บทที่ 6 พริ้งจะเป็นลูกกตัญญูใช้ตัวขัดดอก
1401 Words
“พ่อ!! จะรีบไปไหนแต่เช้าเชียว” ฉันที่เพิ่งตื่นนอนเดินเกาหัวออกมาจากห้องเอ่ยถามพ่อที่อาบน้ำแต่งตัวเรียบร้อย กำลังจะออกจากบ้าน ถ้าใครกำลังจะด่าว่าฉันตื่นสายโปรดตบปากตัวเองสามครั้งเดี๋ยวนี้ เพราะนี่มันเพิ่งจะหกนาฬิกากับอีกสามสิบนาที
“ข้าจะรีบไปจ่ายหนี้นะ จะได้รีบกลับมาเปิดร้านต่อ”
“หนี้!! พ่อเป็นหนี้ใคร!! เท่าไหร่!! ทำไมพ่อติดหนี้ถึงไม่บอกหนู หนูจะได้ช่วยจ่าย พ่อจะได้ไม่ต้องลำบากแบบนี้”
“หยุดดด พอก่อนลูก เอ็งหยุดพูดแล้วให้ข้าพูดบ้าง” คนเป็นพ่อยืนเท้าสะเอวมองลูกสาวที่มันพูดรัวไม่เว้นช่องว่างให้เขาได้อธิบาย
“แหะๆ พ่อก็รีบพูดมาสิ หนูรอฟังอยู่”
“ก็ถ้าเอ็งหุบปากข้าก็ได้พูดไปแล้วมั้ย”
“ข้ากูเงินเจ๊คุณเขามานะ ความจริงข้าก็ไม่ได้เดือดร้อนหรอกเอ็งไม่ต้องเป็นห่วง ข้าแค่เอาเงินก้อนมาหมุนเฉยๆ” ฉันพยักหน้าเข้าใจในสิ่งที่พ่อพูด พลางยกยิ้มออกมาอย่างชั่วร้ายเมื่อได้ยินว่าเจ้าหนี้พ่อคือใคร
นี่ก็เกือบครบอาทิตย์แล้วที่เธอไม่ได้เจอเจ๊คนสวย อย่าว่าแต่เจ๊คนสวยเลยขนาดอีโคโค่เพื่อนสมัยเด็กที่พ่วงด้วยเป็นเพื่อนสนิทจบมหาลัยเดียวกันฉันก็ยังไม่ได้ไปหามันเลย เพราะมัวแต่จัดห้องและช่วยพ่อเฝ้าร้าน…
ข้ออ้างสวยๆ ความจริงคือฉันขับรถไม่เป็นเลยไปไหนไม่ได้ ไม่รู้เหมือนกันว่าตัวเองโตมาแบบไหน แม้แต่จักรยานก็ยังขับแล้วล้ม หลายวันมานี้ฉันจึงขอให้พ่อช่วยสอนขับมอเตอร์ไซค์ จนขับได้คล่องขึ้น และคิดว่าวันนี้จะออกไปตามหารักแร้ เอ๊ย!!รักแท้ แต่ใครจะคิดว่าฟ้าจะทรงโปรดอีพริ้งอีกแล้ว
วันนี้แหละอีพริ้งจะเอาตัวเข้าแลก พลีเรือนร่างของตัวเองขัดดอกใช้หนี้เจ๊คนสวยแทนพ่อ พริ้งจะทำหน้าที่ลูกกตัญญู เป็นเด็กดีช่วยพ่อปลดหนี้
“พริ้ง อีพริ้ง!! เอ็งยืนเหม่ออะไรเนี่ย หรือเอ็งหลับใน แล้วหน้าตานั่นมันอะไร เหมือนตัวโกงในละครชะมัด หมดกันความสวยที่แม่มันให้มา”
“พ่อจะตะโกนทำไมเล่า อยู่ใกล้กันแค่นี้เอง ไปพ่อ”
“เดี๋ยว เอ็งจะไปไหนอีพริ้ง”
“ไปจ่ายหนี้กับพ่อไง”
“เอ็งจะไปทำไม ข้าไปจ่ายของข้าเองได้”
“ไม่ได้พ่อ หนูเป็นลูกกตัญญู หนูจะไปช่วยพ่อปลดหนี้ พ่อจะได้ไม่ต้องลำบากหาเงินมาจ่ายทั้งต้นทั้งดอกอีก”
“อะไรของเอ็งวะอีพริ้ง ข้างงไปหมดแล้วเนี่ย”
“ไม่ต้องงงจ๊ะ หนูจะเอาตัวเองไปขัดดอกเจ๊คุณคนสวย ใช้หนี้แทนพ่อ พ่อไม่ต้องเป็นห่วงหนูนะ หนูเต็มใจ หนูจะเป็นเมียขัดดอกที่ดีของเจ๊เขา”
“ตอนเด็กๆ แม่เอ็งชอบปล่อยให้ดูละครหลังข่าวใช่ไหม โตมาเอ็งถึงได้เพ้อเป็นตุเป็นตะขนาดนี้”
“หนูเปล่าเพ้อ ไปพ่อ ไปกัน รีบๆ เลย”
“โว้ยยย อีพริ้ง เอ็งหยุดเลย ไม่ต้องลากข้า เอ็งฟังพ่อนะลูก” พ่อจับหน้าของฉันเอาไว้ด้วยมือข้างเดียว ส่วนอีกข้างใช้มันปิดปากของฉันเอาไว้แน่นยิ่งกว่าที่จับหน้าฉันเสียอีก
“เอ็งดูปากข้าชัดๆ นะ ข้าเหลือหนี้อยู่ห้าพัน ข้าจ่ายได้ เอ็งอย่าเอาตัวเองไปขัดดอก ขัดแข้งขัดขา ขัดความเจริญเขาเลย นะลูกนะ พ่อขอร้อง” ว่าจบพ่อก็ปล่อยมือออก ฉันได้แต่ส่งยิ้มไปให้พ่ออย่างไม่สลด
“ห้าพันก็ถือว่าเป็นหนี้ หนูเอาตัวเข้าแลกใช้หนี้แทนพ่อได้เหมือนกัน ไปกันพ่อ เดี๋ยวกลับมาเปิดร้านไม่ทัน” ฉันรีบจูงพ่อเดินไปที่รถสามล้อพ่วงข้างอย่างไว ขืนชักช้าเดี๋ยวอดมีผัว
“พูดกับหมามันยังเข้าใจง่ายกว่าเอ็งเลย จะไปก็ไป แต่ไม่ต้องไปขัดดอกเขา ดูนี่ข้ามีตัง ข้าจะจ่าย เอ็งเลิกล้มความคิดเอ็งไปเลย”
คนเป็นพ่อได้แต่ส่ายหัวให้กับลูกสาวดูท่ามันจะไม่ยอมล้มเลิกความคิดพิเรนทร์ของมันง่ายๆ
“คุณนายแป้น สวัสดีครับ” ชมเอ่ยทักทายแป้นผู้เป็นแม่ของเจ้าหนี้ เมื่อเห็นแป้นนั่งปอกผลไม้อยู่หน้าบ้าน
“อ้าว ตาชม มาจ่ายดอกนังลูกตัวดีของฉันเหรอ”
“ครับ ว่าจะเอาหนี้งวดสุดท้ายมาจะ…อะไรของเอ็งอีพริ้ง” ชมที่โดนลูกสาวจับมือที่กำลังยื่นเงินให้อีกฝ่ายต้องหยุดชะงักหันไปมองดุลูกสาว
“พ่ออย่าเอาเงินก้อนนี้มาจ่ายเลย นี่มันเงินก้อนสุดท้ายที่ครอบครัวเรามีประทังชีวิต พ่อเก็บเงินนี้ไว้ใช้เถอะนะ หนูจะ…หนูจะเอาตัวใช้หนี้แทนพ่อเอง”ฉันบีบน้ำตา ตีหน้าเศร้าเล่าความเท็จ แสร้งทำตัวอ่อนแอน่าสงสาร ก่อนจะหันไปหาว่าที่แม่ผัวในอนาคต
“ฮึก คุณนายขา หนูชื่อพริ้งนะคะ เป็นลูกสาวสุดกตัญญูของพ่อ พ่อหนูจะเอาเงินเก็บก้อนสุดท้ายที่มีมาจ่ายหนี้ คุณนายช่วยรับหนูไปขัดดอกเจ๊คุณแทนได้ไหมคะ อย่ารับเงินก้อนสุดท้ายที่จะประคับประคองครอบครัวเราไปเลย หนูสัญญาหนูจะทำงานขัดดอกอย่างดี จะดูแล เอาใจเจ๊คุณไม่ให้ขาดตกบกพร่องเลยจ้ะ”
ชมและแป้นได้แต่นั่งมองหน้ากันตาปริบๆ งงสุดๆ กับเหตุการณ์ตรงหน้า ชมแทบจะอยากลากลูกสาวกลับบ้านในทันที นี่ลูกเขามันเรียนจบการละครมาหรือไง แต่ละอย่างที่มันทำทั้งบีบน้ำตา ทั้งทำตัวน่าสงสาร ปวดกบาลกับมันจริงๆ
“เอ่อ…” แป้นไม่สามารถให้คำตอบในเรื่องนี้ได้เพราะตนไม่ใช่เจ้าหนี้โดยตรง และก็ไม่รู้ด้วยว่าหนี้ของอีกฝ่ายเท่าไหร่
“ตกลงนะจ๊ะคุณนาย ตั้งแต่พรุ่งนี้หนูจะมาใช้หนี้ขัดดอกให้เจ๊คุณ”
“เอ่อ…คิ คิ ได้ๆ พรุ่งนี้หนูมาขัดดอกได้เลย” แป้นหัวเราะออกมาอย่างชอบใจ รู้สึกเอ็นดูเด็กสาวตรงหน้าขึ้นมา ก็รู้อยู่หรอกว่าไอ้ที่บีบน้ำตาเล่ามานั้นมันเกินจริง แต่หล่อนชอบในความพยายามของเด็กสาวที่หาทางเข้าใกล้นังลูกตัวดี วันก่อนที่นังลูกตัวดีวันเล่าว่ามีคนบ้ามาจีบ ให้หล่อนเดาเล่นๆ คงเป็นนังหนูพริ้งคนนี้แน่ๆ
“ขอบคุณค่ะคุณนาย”
“จ้ะ”
“เอ่อ…คุณนายไม่ต้องไปบ้าจี้ตามอีพริ้งมันหรอก ผมไม่ได้ลำบากอะไร อีกอย่างหนี้ผมมันก็แค่ห้าพัน เงินนี่ผมเตรียมมาจ่าย ไม่ใช่เงินก้อนสุดท้ายในชีวิต”
“พ่อ!! ทำไมพูดอย่างนั้นละจ๊ะ”
“ไอ้พริ้งเอ็ง…”
“พอๆ ทั้งพ่อทั้งลูกนั่นแหละ ฉันเข้าใจตาชม เราก็คนหมู่บ้านเดียวกันทำไมฉันจะไม่รู้ว่าอะไรเป็นอะไร”
“นังหนูพริ้งลูกเอ็งมันก็ช่างพูด น่าเอ็นดูดี หนูพริ้งชอบนังตัวดีลูกฉันเหรอ” แป้นหันไปหาเด็กสาวที่ยิ้มหน้าบานจนข้างแก้มบุ๋มลงไป
“ใช่ค่ะ หนูชอบลูกคุณนาย ชอบมากค่ะ หลงรักตั้งแต่แรกพบสบตาเลยค่ะ”
“ชอบมันทั้งๆ ที่มันเป็นแบบนั้นอะนะ บางวันมันทาปากแดง กรีดตา ปัดแก้มซะสวยเช้งเลยนะ”
“จ๊ะ หนูชอบ”
“แล้วเกิดมันชอบผู้ชายล่ะ เมื่อวานมันยังบอกว่าจะหาลูกเขยให้ฉันอยู่เลย”
“ให้อีพริ้งคนนี้ได้ลองจีบก่อนสิคะ คุณนายอย่าเพิ่งตัดความหวังกัน บางทีหนูอาจจะเอาชนะใจเจ๊คุณสำเร็จ คุณนายอาจจะมีหนูเป็นลูกสะใภ้ก็ได้นะคะ”
“สู้เค้า ฉันจะเตรียมสินสอดรอไปสู่ขอหนูเลย”
“ขอบคุณค่ะ คุณนายไม่ต้องเตรียมสินสอดเลยค่ะ ยกลูกคุณนายใส่พานให้หนูก็พอ”
“ฮ่า ฮ่า ฮ่า ถ้าขนาดนั้นหนูก็เรียกฉันว่าแม่ไปเลย”
“ได้เหรอคะ…คุณแม่ อิ อิ อิ” สองสาวต่างวัยนั่งคุยกันอย่างออกรส ดูท่าจะถูกคอกันไม่เบา ชมได้แต่นั่งส่ายหน้า นึกสงสารเจ้าหนี้ของตนขึ้นมาจับใจ
- Writer
