“เพราะป้ารินยังไม่ล้มเลิกความตั้งใจค่ะ ยังอยากให้ฉันไปเป็นเมียเสี่ย ถึงได้ตามหาฉัน แล้วก็มาหา”
ภูวิศคิดถึงประโยคนี้ครั้งแล้วครั้งเล่า ก่อนจะหันไปมองลูกชายที่ตนเองรับหน้าที่ดูแลแทนแม่ของลูก เด็กชายเจ้าป่ายิ้มแฉ่งหลังจากทำบางอย่างสำเร็จ แต่พ่อไม่รู้เพราะเด็กซนเอาตัวบังไว้
“เจ้าป่าทำอะไรอยู่ครับ มาเล่นกับพ่อตรงนี้ไหม”
“ไม่เอาเจ้าป่าจะเย่นตงนี้”
“เล่นอะไรครับ พ่อเห็นเจ้าป่านั่งอยู่ตรงนั้นนานแล้วนะ”
“ความยับ ไม่บอกหยอก คิกๆ”
“มีความลับด้วยตัวกะเปี๊ยกเดียวเอง”
ด้วยความสงสัย คนเป็นพ่อจึงลุกจากเก้าอี้แล้วเดินตรงไปหาลูกชายที่กำลังก้มๆ เงยๆ อยู่ข้างหลังโซฟาที่เขาซื้อมาในราคาเจ็ดหลักและสำคัญกว่านั้น มันมีแค่ชิ้นเดียวในโลกนี้ เนื่องจากต้องสั่งทำเป็นพิเศษ ซึ่งหาซื้อจากที่ไหนไม่ได้อีกแล้ว
ภูวิศถึงกับต้องยกมือขึ้นมาขยี้ตาซ้ำถึงสองรอบเพื่อดูให้แน่ใจว่า โซฟาตัวโปรดได้ถูกลูกชายทำลายลงเป็นที่เรียบร้อ
