ผู้หญิงหมัดหนัก
1516 Words
กองบัญชาการทหารผ่านศึกเขตทะเลทราย ที่ถูกล้อมรอบไปด้วยภูเขาลูกใหญ่ มหึมาจนยากที่ใครจะพานพบ และเหยียบย่างเข้ามาถึง เว้นแต่ว่าใครจะมีธุระจริงๆหรือถูกจับเข้ามา เห็นความตระการตาของที่แห่งนี้
คาเวียร์ เกรย์ เดินบังคับขู่เข็ญผู้ชายคนนึงมาตลอดทาง ด้วยความภาคภูมิใจประหนึ่งว่า เธออาจชนะใจพ่อตัวเอง ทหารยศใหญ่สูงสุดในนี้ก็ได้ เพียงแค่เขามาเห็นหมอนี่ มาเฟียแห่งแก็งค์อัลฟาที่ตามล่ามายาวนาน ทว่าไม่เคยสำเร็จลุล่วง เนื่องจากคนเหล่านี้เก่ง และฉลาดเฉลียวยิ่งกว่าสิ่งใดในหล้า กว่าจะจับได้ ต้องรอให้พวกเขาเหล่าสมาชิกแตกหักกันเสียก่อน
ในขณะธาร์เบอริส ซันดรู การที่ยอมให้หล่อนบังคับมาจนถึงที่หมายได้ ไม่ได้แปลว่าเขานั้นจนตรอก หรือหมดน้ำยาเพียงแค่ถูกเธอใช้ปืนจ่อขู่จะฆ่า สำหรับเขาแผลแค่นี้ไม่ถึงตายหรอกน่า
ทว่า ในสมองยังมีแผนที่โดดเด่นมากกว่านั้น เฉียบขาด ที่สามารถทำให้เขายืนหยัดอยู่บนผืนแผ่นดินทะเลทรายได้ โดยไม่สูญเสียพลังงานมากมาย หรือไม่เลยสักแอะ
" ดูทีสิว่าฉันพาใครมา "
เสียงใสกระจ้อยดังกังวานหลังเดินมาถึง เสมือนเสือฝึกหัดออกล่าเหยื่อ แล้วก็จับได้ตัวแรก
ทุกคนหันมามองเป็นตาเดียวกัน ขณะเชลยอย่างเขาเอาแต่รุดหน้ามองพื้น พร้อมยิ้มขำ ก่อนจะถูกบังคับให้เงยหน้าขึ้น หลังมีใครสักคนเดินมา
" ลูกคิดดีแล้วงั้นหรือ ถึงพาเขามาที่นี่ "
" เอ๋..ท่านหมายความว่าไงคะ"
จากนั้นสาวน้อยที่เคยยิ้มอวด จะหุบยิ้มลงทันควันเมื่อได้ยินคำถามนี้ เธอนิ่วหน้า ก่อนจะหันไปหาลูกน้องให้มาจัดการยืนเฝ้าเขาแทน
ส่วนตัวเองเดินตามผู้บังคับบัญชาไป เนื่องจากเขาดูวิตกกังวลแปลกๆ
จนกระทั่งถึงห้องทำงานส่วนตัว ที่น้อยคนจะได้เข้ามา
" ลูกทำอะไรลงไป รู้ตัวบ้างไหม"
" อะไรกันคะ ก็นี่ไงสิ่งที่เราทุ่มเทมาตลอด"
หยุดเดินไม่ทันไร ก็ถูกสาดคำถามใส่ทันที
คาเวียร์ผ่ายมืองง สีหน้าสงสัยสุดขีด ต่างจากบิดาที่เอาแต่ยืนหันหลัง หน้าเคร่งขรึม
" ถ้าเขาจับง่ายเหมือนปอกกล้วยเข้าปาก อย่างที่ลูกกำลังทำอยู่ โดยไม่ใช้แรงทหารครึ่งกองพัน ในการพาตัวเขาเข้ามา ลูกไม่คิดจะแปลกใจกับมันหน่อยหรือ..."
ก่อนดวงตาคู่สวยจะถูกเบิกขึ้น แล้วสั่นระริกภายหลัง หลังเริ่มกระจ่าง
" นี่ท่าน..."
" ความดื้อดึงของลูกกำลังนำหายนะมาสู่กองทัพเรา อัลฟาไม่ใช่โจรกระจอกที่ผู้หญิงตัวเล็กๆอย่างลูกจะกำจัดได้ง่ายๆ หากทำได้ คงไม่จำเป็นต้องส่งหน่วยลับอื่นๆเข้าไปสืบเรื่องตั้งแต่ต้นหรอก เตรียมพลทหารให้พร้อม ไม่นานเราจะมีสงคราม "
" คะ..."
" แต่ถ้าลูกไม่อยากให้เรื่องมันยุ่งยากไปมากกว่านี้ล่ะก็ ฆ่าเขาซะ อย่าทันให้เขานั้นหนีไป...ถ้าลูกนั้นทำได้ "
" O.O"
ธาร์เบอริส ซันดรู
หลังจากถูกจับตัวมา สิ่งที่เขาถูกกระทำหลังจากนั้นคือการถูกตัดอิสระ พันนาการด้วยกุญแจมือ และกักขังบริเวณไม่ต่างกับผู้ต้องหาในตาราง
....นักโทษคนพิเศษ ที่เธอพยายามพลิกแผ่นดินหา เพียงแค่จะเอาชนะใจพ่อ..เท่านั้น
น่าแปลกที่เขาไม่สะท้กสะท้านแม้แต่นิด ต่างกันโดยสิ้นเชิง กลับนั่งกระดิกเท้าสบายใจเฉิบ
จนกระทั่ง...
แกร็ก!
หล่อนเข้ามา
ร่างบางเฟิร์มกระชับเต็มไปด้วยมวลกล้ามเนื้อ บ่งบอกถึงการออกกำลังกายสม่ำเสมอ ยืนตระหง่านอยู่หน้าประตู หลังถูกเปิดและปิดลงอย่างแรงเรียบร้อยแล้ว
ดวงตาคู่สวยแฝงความแค้นมองตรงมายังเขา ที่เอาแต่นั่งเฉยยียวนกวนบาทา ขนาดเหลือบตาเห็นว่าเป็นหล่อนแล้ว ยังจะมองกลับไปที่เดิม ราวกับหล่อนเป็นอากาศ
ยิ่งสร้างความหงุดหงิดให้อีกเท่าทวีคูณแก่หล่อน
" แกเป็นใครกันแน่" ก่อนจะหลุดคำถามแรกที่ทำคนฟังถึงกับเลิกคิ้วสูง
" จับตัวฉันมา ไม่รู้จักกันมาก่อน มันใช้ได้เหรอ?"
และแน่นอน คนทะเล้นอย่างเขา ไม่มีทางพูดจริงจังกับใครหรอก โดยเฉพาะคนที่เขาไม่สนิทด้วย เว้นแต่ในอนาคตคนผู้นั้นจะสำคัญกับเขา
" ฉันถามก็ตอบให้ตรงคำถามสิ!"
มาเฟียหนุ่มเงียบไปอึดใจหนึ่ง ก่อนจะแค่นหัวเราะ และพูดประโยคหนึ่งที่ทำให้เกรย์ถึงกับเต้นโหยงๆ แทบจะพุ่งไปบีบคอเขา
" ฮึ เก่งแต่วางแผนเอาชนะ แต่ไม่เก่งสืบสวน มาเป็นทหารได้ยังไง"
"ว่าไงนะ!"
คาร์เวียกำหมัดแน่นหลังได้ยินประโยคนั้น แล้วรู้สึกว่ามันกระทบหูแรงเกินกว่าจะให้อภัย ทว่ากลับทำได้แค่วางท่าไม่กล้าเข้าไปใกล้จริงจัง เมื่อเห็นคู่กรณีเอาแต่นั่งเฉย
เขานิ่ง... ทั้งที่จริงควรจะร้อนลุ่มหากร่างกายถูกตรวนไร้อิสระ ไม่ต่างจากนักโทษแบบนี้ ด้วยเหตุผลมีเพียงแค่คดีติดบัญชีดำในอดีต ไม่ได้ทำผิดกฏหมายให้จับคาหนังคาเขาอะไร!
ใช่ เขาไม่จำเป็นต้องเดินตามเธอมา เหตุผลเพียงเพราะปืนกระบอกเดียวจ่ออยู่ด้วยซ้ำ
ในขณะที่หล่อนเองก็รู้ หมอนี่มีพรสวรรค์วิเศษอยู่อย่างหนึ่ง ซึ่งหล่อนเองก็ทำไม่ได้ คือการยั่ว ยียวนกวนโอ๊ยให้อีกฝ่ายดูแย่ และสติแตก ทั้งๆที่ตนนั้นยังสงบนิ่ง
เธอยอมรับ เขาทำให้เธอประสาทเสียได้ทุกคราไป เพียงเผลอสบเข้าไปในตา กับใบหน้าอันหล่อเหลานั้น
" หุบปากปอนๆของแกซะ"
" จะหุบลงเรอะ! คุณไม่ใช่หรือ ที่เป็นฝ่ายเข้ามาเพื่อจะหาเรื่อง"
" ฉันก็แค่อยากรู้ชีวะประวัติแกก็แค่นั้น ทำไมพ่อถึงต้องกลัวแก "
" แล้วคุณก็กลัวพ่ออีกที อย่างนั้นใช่ไหม"
" อะไรนะ?!"
" ไม่งั้นคงไม่ลำบากมาถามผม" ซันดรูเปรยตามอง ก่อนจะหลุดยิ้ม ในความอ่อนหัดของเธอ ซึ่งนั้นราวกับสุมไฟในใจเธอ ให้หงุดหงิดหนักเข้าไปใหญ่
คาร์เวียไม่มีทางรู้หรอกว่าในสายตาของเขา มาเฟียหนุ่มที่ผ่านเรื่องเลวร้ายมาเยอะ มองเธอเป็นเด็กไร้เดียวสาคนนึง ต่างจากคนอื่นที่มองเธอเป็นผู้บังคับบัญชา
เว้นตอนเธอสติแตกเท่านั้น ที่มันจบทุกอย่างในพริบตาเดียว
" เฮ้อ..." เขาลุกขึ้นแสร้งบิดขี้เกียจยียวนเธอต่อ ก่อนจะหยุดยืนนิ่งหรี่ตามอง " จะจับผู้ร้ายทั้งที ทำไมไม่เช็คประวัติกันก่อน หรือไม่ก็ฆ่าผม ทำตามความตั้งใจของพี่ชายคุณในทีแรก "
" ฮึ ฉันก็แค่ไม่อยากเห็นพี่ชายทำร้ายคนที่อ่อนแอกว่าก็เท่านั้นแหละ เห็นแล้วสงสาร "
คาร์เวียเหยียดปาก ยิ่งทำให้ซันดรูขำหนักเข้าไปอีก ทว่าแค่ในใจเท่านั้น เพราะไม่อยากเห็นหน้าบึ้งของเธอไปมากกว่านี้
" แต่ก็เลือกที่จะพาผมมา..."
" เพราะนายมันคือผู้ต้องหาที่ทางเราต้องการมากที่สุด! "
เธอเผลอตะคอก ก่อนจะกระพริบตาถี่เมื่อเห็นเขามีท่าทีจะเดินมาหา
" หึ คุณน่าจะเหมือนพี่ชายคุณนะ สักหน่อยก็ยังดี"
" ทำไม?"
" เพราะพี่ชายคุณรู้น่ะสิ ว่าผมน่ะ มันตัวอันตราย "
ซึ่งนั่นทำให้เธอขมวดคิ้วเป็นปม แต่ใช่ว่าจะกลัวจนเดินถอยหนี ที่นิ่งเพราะคิดหาคำเถียงเขาไม่ทันมากกว่า
" โจรหน้าไหน มันก็เลวด้วยกันทั้งนั้นแหละ! ยิ่งนายคงจะมากกว่าเท่าตัว ไอ้พวกท**นทำลายชาติ"
จนกระทั่งค้นหาคำเถียงได้ทันถ่วงที แต่เหมือนจะสาดแรงเกินไป
เมื่อซันดรูเกิดโมโหขึ้นมาจริงๆ
" คิดจะด่ากัน ก็ควรมองดูตัวเองก่อน มีอะไรป้องกันตัวบ้างมั้ย"
ในขณะที่เธออุตส่าห์ระวังตัวเป็นอย่างดี แต่เหมือนจะไม่ทัน มือใหญ่ดุจคีมคีบเหล็กจับหมับเข้าตรงต้นแขน แล้วบีบหนักแรงตามอารมณ์ของเขา ทำเธอต้องนิ่วหน้า
" เฮ้!!.."
" ใครสั่งใครสอนไม่ให้พกอาวุธ เวลาเข้ามาคุยกับโจร"
" กะ..แก"
แต่แล้วความเจ็บปวดกลับถูกกลบด้วยความโกรธ เพียงเพราะคาร์เวียได้ยินประโยคเย้ยยันนี้ เธอกัดฟันกรอด ก่อนจะใช้แรงทั้งหมดที่มีดึงแขนตัวเองออก แล้วเหวี่ยงหมัดไปที่หน้าเขาเต็มๆ
ผั้วะ!
ซันดรูถึงกับถอยร่อนไปไกล ก่อนจะแสะยิ้มพลางเช็ดเลือดที่มุมปากออก
" หึ หมัดหนักใช่เล่น "
มองหน้าเธอตาไม่กระพริบเป็นครั้งสุดท้าย และใช้จังหวะนั้นพาตัวเองหนีออกไป
โดยไม่มีการตกใจออกมาจากคาร์เวียสักนิด เธอได้แต่ยืนมอง เพราะดูท่าพ่ออยากจะให้มันเป็นเช่นนั้นอยู่แล้ว
- Writer
