จังหวะ รัก ต้องมนต์

อายใส้เดือน

“คุณ!”

“อะไร!?.รู้แล้ว”

ชนธัญรีบดึงสติตัวเองกลับ ก่อนจะตอบรับเธอด้วยน้ำเสียงเรียบนิ่งกึ่งรำคาญหน่อย ๆ พร้อมกับยกสะโพกของหญิงสาว ให้ขึ้นไปนั่งบนใบบัว ที่ลอยอยู่เหนือน้ำกลางลำธาร ที่ไม่ได้มีความกว้างมากเท่าไหร่นัก

ใบบัวใบใหญ่แต่เป็นของปลอมที่ทำได้เหมือนของจริงมาก และสามารถรับน้ำหนักตัวเธอได้อีกด้วย

ชนธัญเดินในน้ำพร้อมกับลากใบบัวที่เธอนั่ง ให้ลอยตามตัวเองมาเข้าฝั่ง..

เฌอร์ลีนอยากจะกรี๊ดออกมาดัง ๆ เพราะรู้สึกสนุกแบบแปลก ๆ ตามชายหนุ่มไปด้วย…

ความรู้สึกมันเหมือนกับ...สาวน้อยลอยกลางน้ำได้...

สนุก! อยู่คนเดียวเถอะ!..

เมื่อถึงริมฝั่งชายหนุ่มเท้าสองแขนกับขอบตลิ่งแล้วดีดตัว พาร่างสูงของตัวเองขึ้นไปก่อน ในขณะที่ร่างบางก็ยันตัวลุกขึ้นยืนรอเขาอยู่

ชนธัญยื่นมือตัวเองให้หญิงสาวจับ พร้อมกับรั้งเอวบางให้ขึ้นมายืนอยู่บนฝั่งด้วยกัน

เธอก็ได้แต่ทำตามนั้นโดยไม่ได้พูดอะไรกันเลย...

คล้าย ๆ กับฉวยโอกาส ได้ถึงเนื้อถึงตัวของหญิงสาว โดยใช้ใบหน้าเรียบนิ่งที่ทำเหมือนไม่ได้คิดอะไร แต่ในใจเต้นรัวจนแทบจะทะลุออกมาอยู่นอกอก

เหมือนกำลังแสดงละครใบ้กันอยู่ไหม? ผู้ชายอะไรเงี๊ยบเงียบ เธอจึงทำลายความเงียบด้วยการ...

“คุณ!”

เอ่ยเรียกเขาก่อน แต่อีกคนดูไม่สนใจ...สักพักจึงหันมาเอ่ยกับเธอได้

“รออยู่นี่นะ ฉันจะไปเอาเสื้อผ้ามาให้”

พูดขึ้นแบบไม่มีปี่มีขลุ่ย พร้อมกับหมุนร่างใหญ่เลี้ยวหายไปสักพัก แล้วกลับมาพร้อมกับเสื้อผ้า และยื่นส่งมาให้เธอ

“อาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้า แล้วค่อยคุยกัน” พูดพร้อมกับทำท่าจะหมุนตัว แต่ถูกเสียงหวานใสร้องทักขึ้นมา

“คุณคะ”

ชนธัญไม่ตอบรับแต่เลิกคิ้วสูงเชิงถามกลับ

“ชั้นในนี่ของใครคะ”

เธอโพล่งถามเขาออกไปตรง ๆ ไม่อ้อมค้อม

เด็กยุคใหม่ต้องใจกล้า ฉลาด และรู้จักเอาตัวรอด มีจุดยืนเป็นของตัวเอง เพราะเธอต้องหาวิธีเอาตัวรอดจากการถูกรังแก และคุกคามมาโดยตลอด จนกระทั่งเกือบจะพลาดท่าเสียที จนทำให้เธอต้องระเห็จหนีมาไกล

เฌอร์ลีนสลัดความคิดในหัวทิ้ง ก่อนจะตั้งใจฟังคำตอบจากคนตัวใหญ่กว่า

“นั่นชุดของแม่ฉัน ชั้นในท่านซื้อมายังไม่ได้ใส่..”

เธอถามเขาตรง ๆ เขาก็ตอบกลับเธอมาตรง ๆ ทันทีด้วยน้ำเสียงเรียบนิ่ง

ชนธัญเอาเสื้อผ้าและชุดชั้นในของแม่มาให้เธอใส่ ก็เพราะว่าในตู้เสื้อผ้าของน้องสาวมีแต่ชั้นในที่ใช้แล้ว แต่ของแม่ท่านมักจะซื้อตุนเอาไว้ทีละหลาย ๆ ตัว และคิดว่ามีอะไรก็ให้ใส่ ๆ ไปก่อน เพราะหลังจากที่ได้คุยกันรู้เรื่อง ถึงยังไงเขาก็ต้องไปส่งเธอที่บ้านอยู่ดี

“แต่มันใหญ่มากเลยนะคะ”

“ใส่ไปก่อน...แต่งตัวเรียบร้อยแล้ว มานั่งรอฉันใต้ต้นไม้ริมสระอโนดาตตรงนั้นนะ”

หญิงสาวมองตามสายตาของชายหนุ่ม ที่มองเลยไปอีกฝั่งของน้ำตกจำลอง ที่มีโต๊ะกับเก้าอี้ไม้ตั้งอยู่ตรงนั้น ก่อนจะพยักหน้ารับ

และรู้สึกทึ่งกับชื่อของแอ่งน้ำ ที่อยู่ด้านหน้าของน้ำตก ที่เขาเรียกมันว่า สระอโนดาต...นั่นสิถึงมีรูปปั้นของนางกินรีอยู่ตรงนั้นด้วย มันดูเข้ากันสุด ๆ กับบรรยากาศของที่นี่เอามาก ๆ

“...แต่ฉันอยากได้หนังยางสักสองสามเส้นได้ไหมคะ” เธอพยายามพาเขากลับมาเรื่องเดิม

“เธอจะเอาไปทำอะไร?...มัดผม?...

ประโยคคำถาม มาพร้อมกับคำตอบที่เดาเอาของเขาเอง และเหมือนจะถามเธอกลับมาพร้อมกัน

“เอามามัดกางเกงในของแม่คุณไงคะ ฉันกลัวว่ามันจะร่วงลงมากองที่พื้นซะก่อน”

เธอตอบพร้อมกับบึนปาก ในขณะที่ยกกางเกงในกางออกให้เขาดูทั้งตัว ซึ่งมันก็ใหญ่มากกว่าตัวคนที่ถือมันไว้จริง ๆ

ดูทำหน้าเข้า...ทำหน้ายังก็ดูสวยไปหมด...มีมุมไหนที่ดูแล้วน่าเกลียดบ้างวะ?

ชนธัญกลืนเสียงหัวเราะลงท้องก่อนจะแกล้งย้อนถามเธอกลับไปว่า

“ไม่ต้องใส่ก็ได้ไหม?”

“อายใส้เดือนค่ะ”

เธอก็สวนกลับทันควันเหมือนกันนะเฌอร์ลีน!

เพราะเขาเอากระโปรงของแม่มาให้หญิงสาวใส่ หากไม่มัดกางเกงในเอาไว้ มันคงได้ร่วงลงมากองที่พื้นแหง ๆ เหอะ!

อีกทางที่เขาเสนอให้คือโนชั้นใน แต่มันจะรู้สึกโหวง ๆ ไหม? เดินไปทางไหนไอ้ตัวที่มันอาศัยอยู่บนดิน มันก็จะพากันแหงนคอตั้งบ่ามองกันตาเหลือกตาค้างเลยละมั้งนั่นน่ะ...

ชนธัญหัวเราะหึหนัก ๆ ในลำคออย่างที่ชอบทำ..จนลักยิ้มปรากฎขึ้นข้างแก้มทั้งสองข้าง ใบหน้าหล่อคมเข้มยิ่งดูดีขึ้นไปอีกเท่าตัว

ผู้หญิงคนนี้ฉลาด หรือเรียกได้ว่าทันคน ดวงตาเฉี่ยวคม แต่วาวหวานเป็นประกายบ่งบอกว่าไม่ยอมใคร อีกทั้งยังน่าค้นหา แต่ก็ยังไม่รู้ที่มาที่ไปยังคงฟันธงไม่ได้อยู่ดี

“คุณขำ?”

รีบปรับสีหน้าให้เป็นปกติ แล้วเอ่ยถามเธออีกทีในขณะที่อีกคนก็รอฟัง

“ไม่ได้ขำ...แต่สงสารใส้เดือนน่ะ..”

เขาตอบในขณะที่กวาดสายตาคมมองใบหน้าเธอนิ่ง ๆ ก่อนจะอธิบายตามมาหลังจากนั้น

“ขี้เกียจเดินไปบ้านโน้นแล้ว ใส่กางเกงขาสั้นของฉันไปก่อนได้ไหมล่ะ”

ก็ถ้าเธอยอมใส่นะ เขาก็จะได้เห็นขาเธออีกอย่าง

มึงเป็นถึงอาจารย์ดอกเตอร์นะเว้ยเฮ้ย!...ชนธัญมึงใจเย็น!

“ก็ยังดีค่ะ”

เธอพยักหน้าพร้อมกับคลี่ยิ้มให้แทนคำว่าขอบคุณ

จะยิ้มบาดใจไปไหนวะ..ริมฝีปากอิ่มตึงนั่นก็โคตรจะน่าจูบ ฟันขาวสวยเรียงกันอย่างเป็นระเบียบตัดกับเรียวลิ้นสีชมพู ที่เธอเผลอยื่นออกมาเลียริมฝีปากตัวเองนั่นอีก

เฮอะ!..ยั่วกันชัด! ๆ

“เดี๋ยวจะเอาไปวางไว้ให้ที่หน้าห้อง...”

เขาบอกก่อนจะหมุนร่างหนาเดินกลับเข้าบ้าน ไปหยิบกางเกงขาสั้นของตัวเอง ออกมาวางไว้ให้ตามที่เธอต้องการ

ดูเป็นผู้ชายที่มีน้ำใจดีคนหนึ่ง ถึงแม้จะเป็นคนช่วยชีวิตของเธอไว้ แต่ก็ยังไว้วางใจไม่ได้เลยทีเดียว

ป่านนี้ชลธารคงจะเป็นห่วงและกังวลเรื่องของเธออยู่แน่ อีกเดี๋ยวคงต้องขอยืมโทรศัพท์ของเขาเพื่อโทรหา

ชลธารที่เวลานี้ยังคงร้อนใจ เมื่อพี่ชายโทรมาบอกกับเธอว่า ป่านนี้เพื่อนของพี่ชายยังตามหาเพื่อนของเธอไม่เจอเลย