรงพยาบาลแต่ก็ไม่เห็นวี่แววของเจ้าตัวเลยสักนิด พอเขาขับรถกลับมาที่บ้านก็พบว่าดารินยังไม่ได้กลับมา พอโทรไปหาเจ้าตัวก็ไม่รับสาย และเกือบจะทำให้เขาแทบบ้าอยู่แล้ว
“ผมเป็นพี่ชายชนาที่ดารินเป็นพยาบาลพิเศษดูแลน่ะครับ แล้วตอนนี้ดารินเป็นยังไงบ้างครับ”
“เหมือนไข้จะลดลงแล้วล่ะ แต่ดาก็ยังไม่ยอมตื่น ให้แม่ปลุกให้ไหม?”
“ไม่เป็นไรครับ ให้ดารินพักผ่อนเถอะ ถ้าอย่างนั้นผมขอที่อยู่หน่อยได้ไหมครับ พรุ่งนี้ผมจะแวะไปรับเธอเองครับ”
หลังจากที่รดาบ
