Eylül'den
Alaz’ın ayarladığı avukatlarla görüşmek için şirkete gitmem gerekiyordu. Araç kullanacak halde değildim, ayağım tam iyileşmemişti. Taksi çağırsam iyi olurdu. Çocukları akşamdan yengemgilere yollamıştım. Beni de çağırdılar ama gitmek istemedim; annem yeterince üzerime gelmişti.
Annemden sonra Yusuf’un da aynı imalarda bulunması sinirlerimi bozmuştu. Bütün öfkemi Alaz’dan çıkarmıştım. En kısa zamanda özür dilemeliyim. Hazırlandım, tam taksi çağıracaktım ki kapım çaldı.
Hâlâ yavaş yürüyordum. “Kim gelir ki buraya acaba?” diye söylenerek kapıya gittim. Yeni evimi henüz kimse bilmiyordu, üstelik kimse habersiz gelmezdi. Kapıyı açtığımda karşımda bir adet Alaz vardı. Onu gördüğüm an gülümsemek geldi içimden, kalbim kıpır kıpır oldu. “Ne oluyor, sakin ol, gören sevgilin geldi zannede
