เฮือก!
“ตะ ตกใจหมด”
ฉันลูบอกตัวเองปอย ๆ พลางสูดลมหายใจเข้าออกลึก ๆ เรียกขวัญตัวเองกลับมา โคมไฟหัวเตียงสว่างวาบขึ้นพร้อมภาพของผู้ชายเจ้าของห้องกำลังกึ่งนั่งกึ่งนอนอยู่บนที่นอน เขาพิงหัวเตียงด้วยท่าทางสบาย ๆ บนตัวของเขามีเจ้าแมวตัวอ้วนนอนทับอยู่
นั่นมันอะไรน่ะ… ทำไมเจ้าฟอกซ์ถึงขึ้นไปนอนบนตัวเก้าทัพแบบนั้น?
“มองอะไร” น้ำเสียงเย็น ๆ เอ่ยถาม สีหน้าไม่สบอารมณ์
“ทะ ทำไมเจ้าฟอกซ์มาอยู่ที่นี่ล่ะ จาตามหาแทบแย่” ฉันเดินเข้ามาอุ้มเจ้าแมวอ้วนที่นอนหลับปุ๋ยบนตัวเก้าทัพอย่างไม่รู้เรื่องรู้ราว
นั่นปีศาจนะ… แกอาจจะโดนจับไปทำต้มยำเมื่อไหร่ก็ได้
“ไม่รู้”
ฉันที่กำลังลูบขนเจ้าฟอกซ์ด้วยความคิดถึง หลุบตามองเก้าทัพที่ยังคงนั่งหน้านิ่งไม่เปลี่ยน
“ประตูห้องพี่ปิดอยู่ มันคงเดินเข้ามาเองไม่ได้หรอกนะ”
“มันคงเปิดประตูเองมั้ง”
หะ… เขาพูดอะไรของเขาล่ะนั่น แมวที่ไหนมันจะเปิดประตูเอง?
โอเค… มันก็มีแหละ
