EMPEROR's PATH เส้นทางจักรพรรดิ

บทที่ 33

บทที่ 33

"นรกดำแม้จะกว้างใหญ่ ทว่าอีกไม่นานเราคงได้พบกับกลุ่มศิษย์พวกนั้นอีก" ไน่เห่อบอก

"อีกอย่างเจ้าไม่ได้ดูดซับเลือดจ่าฝูงตัวนั้น ก็นะคนเยอะแบบนั้นก็ดีแล้วที่ไม่ทำ"

เสียงของไน่เห่อดังขึ้นขณะที่ราตรีเคลื่อนผ่านไปอีกวัน

รุ่งเช้า

พลังมารในร่างของเขาเสถียรมากขึ้นในสภาวะปกติ เฉินตงลืมตาขึ้น และกำหมัดทั้งสองแน่น การเดินทางวันนี้ เขาคาดหวังว่าจะเจอตัวอะไรที่แข็งแกร่งกว่าจ่าฝูงหมาป่าเขาเดียวเมื่อวาน

อย่างน้อยๆ ขอให้เป็น สัตว์อสูรระดับ สามดาว

อาหารยังคงเป็นหมาป่าย่าง เฉินตงกินจนอิ่มก็ใช้เพลิงมารเผาเศษซากที่หลงเหลือจากการกินของเขาเอง

แสงแดดเริ่มจะไม่มี เพราะต้นไม้สูงขึ้นไปด้านบน แผ่กิ่งก้านบดบังแสงแดด

เสียงพุ้มไม้ใบหย้าสั่นไหวเป็นครั้งคราว บ่งบอกให้รู้ว่าที่นี่มีสิ่งมีชีวิตเคลื่อนไหวอยู่

แรดตัวหนึ่งเดินย้ำมายังบึงเล็กๆ เพื่อกินน้ำ ร่างของมันใหญ่มาก สูงราวหนึ่งเมตร ทั่วร่างปกคลุมด้วยหนามแหลม ที่อันตรายยิ่งกว่าหนอของมันที่อยู่ด้านหน้าเสียอีก

เฉินตงยืนอยู่บนต้นไม้เฝ้ามองพร้อมกับลมหายใจที่แผ่วเบา

แรดหนาม ระดับ สามดาว

เมื่อไม่มีใครแถวนี้ เฉินตงก็ระเบิดพลังมารออกมาทันที

พลังงานสีดำปะทุ ผมบนหัวของเฉินตงมีสีขาว ดวงตาของเขาข้างขวาเปลี่ยนเป็นสีแดงฉาน และแขนข้างขวาของเขา มือกลายเป็นผิวซีดกรงเล็บยื่นยาวออกมา

เฉินตงสัมผัสได้ถึงความต้องการในการเข่นฆ่าและกระหายบางอย่าง

เมื่อวานใช้พลังมรไปเสี้ยวหนึ่ง เลยไม่มีอาการ ทว่าบัดนี้ใช้ไปมาก หากไม่มีร่างหยินหยางแผ่พลังสะกดไว้ เขาคงคลุ้มคลั่งไปแล้ว

ปัง

มายาหมัดพุ่งเข้าใส่ร่างของแรดหนามทันที

เฉินตงทุบหนามแหลมๆ ของมันทิ้งด้วยการเหวี่ยงหมัดเพียงครั้งเดียว

แรดหนามกู่ร้อง พุ่งชนต้นไม้ที่เฉินตงอยู่จนหักโค่น

เฉินตงกระโจนไปพลางอากาศใช้เท้าถีบต้นไม้อีกต้นพุ่งเข้าใส่แรดหนาม

กรงเล็บมารตวัดเร็วปลาบ

ฉับ

หนามบนร่างของแรดขาดสะบั้นอย่างง่ายดาย

เฉินตงไปโผล่อีกด้าน และโจมตีอีกครั้งด้วยหมัดมายา

มายาหมัดนับสิบสีดำแดเข้าร่างของแรดหนาม จนถอยไปหลายสิบก้าว ทว่ายังไม่ตาย ดวงตาของมันท่อประกายแสง พริบตาต่อมา หนามที่เหลือทั่วร่างพุ่งออกจากร่างของมัน โจมตีใส่เฉินตงทันที

หากเป็นปกติ เฉินตงคงตระหนก ทว่ายามนี้อยู่ในสภาวะกึ่งมาร สิ่งเดียวที่มีคือ การเข่นฆ่า

ฉับ

กรงเล็บมารปัดหนามแหลมที่พุ่งมาอย่างรวดเร็ว ฝีเท้าของเฉินตงย้ำพื้นไปมา แล้วกระทืบพุ่งเข้าจู่โจมอีกครั้ง

ฉับ

คราวนี้บังเกิดแผลจากกรงเล็บ แรดหนามกู่ร้อง แน่นอนเมื่อเป้นกรงเล็บของมาร ย่อมไม่ต่างจากการโดนพิษ แผลของมันเปื้อนด้วยพลังงานสีดำทันที มันทั้งเจ็บปวดและทรมาน จึงวิ่งกระแทกต้นไม้ล้มระเนระนาด

เฉินตงเล็งเห็นว่าเขาเหนือกว่า จึงคิดปิดฉาก ควบแน่นพลังมารไปที่มือขวา ส่งให้กรงเล็บที่ยื่นยาวออกมาปกคลุมด้วยพลังสีดำ

สวบบบบบบบบบ

เฉินตงแทงเข้ายังคอของแรดหนามทันที เพียงออกแรงตวัด คอของแรดหนามก็ขาดสะบั้นทันที

เลือดไหลทะลัก

กลิ่นเลือดทำให้เฉินตงน้ำลายไหลออกมาเขาอ้าปากกว้าง พริบตาต่อมาเลือดของแรดหนามถูกเขาซูบไปจนหมดเกลี้ยง

เฉินตงคืนร่างปกติ เขารู้สึกอยากจะอานเจียนออกมา

"เลือดของสัตว์อสูร แย่มากใช่ไหมละ แต่เจ้ายังดีกว่าข้านะ สมัยข้ายังตัวเท่าลูกหมา สิ่งแรกที่ข้าลิ้มรส คือ คางคก" ไน่เหอบอกประสบการณ์ของเขา เฉินตงนึกภาพตามก็อาเจียนออกมาอีกรอบ

"เอาเถอะ เดี๋ยวไม่นานก็ชิน น่าเสียดายเจ้าตัวนี้อ่อนไปหน่อย วิญญาณของมันกระจายทันทีที่ตาย อย่างน้อยต้องระดับ ห้าดาวขึ้นไป จึงจะพอเลี้ยงต้นอ่อนมารให้เติบโต"

เฉินตงนั่งแผ่ ฟังไน่เห่อก็พยักหน้ารับทันที พักครู่หนึ่งก็ออกเดินทางต่อ สัตว์อสูร ระดับ สาวดาวไม่ใช่คู่มือของเขาเเล้ว ความเเข็งเเกร่งที่ผิดปกติ ทำให้เขาต้องหาตัวที่เเข้งเเกร่งกว่านี้มาซ้อมมือเเละดูดซับมัน