REVENGE OF A BROKEN MAN-Tagalog

CHAPTER- 2

BRIX POV.

KINABUKASAN, pagbukas ko ng pinto ay may nakatayo roon na dalawang lalaki at ako lang pala ang hinihintay na lumabas.

“Sino po kayo at anong kailangan ninyo?” kinakabahan ako sa klase ng tingin nila sa akin.

“Kunin mo ang lahat ng gamit na gusto mong dalhin dahil sasama ka sa amin!”

“Bakit ako sasama sa inyo ay hindi ko naman po kayo kilala?”

“Boy, huwag mo ng hintayin na masaktan ka pa! Mas mabuti na sumama ka ng maayos sa amin dahil naghihintay na si Boss!”

Malakas nila akong itinulak papasok sa loob ng bahay at muntik na rin suntukin ng isang lalaki kung hindi pa raw ako kikilos agad. Naghihimagsik man ang aking kalooban ngunit wala naman akong kakayahang lumaban. Kuyom ang kamao at inilagay sa likuran ng aking backpack at tumuloy na palabas ng pintuan.

“Sumakay ka!” malakas na utos ng isa sa akin kaya wala akong nagawa kundi sundin sila.

Isang pick up ang sasakyan ng mga ito at bago pa iyon siguro ay mayaman ang tinawag na Boss ng dalawang lalaki. Halos dalawang oras kaming nagbiyahe ng pumasok sa isang mamahaling subdivision. Mukhang mayaman ang mga nakatira doon dahil hindi basta makapasok sa higpit ng mga guwardiya sa gate na aming tinigilan. Pagkalipas ng ilang minuto ay isa pang mataas na gate ang bumukas at pumasok na sa loob ang sinasakyan naming pick up. Namangha ako sa laki ng bahay at napaka ganda ng lugar. Isang babae ang nakatayo sa harapan ng malaking pintuan at tila kami talaga ang hinihintay. Sa tingin ko ay hindi maghuhuli ang edad sa babaeng nag aruga sa akin ng limang taon na si Dina.

“So you’re Brix, right?”

“O-opo Ma’am.” Tipid kong sagot sa ginang.

“Kayong dalawa, doon na kayo sa lugar nyo at ako na ang bahala kay Brix.”

“Tumawag ka lang Boss, pag kailangan mo kami.”

“Natural! Kaya ko nga kayo binabayran dahil sa serbisyo nyo! Halika na Brix at nang makakain na tayo.”

Atubili akong sumunod sa ginang subalit pagkapasok pa lang namin sa loob ay bigla ako nitong hinila at muli kaming pumasok sa isa pang pintuan, isang kwarto pala iyon at napakalaki ng loob.

“A-ano pong gagawin natin dito Ma’am?” Nagtataka kong tanong sa kanya kung bakit niya ako dinala sa kwartong iyon.

“Simula sa araw na ito ay dito na ang kwarto mo, at gusto kung sabihin sayo na malaki ang ibinayad ko sa peke mong Ina. Kaya lahat ng gusto ko at inuutos ko sayo ay dapat mong sundin, maliwanag ba?”

Hindi agad ako naka sagot, hindi pa rin rumehistro sa aking utak ang mga sinabi nito. Kaya halos maitulak ko ang ginang nang bigla niya akong yakapin at halikan.

“A-ano po ang ginagawa mo Ma’am?”

“Anong Ma’am? Tawagin mo akong Rina, at bakit ka pa nagtatanong kung anong ginagawa ko? Hindi ba sinabi sayo ni Dina, na ako ang tumustos sa pag aaral mo? Kaya't dapat mong sundin ang lahat ng naisin ko. At Gusto ko rin ipaalam sayo na malaking halaga ang kabayaran mo Brix, but don’t worry Baby Boy, maging mabait ka lang sa akin ay makakatapos ka ng colegio.

Labag man sa aking kalooban ay pikit mata kong sinusunod ito kahit ang totoo ay gusto ko ng masuka sa tuwing ginagawa namin ang bagay na iyon. Hanggang unti- unti na akong nasanay sa makamundong gawain. Subalit hindi pa pala doon natatapos ang lahat dahil isang gabi ay dalawang bakla ang bigla na lang pumasok sa aking kwarto.

“Oh, God! Totoo nga na napaka gwapo mo Sweet Boy, hindi pala nasayang ang malaking halaga na ibinyad namin sa iyo.”

“Sino kayo? Huwag kayong lalapit!”

Subalit malakas na suntok ang dumapo sa aking mukha at nawalan ako ng panimbang kaya bumagsak sa sahig. Doon ay wala na akong kawala at paulit ulit nilang hinalay ang aking katawan. Halos mawalan na ang aking lakas ng tigilan ng dalawang bakla na may abot tenga pang mga ngiti. At bago pa nila ako iniwan ay hinagisan nang isang bungkos na pera.

“Tip mo iyan Sweet Boy, next time ay mas malaki ang matatanggap mong tip basta maging mabait ka lang.”

Pagkaalis ng mga iyon ay nakatulog ako sa sobrang pagod at sakit ng buong katawan. Ngunit sa aking paggising ay may batang babae na nakaupo sa aking harapan.

“Inumin mo raw ito sabi ni Mommy, at pagkatapos mong maligo ay pumunta ka sa dining.”

Habang naliligo ay nakaramdam ako ng kakaibang init ng katawan kaya nagbabad na lang muna ng matagal sa malamig na tubig ngunit lalong nag-iinit ang aking pakiramdam. At nang matapos sa maligo ay agad na lumabas ako ng banyo ngunit pagkabigla ang lumarawan sa aking mukha dahil sa nakita ko. Naroon ang ginang na si Rina sa kama ko at nakahiga na halos walang suot na damit. Kaya ang nag-init kong pakiramdaman mula pa kanina ay tuluyan ng kumawala. Sinunggaban ko ang ginang at aking inilabas dito ang lahat, para akong isang wild animal na gustong pumatay sa marahas na paraan. Halos mapugto ang hininga ni Rina sa nalalasap na kakaibang kaligayahan. At naka ilang rounds pa kami bago tuluyang bumaba ang init sa aking katawan. Hanggang makatulog na ang ginang ay iniwan ko na saka tuloy tuloy akong lumabas para kumain dahil naubos ang lahat ng aking energy. Naabutan ko sa living room ang batang babae habang nakatingin ito sa malaking screen.

“Anong pangalan mo?” Napakaganda ng batang ito kahit maliit pa lang ay mahahalata na ang kakaibang karisma na taglay.

“Macy.” Nakatungo at hindi siya makatingin sa akin. Ang sabi raw ng Mommy niya ay bawal daw siyang makipag usap sa akin. Subalit sa tingin ko ay hindi nito kayang pigilan ang sarili. Huling huli ko ang palihim na ginagawang sulyap niya sa akin. At inamin din nito na kahit bata pa raw siya ay humahanga na sa taglay kong kagwapohan. At hindi rin pala niya alam kung bakit dito ako nakatira at sino raw ang mga taong laging pumapasok sa kwartong aking okupado.

“Bakit ka nakatitig sa akin Macy? May dumi ba ako sa mukha?”

“Wala, ang gwapo mo.”

Natawa ako sa isinagot ng batang ito sa akin, kaya nilapitan ko ito at ginulo ang buhok saka tumuloy na ako sa dining room.

Ganito ang naging buhay ko sa halos isang taon, at ngayon ay graduating na ako ng high school. Mas lalo pang dumami ang mga matrona at bakla na nagpasasa sa aking katawan. Ang naging pa kunswelo na lang ng mga ito ay siguradong safe ako sa anumang sakit na maaaring dumapo sa aking katawan. Hindi naman tutol ang mga ito sa paggamit ko ng protection lalo na sa mga bakla.

Sa tuwing nag iisa ako ay luha at pighati ang aking karamay. May mga gabi na gusto ko ng wakasan ang akin buhay ngunit malaki ang takot ko sa Diyos. Gustuhin ko man na takasan ang lugar subalit walang chance. Hatid sundo ako ng mga tauhan sa eskwelahan at may tracking device na nakalagay sa aking katawan.

“Ma’am Rina, may kailangan akong bilhin sa mall kaya payagan muna ako?” Nakikiusap kong pahayag sa ginang.

“Para ba iyan sa nalalapit mong graduation?”

“Opo, at pangako hindi ako gagawa ng ikakagalit mo.”

“Good! Sige sasamahan ka ni Ben at ng driver, tandaan mo papayagan kita ngayon pero pag gumawa ka ng mali ay hindi ka na makakaulit pa!”

“Salamat.”

Habang naglalakad ako sa loob ng mall ay naka sunod sa akin ang dalawang lalaki, hindi man lang ako hiniwalayan ng tingin. Ngunit napahinto ako sa paghakbang nang nakasalubong ang halos kaedad ko na kasama ang mga magulang nito. Nakaramdam ako ng inggit, at hindi maiwasang namasa ang mga mata. Naisip ko na naman ang tunay kong ina, kung nabubuhay sana ito ay masaya siguro kaming dalawa ngayon. Wala sana ako sa ganitong sitwasyon at napahugot ako ng malalim na hininga upang mawala ang pagsisikip ng aking dibdib. At nang maging okay na ay nagmamadali na ako sa pagbili ng mga kailangan ko.

Pasakay na sana kami ng sasakyan nang makita ko ang isang may edad na lalaking at tila nahihirapan ito sa paghinga. Mabilis kong nilapitan ito at inalalayang makaupo sa malapit na bench.

“Ayos lang po ba kayo Sir?”

“Salamat iho, maari mo ba akong samahan saglit?”

“S-sige po Sir, nasaan po pala ang kasama mo?”

“May inutos ako at sabi ko ay dito ko siya hihintayin dahil malamig sa loob. Matanda na ako kaya mahina na sa lamig iho.”

Isang malakas na busina ang kinalingon ko at malaki ang galit sa mukha ng dalawang lalaking kasama ko. Ngunit hindi ko sila pinansin, bagkus ay nagpatauloy ako sa pakikinig sa pahayag ng ginoo. At pansamantalang nakalimutan ko ang tunay kong sitwasyon habang kausap ito.

“Sino ba ang mga iyon iho? Ikaw yata ang tinatawag?”

“Ah, opo sir ako nga, mga kasama ko po sila.”

Napansin kong bahagya akong tinitigan ng ginoo at biglang may hinugot sa bulsa nito saka inabot sa akin. Nagtaka pa ako kung bakit may kasamang perang papel na nakatupi ang isang tarheta.

“Call me iho, alam kung may problema ka at tutulungan kita.”

“S-salamat po sir.” Bigla akong nakaramdam kaunting pag asa kaya napangiti rito at mabilis na nagpapasalamat. Subalit pagdating ko sa sasakyan ay agad nila akong sinita.

“Sino ang kausap mo Brix?”

“Wala naman, tinulungan ko lang para maka upo ng maayos dahil nahihirapan na huminga.” at nagpasalamat ako ng hindi na muling nag-usisa pa ang dalawa.

Makalipas ang isang linggo at kadarating ko lang galing school ng sabihin ng isang maid na may naghihintay na lalaki sa aking kwarto. Kaya nagmadali na akong dumiretso doon at aking naabutan ang isang makisig lalaki, nakatayo na parang naiinip sa paghihintay. May pagtataka ko siyang tiningnan dahil alam kong hindi ito bakla kaya anong kailangan nito sa akin?

“Anong kailangan mo sa akin, alam kong hindi ka naman bakla kaya bakit ka narito?” Subalit bigla niya akong nilapitan at niyakap. Mali ba ako ng pag aakala? Bakla ba ito?

“Gabriel Brix, huwag kang maingay dahil narito ako para mailabas kita rito.”

“Ha? Ilalabas? Bakit saan mo ako dadalhin? Hindi ako sasama sayo!”

“May cctv dito kaya makinig ka sa sasabihin ko, naalala mo ang matandang tinulungan mo sa mall? Hinintay niya ang tawag mo kaya lang hindi ka naman tumawag sa kanya. Isa akong tauhan niya at kaya ako narito ay utos iyon ni Don. Mariano.”

Matapos kong mapakinggan ang mga sinasabi ng lalaki ay agad din itong naglakad paalis ngunit nag iwan ng isang panghihikayat na sulyap bago tuluyang lumabas ng kwarto ko.

Gabi, hindi ako makatulog, dahil bukas na ang aking graduation at kailangan ko ng mag desisyon. Kagaya ng sinabi sa akin ng tauhan daw ni Don Mariano, pero natatakot akong basta magtiwala. Ano ba iyong naitulong ko na sinasabi ng lalaking iyon, ay inalalayan ko lang naman na maupo sa bench ang matandang yon.

Palakad lakad ako sa aking kwarto dahil hindi dalawin ng antok. At habang mahigpit na hawak ang keypad na mobile phone ay pinag-iisipan kong mabuti. Ito na ang chance ko upang makaalis sa kasumpa sumpang lugar na iyon. Hanggang nakatulugan ko ang mga isipin. At ginising ako ng pag iingay ng alarm clock, kailangan ko ng kumilos dahil isang oras na lamang ay magsisimula na ang ceremony. Bahala na, ayos lang naman siguro na walang aagapay sa akin doon. Ngunit pagdating ko sa loob ng eskwelahan ay nakahinto ako sa paghakbang. Kahit saan ako lumingon ay may mga kasamang magulang ang lahat ng mga estudyanteng ga-graduate. Ako lang yata ang nag-iisa at hindi ko maisawan maging emosyonal. Naalala ko na naman ang aking ina, sana magkasama kami ngayon. Kaya halos mangilid ang aking luha, ngunit hindi ako dapat umiyak. Lalaki ako at hindi umiiyak ang mga lalaki.

"Pare, wala ka bang kasama? Ang pamilya mo nasaan?”

“Ah, wala b-busy sila o-out of country kaya mag isa lang ako.” Pagsisinungaling ko sa aking kaibigan.

“Hindi bali pare, sabihin ko kay ermat na siya na lang ang umagapay sa iyo at si erpat na lang ang sa akin.”

“Naku! Huwag na at nakakahiya sa parents mo, ayos lang naman ako pare.”

“Sigurado ka ba?”

“Oo, ano ka ba naman ayos lang yon.” At nginitian ko pa ang aking kaibigan upang makumbinsi ito.

Nang tumayo na ang lahat at nagsilapitan na ang mga magulang sa kani-kaniyang mga anak ay doon na ako nakaramdam ng awa sa aking sarili. Hindi ko na mapigilan na mapaiyak at tumulo ang aking luha, kaya nag yuko na lang ako ng ulo at nakakahiya kung may makakitang kalalaki kong tao ay umiiyak. Nang magsimula nang maglakad ang nasa bandang unahan ay umayos na ako ng tayo. At nang hahakbang na ako upang sumunod sa mga estudyante ay may biglang humawak sa aking palad. Natilihan ako ng makita ang medyo kulubot ng balat na siyang nakahawak sa kamay ko.

“Congratulations Gabriel.” napatingin ako sa kanyang mukha. At doon na ako bumigay, namalisbis na ang aking luha, parang agos ng tubig saka ako napayakap sa may edad na lalaki.

“Don Mariano, narito po pala kayo at maraming salamat…”

“Bakit hindi mo ako tinawagan, Hijo?”

“Nahihiya po ako sa inyo dahil baka maabala ko pa kayo.”

“Ayusin mo ang sarili mo Gabriel, at mula sa araw na ito ay mawawala na ang iyong mga pighati. Hindi muna dadanasin uli ang hirap at pasakit dahil tutulungan kita.

Hindi na matigil tigil ang pag agos ng aking luha sa laki ng pasasalamat dahil sa wakas ay makakaalis na ako sa madilim na kinalalagyan ko.

“Here, Gabriel, punasin mo ‘yang mukha mo at malapit na tayo sa unahan.”

Inabot ko ang panyo niya at saka nagpasalamat.

Palinga linga ako sa paligid dahil hindi ko nakikita ang mga tauhan ni Rina. Ngayon lang nangyari na wala ang mga ito sa paligid ko. At nakaramdam ako ng kasiyahan sa kaalamang malaya na akong makakagalaw ngayon.

“Gabriel, iho go ahead.”

“Salamat po.” At sumunod na ako sa mga kaklase kong patungo sa mga upuan namin. Panay lingon ko sa taong nagbigay sa akin ng bagong pag asa. Naroon ito sa upuan ng mga magulang at masayang masaya ang aking pakiramdam. Mula ng mamatay ang aking mama ay ngayon lang ulit ako naging masaya.

Malapad ang aking ngiti ng umakyat sa stage at kasama ko pa talaga si Don Mariano, para ito ang magkabit sa akin ng medal.

“Congratulations again iho.”

“Maraming salamat po.” Hindi ko na naman napigilan at yumakap muli ng mahigpit dito. Agad namang ginantihan niya ako ng mahigpit ding yakap.