EP.15 – ย้าย

961 Words

“หมายความว่ายังไงคะ” ฉันวางช้อนลง เลิกคิ้วมองพวกท่าน “จาอยากไปอยู่หอเดียวกับมีมี่นี่คะ ถ้าพ่อกับแม่ไม่ให้จาย้ายไปที่นั่นแล้วจะให้จาไปอยู่ที่ไหนคะ?” “คอนโด Reno” พ่อปอร์เช่จิบกาแฟก่อนเงยหน้าจากหนังสือพิมพ์ขึ้นมาตอบ ฉันขมวดคิ้วหนักกว่าเดิม คอนโด Reno ที่พ่อพูดถึงคือคอนโดหรูใจกลางเมือง อยู่ไม่ไกลจากมหาวิทยาลัยฉัน ที่นั่นมีแต่นักศึกษาพักซะส่วนใหญ่ ซึ่งหนึ่งในนั้นก็คือมิลิน “เพื่อนลูกก็พักอยู่ที่นั่นคนหนึ่งใช่ไหม พอดีเลย ลูกก็ย้ายไปอยู่ที่นั่นแล้วกัน” “เดี๋ยวนะคะแม่ ทำไมต้องเป็นที่นั่นด้วยล่ะคะ จาอยากไปอยู่หอเดียวกับมีมี่นะ” ถึงจะเป็นคอนโดเดียวกับมิลิน แต่ฉันก็ไม่ได้ดีใจหรอกนะ เพราะฉันตั้งใจจะไปอยู่ใกล้ ๆ กับมีมี่มากกว่า “คอนโดนั้นสะดวกสบายมากกว่านะน้องจา ระบบความปลอดภัยก็ดี แถมลูกบ้านก็มีแต่พวกนักศึกษาทั้งนั้น อีกอย่างห้องก็กว้าง มีครัว มีห้องรับแขก มีห้องนอนสวย ๆ ลูกไม่ต้องไปแออัดอยู่ในหอพักเล็ก ๆ ด้วย” แม่อธิบายยาวเหยียด ฉันอ้าปากจะแย้ง แต่ถูกเสียงเข้ม ๆ ขัดเอาไว้ “ถ้าลูกไม่อยู่ที่นั่น พ่อก็ไม่ให้ย้าย” “พ่อคะ…” ฉันหน้ามุ่ย เล่นยื่นคำขาดกันแบบนี้ ฉันจะแย้งอะไรได้อีกล่ะ ฉันนิ่งคิดสักพัก เงยหน้ามองพ่อกับแม่ “ตกลงค่ะ จาย้ายไปอยู่ที่คอนโดนั้นก็ได้ค่ะ แต่จาขออย่างหนึ่งได้ไหมคะ” พ่อกับแม่จ้องมองฉันอย่างตั้งใจฟัง จริง ๆ แล้วพวกท่านใจดีและรักฉันมาก เพราะฉันเป็นลูกคนเดียว พวกท่านจึงรักและหวงฉันเป็นพิเศษ ส่วนเรื่องตามใจนั้นก็ไม่เคยน้อยหน้าเช่นกัน “จาขอขับรถไปเรียนเองได้ไหมคะ จาไม่อยากนั่งแท็กซี่ไปกลับทุกวัน อีกอย่างที่นั่นก็ไม่ไกลจากมอมากด้วย …นะคะ” ฉันทำตาวิ้งค์ ๆ ออดอ้อน พ่อกับแม่มองหน้ากันก่อนจะเงียบไป สีหน้าลำบากใจนั่นมันอะไรกัน… หรือพวกท่านกังวลเรื่องการขับรถของฉัน? แต่ฉันมีใบขับขี่แล้วนี่ ทักษะการขับขี่ของฉันก็ไม่ได้อ่อนหัดเลยด้วย เก้าทัพเป็นคนสอนฉันเองกับมือ บ้าจริง… ฉันไม่ควรนึกถึงผู้ชายคนนั้นเลย . . . สัปดาห์ต่อมา คอนโด Reno เวลาผ่านไปอย่างรวดเร็ว ในที่สุดฉันก็ได้ย้ายเข้ามาอยู่ในคอนโด Reno แล้ว ห้องของฉันอยู่เกือบชั้นบนสุด ที่นี่ค่อนข้างหรูหราเกินกว่าที่ฉันคิดไว้พอสมควร ภายในห้องกว้างขวางอย่างที่แม่บอกจริง ๆ นั่นแหละ มีตั้งสองห้องนอน แถมวิวยังสวยมากเลยด้วย อ้อ… ฉันได้รถมาใช้ส่วนตัวแล้วด้วยนะ พ่อกับแม่อนุญาตแล้วน่ะ อาจจะเพราะว่าช่วงหลังมานี้ฉันขับรถไปกลับเองตลอดด้วยละมั้ง เก้าทัพไม่ได้มายุ่งวุ่นวายกับฉันอีกเลยนับจากวันนั้น ซึ่งถือว่าเป็นเรื่องที่ดีมากจริง ๆ และพ่อแม่ก็ไม่ได้ถามหรือสงสัยในเรื่องนี้ด้วย ช่างเถอะ เลิกสนใจเรื่องของผู้ชายคนนั้นเถอะ [ห้องใหม่เป็นยังไงบ้างจา อยู่ชั้นไหน ชั้นเดียวกับลินหรือเปล่า] เสียงมีมี่ลอดออกมาจากวิดีโอคอล ฉันนั่งลงบนโซฟาห้องรับแขกแล้วแพลนกล้องไปทั่วห้อง [โอ้โห ห้องสวยมากอ่ะ] “อื้อ ห้องสวยจริงแหละ จาอยู่ชั้นสิบเจ็ดน่ะ” [อ่า คนละชั้นกับลินน่ะสิ นางอยู่ชั้นสิบมั้ง] พวกเราไม่เคยมาคอนโดมิลิน เพราะเธอค่อนข้างมีความเป็นส่วนตัวสูง แล้วเธอก็เที่ยวเก่งมาก ๆ ด้วย เรียกว่าเที่ยวทุกวันหยุดสุดสัปดาห์เลยก็ว่าได้ “เสียดายเหมือนกันนะที่จาไม่ได้อยู่หอเดียวกับมี่” ฉันหันกล้องมาที่ตัวเองพลางทำหน้าเซ็ง ๆ มีมี่ยิ้มแป้นแล้น เธอสวมชุดนอนลายการ์ตูนสีชมพูด้วย เด็กน้อยจริง ๆ [ไม่ต้องเสียดายหรอก จาอยู่ที่นั่นก็ดีแล้ว หรูจะตายไป ไว้มี่ไปค้างด้วยก็ได้นี่ อิอิ] “นั่นสิเนอะ” ฉันหัวเราะ รู้สึกสบายใจมากจริง ๆ นี่คืออิสระที่ฉันต้องการมาตลอด ในที่สุดฉันก็ไม่ต้องอยู่ใกล้ผู้ชายคนนั้นอีกแล้ว ออด… [เอ๊ะ เสียงออดห้องจาเหรอ?] ฉันหันมองบานประตู สองคิ้วเลิกขึ้นน้อย ๆ “น่าจะใช่นะ” [ใครมาอ่ะ นี่มันสี่ทุ่มกว่าแล้วไม่ใช่เหรอ] “ไม่รู้สิ งั้นเดี๋ยวจาโทรไปใหม่นะ” ฉันกดวางสายมีมี่แล้วเดินมาที่ประตู ส่องตาแมวก็ไม่เห็นใครยืนอยู่ หรือว่าฉันหูฝาดนะ… เป็นไปไม่ได้… มีมี่ก็ได้ยินเหมือนฉันนี่นา ออด… เอาอีกแล้ว… ฉันส่องตาแมวอีกครั้ง หลังบานประตูยังคงว่างเปล่าเช่นเดิม ฉันตัดสินใจเปิดประตูห้อง ก็รู้แหละว่ามันอันตราย แต่ความสงสัยมันอยู่เหนือเหตุผลทั้งมวล เมื่อประตูเปิดออก บริเวณหน้าห้องของฉันว่างเปล่า ไร้สิ่งมีชีวิตใด ๆ แต่ฉันมั่นใจว่ามีคนกดออดห้องฉันแน่ ๆ เดี๋ยวนะ… กลิ่นน้ำหอมนี้… ฉันยืนนิ่งงัน โสตประสาทรับกลิ่นกำลังทำงาน แม้ว่าหน้าห้องฉันจะว่างเปล่า แต่กลิ่นน้ำหอมที่ยังลอยอบอวลเจือจางในอากาศนี้ มันช่าง… คุ้นเคยอย่างบอกไม่ถูก ใครกัน? ใครมาแกล้งฉันกลางดึกแบบนี้นะ?

Free reading for new users

Scan code to download app

App Store Google Play

Facebookexpand_more