EP.02 - ไม่เชื่อฟัง

1159 Words

ฉันเกลียดสถานการณ์แบบนี้… สิบห้าปี… ฉันรู้จักกับผู้ชายคนนี้มาสิบห้าปีแล้ว ตั้งแต่ยังจำความไม่ได้ด้วยซ้ำ บ้านเราอยู่ข้างกันและเขาคือลูกชายของเพื่อนสนิทแม่ฉัน แต่ถึงอย่างนั้นเรากลับไม่ค่อยสนิทกัน เพราะตอนเด็ก ๆ พ่อหวงฉันมาก ท่านมักพูดเสมอว่าผู้ชายบ้านนั้นไว้ใจไม่ได้ ท่านสั่งไม่ให้ฉันข้องเกี่ยวกับคนบ้านนั้นเด็ดขาด แต่ว่า… ฉันน่ะมีความลับที่บอกใครไม่ได้ซ่อนอยู่ และคนในความลับนั้นก็ยืนอยู่ตรงหน้าฉันตอนนี้แล้ว “จะลองดีกับฉันใช่ไหม?” น้ำเสียงเย็นชา แววตาดุดันสาดใส่ไม่ปิดบัง ฉันชินแล้วกับการแสดงออกของเขา นี่น่ะ… คือนิสัยปกติของผู้ชายคนนี้เลยล่ะ “จายา” “รู้แล้ว” ฉันตอบขณะจ้องตากลับ วันนี้เก้าทัพไม่ได้มัดผมเหมือนทุกที เขาปล่อยผมสีเทาควันบุหรี่ยาวประบ่าระต้นคอ เส้นผมฝั่งซ้ายทัดหูเผยให้เห็นต่างหูห่วงสีเงิน ผสมผสานเข้ากับใบหน้าหล่อเหลาแสนเย็นชาขับให้ลุคของเขาวันนี้ดูหล่อมีสไตล์แบบดิบ ๆ เป็นพิษเป็นภัยต่อหัวใจสาวน้อยสาวใหญ่ทั้งหลายน่าดู ยกเว้นฉัน… บางทีก็สงสัยว่าทำไมพระเจ้าต้องมอบความดูดีให้กับผู้ชายนิสัยร้ายกาจแบบนี้ด้วยนะ ไม่ยุติธรรมซะเลย… “…” ฉันเบี่ยงตัวจะเดินหลบร่างสูงออกมา ทว่ากลับถูกมือหนาทาบทับกับผนังกักกันขวางทางเอาไว้ เงยหน้ามองเขาพลางเลิกคิ้วขึ้น “จาจะกลับไปเปลี่ยนชุดที่ห้องแต่งตัว ถอยสิ” “ไม่ต้องไป ถอดมันตรงนี้นี่แหละ” เขาสั่งเสียงเข้ม แต่ฉันนี่สิหน้าชาไปหมดแล้ว “พี่จะบ้าเหรอ? จาไม่มีเสื้อผ้าใส่นะ จะให้ถอดที่นี่ได้ไง” “ทำไมจะไม่ได้ เสื้อผ้าที่นี่มีตั้งเยอะแยะ จะใส่ชุดไหนก็ไปเลือก” เขาเอียงหน้าเล็กน้อยเป็นเชิงให้มองตาม เสื้อผ้าหลายชุดแขวนอยู่บนราวตู้เสื้อผ้า ฉันคุ้นตากับพวกมัน เพราะทุกชุดล้วนเป็นฝีมือการตัดเย็บของเก้าทัพทั้งสิ้น “จาอยากใส่ชุดธรรมดานี่” ฉันไม่ได้อยากจะเรื่องมากหรอกนะ แต่ชุดที่แขวนอยู่ตรงนั้นล้วนเป็นชุดแฟชั่น ซึ่งไม่ต่างจากชุดที่ฉันกำลังสวมอยู่สักนิด แล้วจะเปลี่ยนไปเปลี่ยนมาให้ยุ่งยากทำไม หมับ “พูดมาก อยากโดนฉีกชุดเวร ๆ นี่ทิ้งใช่ไหม” ไม่พูดเปล่าแต่มือหนาคว้าจับเนื้อผ้าบนชุดเปิดไหล่ของฉันเตรียมจะฉีกมันทิ้งจริง ๆ ฉันรีบตะครุบมือเขาลนลาน “อย่านะ! พี่ก็เป็นดีไซเนอร์นี่ พี่คงไม่อยากให้ใครมาทำลายผลงานตัวเองหรอกใช่ไหม” ฉันเตือนสติเขา แต่มีเหรอที่คนอย่างเก้าทัพจะฟัง เขามันดื้อด้านและงี่เง่าที่สุดในโลกแล้ว “ถอดมันเดี๋ยวนี้! จายา!” มือหนาสะบัดออก สีหน้าหงุดหงิดขึ้นหลายส่วน เขาล้มเลิกการฉีกชุดทิ้งและกลับมากดดันฉันทางสีหน้าและแววตาแทน ฉันเม้มปากแน่น พยายามสงบสติอารมณ์ตัวเอง ฉันรับมือได้… ที่ผ่านมาฉันก็รับมือกับผู้ชายคนนี้ได้ดีมาตลอด “โอเค… จาขอโทษก็ได้ที่สวมชุดคนอื่น” ฉันหลุบตามองปลายคางเขา เลี่ยงที่จะสบดวงตาคมตรง ๆ “จาจะไม่ทำแบบนี้อีก เพราะฉะนั้นพี่ปล่อยให้จากลับห้องแต่งตัวได้ไหม จาจะได้เปลี่ยนชุดคืนเขา” มันเป็นเรื่องที่เกิดขึ้นระหว่างเราเมื่อนานมาแล้ว ฉันได้สวมชุดของเก้าทัพครั้งแรกเมื่อหลายปีก่อน ตอนนั้นเขาเริ่มตัดชุดครั้งแรกโดยได้ไอเดียหรือแรงบันดาลใจใด ๆ ก็แล้วแต่ที่มาจากฉัน เขาบอกอย่างนั้น… นับตั้งแต่ตอนนั้นเก้าทัพไม่ยอมให้ฉันสวมชุดของคนอื่นอีกเลย ไม่ว่าจะเป็นชุดเดรส ชุดไปรเวท ชุดนอนหรือแม้แต่ชุดนักศึกษาของฉันก็ล้วนเป็นฝีมือการตัดเย็บของเขาทั้งนั้น ยกเว้นอย่างเดียวคือชุดชั้นใน… ฉันก็แอบหวั่นใจอยู่นะว่าวันดีคืนดีเขานึกครึ้มอยากจะตัดชุดชั้นในขึ้นมาให้ฉันจริง ๆ รับรองว่าฉันได้อายจนแทรกแผ่นดินหนีแน่ ๆ และแน่นอนว่าเขารู้สัดส่วนของฉันเป็นอย่างดี ในทุก ๆ เดือนฉันจะถูกวัดตัวทุกส่วนของร่างกาย เก้าทัพค่อนข้างจะคลั่งการตัดเย็บเสื้อผ้ามาก การออกแบบ การดีไซน์ของเขา ทั้งสวยงามและทันสมัย ผลงานของเขาเป็นที่ยอมรับจากอาจารย์และนักศึกษาในมหาวิทยาลัยอย่างมาก ถึงขั้นเคยมีนิตยสารมาติดต่อขอสัมภาษณ์ และแบรนด์เสื้อผ้าชื่อดังก็ยังเคยมาทาบทาม แต่เก้าทัพกลับปฏิเสธทั้งหมด ด้วยเหตุผลที่ว่า… เขาไม่ชอบตัดชุดให้ใครใส่นอกจากฉัน บ้าบอ… “ได้” ฉันดึงความคิดตัวเองกลับมา เลื่อนสายตาขึ้นสบกับดวงตาคมเข้ม ก่อนจะสะดุ้งน้อย ๆ เมื่อมือหนาขยับมาช้อนปลายคางฉันให้แหงนหน้าขึ้น ทุกอย่างมันเกิดขึ้นเร็วมากเสียจนฉันตั้งตัวไม่ทัน เฮือก! สัมผัสกรุ่นร้อนแตะลงบนไหปลาร้าของฉัน ความรู้สึกเจ็บจี๊ดแล่นวาบ สองตาเบิกกว้าง เนื้อตัวสั่นเทาหน่อย ๆ ยามถูกปลายลิ้นร้อนไล้เลียบนผิวเนื้อ ความร้อนผ่าวแล่นพล่านจากจุดที่โดนสัมผัสลามไปทั่วใบหน้าและสองแก้ม นัยน์ตาพร่าเบลอไปชั่วขณะก่อนจะกลับมาโฟกัสใบหน้าหล่อเหลาที่ผละออกไปแล้ว เขากำลังยิ้ม… ยิ้มอย่างอารมณ์ดีและชั่วร้ายมาก! “ฉันจะปล่อยให้เธอกลับห้องแต่งตัว แต่ต้องไปในสภาพนี้นะ” มือบางยกขึ้นลูบร่องรอยสีกุหลาบบนไหปลาร้าตัวเอง หน้ายังร้อนผ่าวไม่หาย เก้าทัพจงใจสร้างรอยจูบบ้า ๆ นี่เพื่อไม่ให้ฉันกลับขึ้นไปบนเวทีอีกงั้นสินะ ทำเกินไปแล้ว… เขาร้ายกาจกับฉันเกินไปแล้วนะ! “อย่ามองฉันด้วยสายตาแบบนั้น คนที่ไม่เชื่อฟังคือเธอนะ” “…” “กล้าขัดคำสั่งฉัน ทำตัวไม่น่ารักเองนะจา” ฉันน่ะเหรอทำตัวไม่น่ารัก? คนที่ไม่น่ารักน่ะคือเขาหรือเปล่า… เขานั่นแหละไม่น่ารัก ไม่น่าคบ ไม่น่าข้องเกี่ยวที่สุด! “คนทำผิดก็ต้องโดนลงโทษ จริงไหม?” ถามจริง… รู้จักกันมาสิบกว่าปี เคยมีครั้งไหนบ้างที่เขาเป็นฝ่ายผิด คำตอบคือไม่! คนอย่างเก้าทัพน่ะไม่เคยผิดเลย… เขาไม่เคยยอมรับว่าตัวเองผิด! ………………….. ฝากกดถูกใจ+คอมเม้นท์พูดคุยกับไรท์ได้น้าา ไรท์ไม่ดื้อค่าา ><

Free reading for new users

Scan code to download app

App Store Google Play

Facebookexpand_more