รถสปอร์ตสีดำด้าน เคลื่อนออกจากพื้นที่หน้าร้านที่จอดแช่อยู่นานหลายนาทีแต่กลับไม่มีคนลงจากรถ เขากลับมาที่มหาลัยตามที่พี่ชายโทรตาม ไม่ใช่ว่ากลัวหากแต่เพราะอยู่ไปก็ยังทำอะไรไม่ได้
ร่างของชายหนุ่มเดินฝ่าความมืดเข้ามาช็อป ตอนนี้เป็นเวลาเกือบสองทุ่มแต่กลุ่มคนที่ทำงานตั้งแต่เมื่อเช้ายังก้มหน้าก้มตาแก้งานอยู่ที่เดิมไม่ไปไหน
“โผล่หัวมาได้สักที กูนึกว่าจะไปนอนเฝ้าซะแล้ว” เสียงเวหาแซะ ทันทีที่ร่างของเขาเดินเข้ามาในตึก
“ปากดีไปเถอะ” เสียงเข้ม ใบหน้าบึ้งตึง
“พวกมึงเป็นอะไรกันวะ แล้วนี้สรุปใครจีบน้องโซ่ ตอนแรกก็มึง! ต่อมาก็แย้งกันยังกับหมาแย้งกระดูก แล้วตอนนี้ยังไงวะ”
“นั้นดิ! แม่งโคตร งง กูล่ะสับสนกับพวกมึงฉิบหาย หรือถ้าไม่เอา โยนมาให้กูเอาก็ได้นะ ฮ่าๆ”
โครมมม!!!
โต๊ะตัวใหญ่กระแทกเข้ากับข้างฝา จากแรงถีบของชายร่างใหญ่ที่เพิ่งเข้ามาพร้อมกับมองตาขว้าง จนเพื่อนทั้งสองต้องรีบหุบปากเงียบ
“มึงจะอะไร
