ความรู้สึกของการถูกลูกหวงแหนมันเป็นแบบนี้สินะ ภูวิศยิ้มจนแก้มแทบแตกหลังจากคิดถึงการกระทำของลูกชาย ตอนนี้เขาพาลูกมาหากระปุกที่โรงแรม แต่ยังไม่ถึงเวลาเลิกงานเขากับเจ้าป่าจึงต้องนั่งรออยู่ตรงล็อบบี
อยู่ๆ หูก็ได้ยินเสียงคนคุยกันคล้ายว่าจะคุยเกี่ยวกับกระปุกซึ่งไม่น่าจะใช่สิ่งของแต่เป็นชื่อของคน ถ้าให้เดามันต้องเป็นกระปุกแม่เจ้าป่าแน่นอน เขาจึงตั้งใจฟังและอยากรู้ว่าสองคนที่กำลังคุยกันอยู่นั้นคือใคร
“นังกระปุกมันทำงานที่นี่จริงเหรอแม่” เสียงแหลมของผู้หญิงที่มีศักดิ์เป็นลูกพี่ลูกน้องของกระปุกเอ่ยถามมารดาด้วยความอยากรู้
“จริงสิ กูมาหามันเมื่อวันก่อนเอง มันทำงานเป็นแม่บ้าน”
“หึ อุตส่าห์ร่ำเรียนมาจบตั้งสูง แต่ทำงานเป็นแม่บ้านเนี่ยนะ มันคิดอะไรอยู่ ใฝ่ต่ำทุกเรื่องจริงๆ”
ผ้าฝ้ายเบะปากอย่างดูแคลน ตอนเด็กเกลียดกระปุกอย่างไร โตมาก็ยังรู้สึกเกลียดอยู่แบบนั้น หากไม่ติดว่าอยากได้เงินจากแม่ไปลงทุน เธอไม่
