EP.28 - ทาสแมว
1110 Words
“นะ นี่มันอะไรกัน? แมวตัวนี้มาได้ยังไง ไม่สิ ทำไมพี่ถึงเอาแมวตัวนี้เข้ามาล่ะ?”
ฉันถามตะกุกตะกัก เก็บความตื่นเต้นเอาไว้ไม่อยู่ ความลับหนึ่งอย่างที่คนส่วนน้อยจะรู้ก็คือ… ฉันเป็นทาสแมว!
ใช่แล้ว ฉันชอบแมวมาก ๆ ชอบมาตั้งแต่เด็กเลย แต่แม่ไม่อนุญาตให้ฉันเลี้ยงแมว เพราะว่าตอนเด็ก ๆ ฉันเคยเป็นภูมิแพ้ ลุงหมอกลัวว่าฉันจะแพ้ขนแมวก็เลยไม่แนะนำให้เลี้ยงสัตว์ ซึ่งจริง ๆ แล้วฉันไม่ได้แพ้ขนแมวเลยนะ ฉันเคยไปอุ้มแมวของเด็กบ้านฝั่งตรงข้ามเล่น มันน่ารักมาก ๆ ตัวนุ่มนิ่มน่ากอด ฉันทั้งกอด ทั้งฟัด ฉันหลงมันขนาดอยู่เล่นที่บ้านของเด็กคนนั้นจนเย็นย่ำ พอกลับมาบ้านก็โดนเก้าทัพโกรธยกใหญ่เลยล่ะ
“เราจะเลี้ยงมันที่นี่”
“เอ๊ะ…” ฉันละสายตาจากเจ้าก้อนแสนน่ารักตรงหน้าที่กำลังอุ้มอยู่ขึ้นมองเก้าทัพ สีหน้าเขาจริงจัง ไร้แววล้อเล่น แววตาฉันเป็นประกายขึ้นมาทันที “พูดจริงเหรอ?”
“เธออยากเลี้ยงมานานแล้วไม่ใช่หรือไง”
ฉันยิ้มกว้าง เก้าทัพเป็นคนที่รู้ใจฉันมากที่สุดในโลกจริง ๆ
“แต่ว่าที่คอนโดนี้ห้ามเลี้ยงสัตว์…” รอยยิ้มเจื่อนลง มองเจ้าก้อนตาละห้อย มันเข้ามาคลอเคลียมือฉันอย่างอ้อน ๆ ทำไมถึงน่ารักขนาดนี้ล่ะลูกกกก
“กลัวอะไร คอนโดนี้เป็นของลุงสิงห์ ใครจะกล้ามีปัญหา”
เอ่อ… ก็จริง เก้าทัพเป็นหลานชายเจ้าของคอนโดนี่นะ ใครจะกล้ามีปัญหากับเขาล่ะ
“แล้วแม่ล่ะ? ถ้าแม่รู้…” อีกหนึ่งความหนักใจของฉันก็คือแม่ ถ้าแม่รู้ว่าฉันแอบเลี้ยงแมวละก็… เจ้าก้อนโดนจับโยนออกไปแน่ ๆ
“เธอไม่พูด ฉันไม่พูด น้าเพียวจะรู้ได้ยังไง” เก้าทัพตอบหน้าตาย วันนี้เขาดูเอาใจฉันแปลก ๆ แฮะ แถมยังใจดีผิดปกติด้วย แต่เอาเถอะ ความตื่นเต้นจากเจ้าก้อนตัวกลมนี่มีมากกว่าความสงสัยใด ๆ แล้ว
“งั้นจาก็เลี้ยงมันได้ใช่ไหม?” ฉันมองเก้าทัพตาวิ้งค์ ๆ คนถูกมองยกยิ้มมุมปาก เขาแย่งเจ้าก้อนไปอุ้มแล้วลูบขนฟู ๆ ของมันเบา ๆ
“ก็ขึ้นอยู่กับว่า… เธอจะเชื่อฟังฉันมากแค่ไหน”
เอ๊ะ… หมายความว่ายังไง
ฉันยืนขมวดคิ้วมองเก้าทัพที่ยืนลูบเจ้าก้อนอยู่คนเดียว พอฉันจะเอื้อมไปลูบบ้างเขาก็ถอยตัวหนี แสดงความเป็นเจ้าของอย่างชัดเจน
อ๊า! อะไรเนี่ย! ฉันก็อยากอุ้มมันเหมือนกันนะ!
ฉันทำหน้ามุ่ย มองเจ้าก้อนตาละห้อย เก้าทัพมองหน้าฉันพลางยิ้มเจ้าเล่ห์ แววตาแบบนั้นมันน่าหงุดหงิดจังแฮะ เขาคิดจะควบคุมฉันด้วยเจ้าต้าวอ้วนนั่นสินะ เหอะ… ฝันไปเถอะ
“เมี๊ยว~”
“…”
“เมี๊ยววว~”
“พี่จะเอายังไงก็ว่ามา เพื่อแลกกับที่จาเลี้ยงเจ้านี่ได้”
โอเค ฉันยอมแพ้ให้กับความน่ารักของเจ้าต้าวอ้วนก็ได้ ฉันนี่มันทาสแมวแท้ ๆ ไม่มีหมามีวัวผสมเล้ย!
.
.
.
“เมี๊ยว~”
“อร่อยไหมต้าวฟอกซ์” ฉันทำเสียงสอง เสียงเล็กเสียงน้อยกับเจ้าแมวอ้วนตัวสีขาวขนฟู ฉันตั้งชื่อให้มันว่า ฟอกซ์ ใช่… Fox ที่แปลว่าสุนัขจิ้งจอกนั่นแหละ เก้าทัพไม่ปลื้มชื่อนี้เลย เขาบอกว่ามันเป็นแมว จะไปเรียกจิ้งจอกได้ยังไง ฉันเถียงกลับว่ามันตัวสีขาวและขนนุ่มฟูเหมือนจิ้งจอก เพราะฉะนั้นฉันจะเรียกมันว่าฟอกซ์
แต่ความจริงชื่อนี้ไม่ได้ตั้งมาเพราะมีความหมายแค่รูปลักษณ์ของเจ้าอ้วนอย่างเดียวหรอกนะ แต่เป็นเพราะคนเจ้าเล่ห์ที่เหมือนกับจิ้งจอกอย่างเก้าทัพที่เอามันมาต่อรองกับฉันไง เขาน่ะเหมือนจิ้งจอกซะยิ่งกว่าเจ้าฟอกซ์ต้าวอ้วนของฉันซะอีก
“มานี่”
ฉันละสายตาจากเจ้าฟอกซ์ที่กำลังคลอเคลียบนตัก มองคนตัวสูงที่เพิ่งเดินออกมาจากห้องนอนของเขา สีหน้าเก้าทัพไม่ค่อยสบอารมณ์สักเท่าไหร่ พอเห็นฉันไม่ขยับ เขาก็เรียกย้ำอีกรอบ
“ปล่อยมันลงแล้วมาหาฉัน”
“แต่มันยังกินไม่เสร็จนี่” ฉันทำเสียงหงุ้งหงิ้งใส่ ทำไมเขาชอบขัดจังหวะตอนฉันอยู่กับเจ้าฟอกซ์ตลอดเลยนะ
“อย่าดื้อนะจา ไม่งั้นฉันจะเอามันไปปล่อยวัด”
“โหย… เลี้ยงยังไม่ทันข้ามวันก็ขู่จะเอาไปปล่อยวัดแล้วเหรอ ทำไมพี่ใจร้ายแบบนี้” ฉันทำหน้าบึ้ง อุ้มเจ้าฟอกซ์ขึ้นกอดอย่างหวงแหน มันคลอเคลียแก้มฉันอย่างอ้อน ๆ เก้าทัพหน้าตึงหนักกว่าเดิม เขาเดินเข้ามาแย่ง ไม่สิ ต้องเรียกว่าหิ้วคอมันไปจากวงแขนฉันหน้าตาเฉย ก่อนจับมันโยนเข้าตะกร้าใบน้อย
“คิดผิดหรือเปล่าวะที่เอามันมาให้เธอเลี้ยง ชักหงุดหงิดแล้วสิ”
อะไรของเขา… มาหงุดหงิดอะไรกับเจ้าต้าวอ้วนของฉันเนี่ย
“พี่เอามันใส่ในนั้นทำไม ข้างในแคบจะตาย มันอึดอัดนะ” ฉันเดินเข้าไปจะเปิดตะกร้าปล่อยเจ้าฟอกซ์ออกมา แต่เอวบางกลับถูกวงแขนแกร่งรวบเอาไว้ด้วยมือเพียงข้างเดียว ฉันหันขวับมองเจ้าของวงแขนนั่น “ทะ ทำอะไร ปล่อยจานะ”
“บอกแล้วไงว่าอย่าดื้อ อยากให้ฉันเอามันไปปล่อยจริง ๆ ใช่ไหม” เก้าทัพดึงฉันเข้าสู่อ้อมกอด เขาก้มหน้าลงมาใกล้ ลมหายใจกรุ่นร้อนเจือกลิ่นบุหรี่อ่อน ๆ เมื่อกี้เขาไปสูบบุหรี่มางั้นเหรอ…
“ขะ เข้าใจแล้ว ปละ ปล่อยจาสิ”
ฉันร้อนผ่าวไปทั่วใบหน้า รู้สึกว่าพักนี้ตัวเองใกล้ชิดเก้าทัพบ่อยเกินไป ไม่สิ เขาต่างหากที่เข้ามาใกล้ชิดฉันอยู่ตลอด แถมยังชอบถึงเนื้อถึงตัวมากกว่าเมื่อก่อนอีกด้วย
“ปล่อยแล้วห้ามดื้อ”
“…” ฉันเสสายตาหลบ พอไม่ตอบเขาก็ขยับหน้าเข้ามาใกล้กว่าเดิม “ขะ เข้าใจแล้ว ไม่ดื้อก็ไม่ดื้อ”
“ดีมาก ว่าง่าย ๆ แบบนี้ค่อยน่ารักหน่อย” เขายอมปล่อยเอวฉัน แล้วเดินไปทางโซฟา ฉันยืนนิ่ง หัวใจเต้นรัวแปลก ๆ หายใจเข้าออกเรียกสติตัวเองกลับมา
นี่มันอะไรเนี่ย… ทำไมหัวใจเต้นแรงชะมัด ฉันไม่สบายเหรอ…
- Writer
