บทที่ 36 หลังการต่อสู้
1041 Words
บทที่ 36
เกิดการปะทะกันอย่างรุนแรงขึ้น อีกครั้ง คราวนี้บังเกิดหลุมลึก กว้างหลายสิบเมตร ในส่วนของจิ้งจอกสายฟ้าและเฉินตง พวกเขาถอยไปคนละหลายสิบเมตร
ชัดเจนว่าแรงระเบิดเมื่อครู่รุนแรงขนาดไหน
จิ้งจอกสายฟ้า ยังคงสบายดีเช่นเดิม มีเพียงเฉินตงที่นอนจมกองเลือด
ไน่เหอปรากฏร่างออกมา จิ้งจอกสายฟ้าตื่นตัวสุดขีด ราวกับว่าพบเจอศัตรูที่สามารถฆ่ามันได้ในพริบตาเดียว
"ไปซะ หากตอนข้ายังมีร่างเนื้ออยู่ เจ้าคงถูกข้ากลืนไปแล้ว" ไน่เหอกล่าว จิ้งจอกสายฟ้ามองเฉินตงอยู่หนึ่ง แล้วพุ่งเป็นสายฟ้าหายวับไปจากจุดที่เคยอยู่ทันที
"เหลือเชื่อ เจ้าเด็กนี่ ยิงกว่าที่ข้าคิดไว้ซะอีก เพียงแค่ฟื้นใช้พลังไปขนาดนี้ ร่างกายที่เป็นเพียงขั้นชำระล้างเส้นเอ็น แบกรับภาระพลังขั้นแม่ทัพได้ยังไง คงต้องให้ฝึกฝนร่างกายเพิ่มเติมอีกหน่อย" ไน่เหอสร้างยกร่างของเฉินตง และออกจากบริเวณนั้นทันที แรงระเบิดเมื่อกี้คงมีคนไม่น้อยได้ยิน และพวกเขากำลังมุ่งหน้ามาที่นี่
เป็นไปตามที่ไน่เหอคาดเดา
กลุ่มที่มาไม่ใช่ใคร นอกจากลู่จงและศิษย์นิกายกระบี่
พวกเขามาถึงพื้นที่ต่อสู้ และพบว่ามันเละเทะมาก
"ร่องรอยของสัตว์อสูร แข็งแกร่งมากที่เดียว" ลู่จงสัมผัสได้ถึงพลังงานที่หลงเหลืออยู่ ขณะเดียวกันก็สัมผัสได้ถึงพลังบางอย่างที่อธิบายไม่ได้
"นี่มันอะไร" เอ้อหย่าที่บัดนี้รักษาจนหายชาดแล้วเอ่ยขึ้นมา เธอพบกับเศษกรงเล็บที่หักหล่นอยู่บนพื้น กรงเล็บนี้เป็นสีดำ แหลมคม มีพลังงานสีดำปกคลุมไว้จางๆ เอ้อหย่าเอื้อมมือไปสัมผัส และโดยปลายแหลมของกรงเล็บทิ่มเข้าที่ฝ่ามืออย่างไม่ตั้งใจ
"โอ๊ยย" เอ้อหย่าร้องออกมา พลังงานสีดำซึมเข้าไปในบาดแหล่ของนางอย่างรวดเร็วโดยที่ เอ้อหย่าไม่ได้สังเกตุ
"รีบออกไปจากที่นี่กันเถอะ" ลู่จงเอ่ย ทุกคนเห็นด้วย ไม่ทราบต้นสายปลายเหตุ อยู่ให้ห่างคือตัวเลือกที่ดีที่สุด
อีกด้านหนึ่ง ไน่เหอ สร้างม่านพลังปกคลุ้มบริเวณหลายสิบเมตร ก่อนจะวางร่างของเฉินตงไว้บนพื้น
"หนักหนาพอควร" ไน่เหอสำรวจก่อยจะพยักหน้า เขาค่อนข้างห่วงเด็กคนนี้ เพราะไม่รู้ว่าถ้าเจ้าเด็กนี่ตาย เขาก็ไม่รู้อีกนานเท่าไหร่จึงจะพบเจอคนแบบนี้อีก
มาร ข้อดีคือเมื่อบาดเจ็บถึงตาย และรอดมาได้ ร่างกายจะฟื้นตัวพร้อมกับแข็งแกร่งขึ้น แน่นอนเงื่อนไขก็คือไม่ตายนั้นละ
มารชั้นต่ำ ค่อนข้างฟื้นฟูช้า น่าจะเป็นเดือน ไน่เหอจึงใช้พลังของตนเองเพื่อเร่งการฟื้นฟู วิธีนี้จะทำใหดวงวิญญาณของเขาหลับใหลไปนานทีเดียว แต่สำหรับตอนนี้ ไน่เหอไม่มีอะไรจะสอนเขาอีกแล้ว เพราะทุกอย่างที่เขามีล้วนเป็นทักษะระดับสูง แม้เฉินตงจะแข็งแกร่งกว่าปกติ ทว่ามันยังไม่เพียงพอ
"ต้นอ่อนมารเมื่อเติบใหญ่ จนแผ่กิ่งก้านออกมา เมื่อนั้นเขาจะกลายเป็นมารชั้นสูง เมื่อนั้นข้าคงมีอะไรให้ทำเยอะแยะเลย" ไน่เหอบ่น
พลังมารไหลซึมเข้าไปในร่างของเฉินคงผ่านป้ายหลุมศพของไน่เหอที่ใช้เป็นสื่อกลาง
บาดแผลค่อยๆ ถูกรักษา ขณะเดียวกันร่างวิญญารของไน่เหอก็เริ่มจะ เลือนลาง เขาจึงหยุด พลางนำสัตว์อสูรระดับล่างมาวางไว้ในม่านพลังเพื่อให้เฉินตงได้เติมเต็มกระเพาะอาหาร จากนั้นทิ้งคำพูดไว้ใส่ในพลังมารบางส่วน วางไว้ในฝ่ามือของเฉินตง เมื่อเขาตื่นขึ้นมา ก็จะได้รับข้อความที่ไน่เหอฝากไว้
สองวันผ่านไป
ดวงตาของเฉินตงลืมขึ้นมาช้าๆ ความเจ็บปวดทั่วร่างทำให้สติฟื้นคืนมาอย่างรวดเร็ว เด็กหนุ่มผุกลุกขึ้นมาทันที ก่อนจะกวาดตามองรอบๆ
ม่านพลังบางอย่างปกคลุมพื้นที่ไว้ ทำให้รอบๆมืดสนิท ทว่าข้างในกลับสว่างมองเห็นได้ชัดเจน
"ข้าอยู่ที่ไหน" เฉินตงกล่าว ก่อนจะพบว่ามีพลังมารของไน่เหออยู่ที่ฝ่ามือ เขายกมือขึ้นมาดูทันที
"เด็กน้อย ข้าช่วยเจ้ารักษาอาการบาดเจ็บ จนต้องหลับไปอีกระยะหนึ่ง จนกว่าข้าจะตื่นขึ้นมา เจ้าต้องพึ่งพาตนเอง ถือว่าเป็นการเรียนรู้ด้วยตนเอง ม่านพลังนี้จะหายไปในอีก สามวัน ควรพักผ่อนให้พร้อมสำหรับการเผชิญหน้ากับนรกดำให้ดี..."
แค่นั้นก็สลายไป
เฉินตงงุนงง และรับรู้ว่า เขาต้องพึ่งพาตนเอง อดเสียวสันหลังไม่ได้ เจ้าจิ้งจอกสายฟ้านั้น เล่นเอาเขาเกือบตายแหนะ หากไม่ได้ไน่เหอช่วยไว้ เขาคงจะกลับบ้านเก่าเป้นแน่แท้
"เอาเถอะ นี่คือการฝึกฝนอย่างหนึ่ง" เฉินตงพยักหน้าให้กับตนเอง
นรกดำค่อนข้างอันตรายโดยแท้จริง ทว่าไม่มีที่ถอยสำหรับเฉินตง แม้จะตระหนกกับศัตรูที่แข็งแกร่ง แต่ว่าช่วยไม่ได้ เขายังมีน้องสาวที่ต้องช่วยมาให้ได้ และความแข็งแกร่งในปัจจุบันยังไม่เพียงพอ
"ฝึกฝน!" เฉินตงเอ่ยออกมาพร้อมกับลุกขึ้นยืน ก่อนจะกลับมานั่งเช่นเดิม
เขาไม่มีอาจารย์ วิชาที่มี ก็แค่อย่างเดียว นั้นคือ หมัดมายา ส่วนร่างมารชั้นต่ำ นอกจากเพลิงมาร ก็ใช้ร่างกายหยาบสู้ซะส่วนใหญ่ ทำให้เฉินตงไม่มีอะไรเลยในตอนนี้ ไม่มีใครชี้แนะด้วยซ้ำ เขาถึงกับแหงนหน้ามองม่านพลังดำๆ ที่อยู่ด้านบน
"ไม่สิๆ คิดแบบนั้นก็ไม่ถูก เพราะอย่างน้อยเราก็มีวิชาติดตัว" เฉินตงให้กำลังใจตนเอง ก่อนจะลุกขึ้นยืน
กำหมัด และต่อยลม ชกอากาศ เฉินตงทำได้เพียงเท่านี้
- Writer
