[NC18+]THE•DOLL•SECRET▶หวงรัก✘ #เก้าทัพคนขี้หวง

EP.11 - ต่อต้าน

“…” เก้าทัพหลุบตามองรอยเล็บบนผิวแก้มฉัน เขาทำท่าจะเอื้อมมือมาสัมผัส แต่ฉันปัดมือเขาทิ้งก่อนเปิดประตูลงจากรถด้วยความรวดเร็ว ฉันวิ่งลงบนถนนโบกรถแท็กซี่แล้วเปิดประตูขึ้นนั่งบนรถ เป็นจังหวะเดียวกับที่เก้าทัพเปิดประตูลงรถพอดี เขามองตามรถแท็กซี่ของฉันจนสุดสายตา

ฉันกลับมาบ้านตัวเอง ตอนอยู่บนรถแท็กซี่ฉันโทรบอกป้าขิมแล้วว่าวันนี้ขอนอนที่บ้านตัวเอง ตอนแรกท่านจะไม่ยอม แต่ฉันยืนยันว่าจะอยู่ที่บ้านตัวเองคนเดียว ท่านจึงได้แต่ถอนหายใจและบอกให้ฉันดูแลตัวเองดี ๆ ถ้ามีปัญหาอะไรให้รีบโทรหาท่าน ท่านจะรีบมาหาที่บ้าน

“เฮ้อ…” ฉันทิ้งตัวลงนอนบนเตียงนุ่ม คิดถึงห้องตัวเองชะมัด แม่นะแม่ ไม่เห็นต้องฝากฉันกับที่บ้านนั้นเลย นึกถึงเรื่องนี้แล้วก็พลอยให้นึกถึงใบหน้าหล่อร้ายของเก้าทัพขึ้นมา

ปลายนิ้วยกขึ้นแตะรอยข่วนบริเวณผิวแก้มเบา ๆ นานแค่ไหนแล้วนะที่เก้าทัพทำฉันเจ็บเลือดตกยางออกแบบนี้ เคยมีครั้งหนึ่งเมื่อตอนที่ฉันอยู่ ม.3 วันนั้นเป็นวันวาเลนไทน์ ฉันได้รับดอกไม้เต็มโต๊ะเรียนไปหมด และก็เป็นอีกปีที่เก้าทัพหอบดอกไม้บนโต๊ะฉันไปทิ้งลงถังขยะทั้งหมดเช่นกัน ฉันไม่ได้ใส่ใจ ทำเพียงยืนมองการกระทำของเขาด้วยสีหน้าเรียบเฉย

ทว่าเย็นวันเดียวกันนั้นมีรุ่นพี่ต่างโรงเรียนคนหนึ่งมาหาฉัน เขาซื้อดอกไม้ช่อใหญ่มาให้พร้อมช็อกโกแลตอีกกล่องใหญ่ ตอนนั้นเก้าทัพเลิกเรียนช้า เขาจึงมาขัดขวางไม่ได้

หลังจากรุ่นพี่คนนั้นกลับไป เก้าทัพมาหาฉันที่ห้องเรียน เขาโกรธมากถึงขนาดขว้างปาช่อดอกไม้และช็อกโกแลตพวกนั้นลงพื้น เขาฉุดกระชากฉันออกจากห้องเรียนเพื่อพากลับบ้าน ระหว่างทางฉันสะดุดล้มจนเข่าถลอก เลือดไหลซิบออกมา เก้าทัพถึงได้สติ และหยุดกระชากฉัน

นับตั้งแต่ตอนนั้นเขาจึงไม่ค่อยฉุดกระชากฉันรุนแรง ถ้าไม่โมโหจนหน้ามืดตามัวจริง ๆ อะนะ เขามันคนอารมณ์รุนแรง เวลาคลั่งก็คลั่งเอาเรื่อง เพราะแบบนั้นฉันถึงไม่อยากจะขัดใจเขา

และเพราะฉันยอมเขาจนเคยตัว เขาถึงได้เอาแต่ใจขนาดนี้ไงล่ะ

.

.

.

[บทบรรยาย เก้าทัพ]

ผมกลับมาถึงบ้านด้วยอารมณ์ที่ไม่คงที่นัก จอดรถเสร็จก็หันมองไปทางรั้วบ้าน อีกฝั่งของรั้วคือบ้านของจายา ความขุ่นใจแล่นพล่านในอก เมื่อครู่ปฏิกิริยาของเธอทำผมตกใจพอสมควร

จายาไม่เคยต่อต้านผมรุนแรงขนาดนี้มาก่อน เธอปัดมือผมจนปลายเล็บของผมเกี่ยวโดนใบหน้าเธอ ยอมรับว่าผมค่อนข้างตกใจ เพราะไม่คิดว่าเธอจะกล้าขัดขืนผมขนาดยอมเจ็บตัวแบบนั้น

มือทั้งสองข้างกำหมัดแน่น ยิ่งคิดถึงแววตาก่อนที่เธอจะลงจากรถไป ผมก็ยิ่งหงุดหงิดใจ ทำไมพักนี้เธอดื้อกับผมจังวะ ต่อต้านเก่ง เถียงเก่ง ทั้งที่เมื่อก่อนไม่เคยมีปากมีเสียง ผมพูดอะไร สั่งอะไรก็ยอมทำตามอย่างว่าง่าย อาจมีบ้างที่ต่อต้าน แต่สุดท้ายก็ยอมทำตามตลอด

แต่ตอนนี้มันไม่ใช่… เธอเริ่มต่อต้านผมหนักขึ้น ขัดคำสั่งผมมากขึ้น ทำผมหงุดหงิดใจไม่เว้นวัน โดยเฉพาะเรื่องที่ไปเดินแบบให้คนอื่น เรื่องนี้ทำผมโมโหจนฟิวส์ขาด แล้วยังมาเรื่องที่เธอรับเล่นละครเวทีโง่ ๆ นั่นอีก เธอทำอะไรโดยไม่คิดจะบอกหรือปรึกษาผมสักคำ ทำตามใจตัวเองจนน่าโมโห

สุดท้ายผมต้องเสียเวลามานั่งเฝ้าเธอซ้อมละครทุกวัน คิดว่าผมว่างมากนักหรือวะ ผมเองก็มีงาน มีโปรเจคที่ต้องทำเหมือนกัน แต่จะให้ผมทิ้งจายา ปล่อยให้เธอกลับบ้านเองก็ทำไม่ได้อยู่ดี

เคยมีครั้งหนึ่งที่เธอหนีผมกลับบ้านเอง แล้วเป็นไง สุดท้ายเกือบจะถูกไอ้เลวที่ไหนฉุดไปก็ไม่รู้ โชคดีที่ผมตามไปเจอและช่วยเธอทัน

จายาน่ะ ไม่เคยรู้ตัวว่าตัวเองมีหน้าตากับรูปลักษณ์ที่อันตรายและน่ากังวลมากแค่ไหน เธอทั้งสวย ทั้งน่ารัก แถมยังดูใสซื่อไร้เดียงสา ใครเห็นก็อยากจะเข้าใกล้ ทำให้เธอง่ายต่อการถูกหลอก โดยเฉพาะไอ้พวกผู้ชายเลว ๆ เสือสิงห์กระทิงแรดทั้งหลาย ที่อยากจะเร่กันเข้ามาตีสนิทเธอนับไม่ถ้วน ถ้าไม่มีผมคอยตามติดจายาอยู่ ป่านนี้เธอคงเสร็จพวกมันไปแล้ว

ผมคิดว่าการกระทำของผมมันชัดเจนที่สุดแล้วนะ จายาเป็นของผม เธอเป็นของผมมาตั้งแต่ไหนแต่ไรแล้ว เรื่องอะไรจะปล่อยให้คนอื่นมาแตะต้องได้ล่ะ ผมเฝ้าดูแลเธอมาอย่างดี จะให้ใครหน้าไหนมาคว้าเธอไปได้ยังไง

เราสองคนโตมาด้วยกัน เรียกว่าถูกเลี้ยงมาด้วยกันเลยก็ว่าได้ เธอเคยเป็นเด็กน่ารัก พูดง่าย ยิ้มเก่งและขี้อ้อน ผมชอบเล่นกับเธอมาก เวลาผมสั่งอะไรเธอก็ทำตาม ผมห้ามอะไรเธอก็เชื่อฟัง เธอเหมือนตุ๊กตาที่ผมจะทำอะไรกับเธอก็ได้

ผมเริ่มสนใจตัดเสื้อผ้าก็เพราะเธอ เริ่มทำอาหารก็เพราะเธอ ผมอยากทำทุกอย่างให้เธอ อยากให้เธอพึ่งพาผมจนขาดผมไม่ได้ นั่นเป็นสิ่งที่ผมคิดนับตั้งแต่วันที่เจอจายา

เด็กผู้หญิงตัวน้อยที่แสนน่ารักและบอบบาง เธอคือตุ๊กตาแสนเปราะบางที่ไม่อยากให้ใครมาสัมผัส ไม่อยากให้ใครเห็น ไม่อยากให้ใครมายุ่งเกี่ยวกับเธอ ผมอยากให้เธอเป็นของผมเพียงคนเดียวเท่านั้น ผมถึงพยายามควบคุมเธอทุกอย่าง และเธอก็ยอมทำตามอย่างว่าง่ายมาตลอด

ใครจะคิด… จู่ ๆ คนที่เคยว่าง่ายกลับแข็งข้อขึ้น เธอที่เคยน่ารักใสซื่อกลับแข็งกร้าวเจ้าอารมณ์ แถมยังเถียงเก่ง ดื้อเก่ง

และที่ทำให้ผมอดโมโหไม่ได้ก็คือแววตาของเธอ… แววตาเฉยชาที่เธอใช้มองผมแทบจะตลอดเวลานั่นทำผมหงุดหงิดอย่างบอกไม่ถูก

ผมไม่ชอบ… จายาในตอนนี้!