บทที่ 48
"ออกเดินทางได้!"
รุ่งเช้าของวันใหม่เริ่มต้นอย่างเร่งรีบ
เฉินตงแบกกระเป๋าใส่สิ่งของไว้อย่างมั่นคง ขนาดของมันใหญ่กว่าตัวเขาเดียวอีก แต่เขากลับแบกได้สบายๆ สร้างความตกตะลึงให้คนอื่นๆ อยู่ครู่หนึ่ง
เกวียนที่ลากด้วยวัวอสูรกำลังเดินไปไม่เร็วๆมากนัก แต่ก็ไม่ได้ช้า เพราะสินค้าเหมือนจะพังง่าย ทำให้เฉินตงเห็นเพียงวัวลากเกวียนเท่านั้น
ผู้คถมกันพลัดเปลี่ยนเวรยามกันตรวจรอบๆ
เฉินตงกับคนที่อายุไล่เลี่ยกันอยู่ท้ายขบวน เฉินตงไมได้หนักอะไร แต่เด็กหลายคนไม่ใช่แบบนั้น
มีสองคนที่ถูกเฉินตงจ้องมอง เป็นพี่น้องคู่หนึ่ง ชื่อ เสี่ยวซิว กับเสี่ยวเม่ย สองฝาแฝด พวกเขาเป็นขอทานจากเมืองต้นไผ่
เฉินตงไม่ได้เข้าไปตีสนิทเพียงมองและปล่อยผ่านไป
เมื่อเที่ยงวันพวกเขา จึงพักใต้ต้นไม้ใหญ่ อาหารเป็นขนมปังกับเนื้อแห้ง
เฉินตงไม่ได้เอาอาหารตนเองออกมา แต่กินของที่แจก ยังไงมันก็ฟรี อีกอย่างการเอาเนื้อย่างออกมาจากคว
