“จาสงสัยมานานแล้ว ทำไมพี่ถึงไม่ยอมให้ใครใส่ชุดที่พี่ตัดเลยล่ะ ทั้งที่พี่ฝีมือดีขนาดนี้ แบรนด์หลายแบรนด์ก็ดูจะพอใจกับผลงานของพี่ แต่พี่กลับปฏิเสธหมด ทั้งที่มีหลายคนพยายามอย่างหนักเพื่อให้ได้มีโอกาสแบบพี่แท้ ๆ” ฉันกอดชุดแนบอกแล้วนั่งลงบนเตียงนอนนุ่ม มองเก้าทัพที่กำลังนั่งหันหลังก้มขีดเขียนบางอย่างลงบนโต๊ะวาดแบบ เขาชะงักมือ เหลียวใบหน้าหล่อมองมาทางฉัน แววตาภายใต้แว่นสายตากรอบสีดำหรี่มอง
“เพราะนั่นไม่ใช่จุดประสงค์ที่ฉันต้องการ” เขาตอบน้ำเสียงเย็นชา “ฉันทำชุดก็เพราะอยากให้เธอใส่ ถ้าเธอไม่ใส่ฉันก็ไม่ทำ”
ความหมายของเขา เหมือนยึดฉันเป็นจุดศูนย์กลางของโลกเลย
…โลกของเขา
ฉันหน้าร้อนผ่าวขึ้นมา น่าแปลกที่จู่ ๆ ก็มีปฏิกิริยาต่อคำพูดปกติของเก้าทัพ ใช่ว่าเขาพูดประโยคนี้ครั้งแรกซะเมื่อไหร่ เขาพูดมาเป็นสิบรอบได้แล้วมั้ง แล้วทำไมฉันถึงมารู้สึกเขินเอาตอนนี้ล่ะเนี่ย…
“ถะ ถึงจะอย่างนั้นก็เถอะ” ฉันปรับสีหน้
