ทาสรักเมียเด็ก

ทาสรัก (เมียเด็ก) 01 มีแฟนหรือยัง

​

'ยินดีด้วยคุณผ่านการทดสอบจากมหาวิทยาลัยและได้รับโควตาในการศึกษาต่อ..'

"OH MY GOD!!! "

ฉันล่ะอยากจะกรีดร้องเป็นภาษาละติน กระโดดข้ามรั้วไปบ้านพี่เตสักร้อยรอบ อีเมล์ตอบกลับจากมหาวิทยาลัยที่ฉันเพิ่งสอบเข้าไปหมาดๆ ตอบกลับฉันมาเมื่อไม่กี่นาทีนี่เอง ครั้งนี้เป็นครั้งเเรกที่ฉันสมหวังเลยก็ว่าได้ ฉันกำลังจะได้โตวต้าเรียนต่อที่มหาวิทยาลัย ฉันกำลังจะได้เรียนที่มหาวิทยาลัย~~ ตื่นเต้นจังเลย!

ถ้าพี่เตชินท์รู้เรื่องนี้เขาจะต้องดีใจกับฉันเเน่ๆ!

ฉันพับหน้าจอโน๊ตบุ้คก่อนจะรีบวิ่งลงมาทั้งชุดนอนที่ใส่มาทั้งวันลงมาหาเเม่ด้านล่าง อันที่จริงมันไม่ได้ใส่มาทั้งวันหรอกฉันใส่เสื้อตัวนี้มาได้อาทิตย์นึงเเล้วต่างหากก็ใส่เฉพาะนอนอย่างเดียวไง เช้ามาก็ต้องอาบน้ำเปลี่ยนชุดใหม่ เเต่วันนี้มันหยุดหนิก็เลยปล่อยเลยตามเลยก็เเล้วกัน ปกติฉันเป็นคนสะอาดมากต่างหาก คนสะอาดเขาไม่อาบน้ำกันวันละหลายๆ ครั้งหรอก พี่เตชอบหาว่าฉันสกปรกอยู่เรื่อย

ปากเสียที่สุด

"แม่คะ.. หนูไปหาพี่เตนะ"

"จะไปไหนอีก พี่เตเขาไม่อยู่บ้านหรอกวันนี้น่ะ"

"อ่าว เขาไปไหนอะเเม่"

"พาชาบูไปหาหมอมั้ง"

"ชาบูเป็นอะไรอะเเม่.. น้องไม่สบายหรอ"ฉันถามออกไปด้วยความสงสัย เเต่สายตายังคงมองลอดออกไปสอดส่องหาพี่เตไม่ละสายตา ตอนนี้บ้านเขามันปิดเงียบเหมือนว่าไม่มีคนอยู่ซะงั้น ฉันต้องเจอพี่เตตอนนี้เขาจะต้องยินดีกับเด็กสมองกวงเเบบฉันเเน่! เขาไปอยู่ไหนของเขาเนี่ย

"น่าจะไม่สบายนั่นเเหละ พาไปคลินิคหน้าปากซอยนี่เอง"

ฉันเบะปากล่างเล็กน้อย ก่อนจะเดินเข้าไปสวมกอดเเม่จากด้านหลัง ช่วงนี้เเม่ทำขนมจนดึกเเล้วยังตื่นเช้าเอาไปส่งอีก เเม่คงจะเหนื่อยเพราะหาเงินส่งฉันเรียนเเน่ๆ ถ้าเขารู้ว่าฉันสอบติดเเล้วเขาคงจะเพลาใจไปเยอะเลยที่ส่งลูกสาวสมองกวงคนนี้ไปถึงครึ่งฝั่งเเล้วอะ

"แม่~ มินมีอะไรจะบอกเเม่ด้วยล่ะ"

"ขอเงินเติมเกมหรือเปล่า ติดเกมนะเราช่วงนี้.. อ่านหนังสือสอบบ้าง"

โธ่เเม่พูดเหมือนรู้ทันเลย เเต่วันนี้หนูไม่ได้มาขอเงินสักหน่อย ยอมรับเลยว่าช่วงนี้ฉันติดเกมมาก ยิ่งเล่นเเล้วชนะมันยิ่งได้ใจเเต่ถ้าเล่นเเล้วเเพ้มันหัวร้อนไง ฉันจำเป็นต้องหาที่ลงก็คือเล่นจนกว่าจะชนะ เล่นไปเล่นมาก็ติดงอมเเงมไปเเล้ว - -

"ถ้าได้ก็ดีนะคะ เเต่หนูมาอีกเรื่องนึงต่างหาก.."

"มีอะไรล่ะ หื้ม? "

"หนูสอบติดที่มหาวิทยาลัยเเล้วต่างหากล่ะคะ.."ฉันกระซิบที่ข้างหูของคนตรงหน้า จนเเม่ตะลึงตัวค้างตึ่งไปเลย

"จะ จริงหรอยัยเด็กหน้าม้าเต่อ ลูกเเม่สอบติดเเล้วจริงเหรอลูก"เเม่ก็ยังไม่เลิกล้อฉันเรื่องม้าเต่อตอนฉันอยู่มอต้น ใครเป็นคนทำล่ะ ก็ไอ้บ้าพี่เตไง ฉันอยากได้หน้าม้าซีทรูตัดไปตัดมาได้ม้าเต่อเฉย เเต่ไม่ว่าจะผมทรงไหนฉันก็สวยอยู่ดีนั่นเเหละ เฮอะ!

"จริงสิเเม่ ..ถ้าหนูเรียนจบ มีงานทำ เเม่ไม่ต้องเหนื่อยเเล้วนะ"

"โอ้ย! ยัยม้าเต่อลูกเเม่เก่งจริงๆ เลย! ..งั้นเย็นนี้เลี้ยงหมูกระทะที่ลูกชอบกินไหมไหนๆ ก็สอบติดเเล้ว เดี๋ยวเเม่โทรหาให้พ่อรีบกลับดีกว่าเนอะ"

ฉันมองตามร่างของเเม่ที่เดินหายขึ้นไปด้านบน สงสัยจะไปโทรหาพ่ออย่างที่บอกนั่นเเหละ ดูเเม่ดีใจมากกว่าฉันที่สอบได้ซะอีก ก็เเหงล่ะดันลูกคนนี้ไปขนาดไหนเหนื่อยกันเเย่เลยสินะ เเต่ไม่ต้องห่วงฉันเรียนจบเเน่!

ฉันจะลบคำสบประมาทของไอ้พี่เตให้หมดเลยล่ะ เเล้วฉันก็จะเรียนหมอตามเขาด้วย ไม่สิ! ฉันไม่ได้เรียนตามเเต่มันเป็นเพราะฉันใฝ่ฝันที่จะรักษาคนป่วยมาตลอด

เพราะงั้นฉันกำลังได้จุดเริ่มต้นที่ดี.. ความฝันของฉันมินตราคนนี้จะต้องเป็นจริงเเน่

ว่าเเต่ไอ้หมูกระทะนี่มันคืออะไรกันเล่า เมื่อวานก่อนฉันยังเคืองพี่เตไม่หายที่มาหาว่าฉันอ้วนเป็นหมู มีเหนียงอีกด้วย เขามันจะมากเกินไปเเล้ว! ไม่รู้ว่าฉันไปหลงรักผู้ชายเเบบเขาได้ยังไงกัน!

ทั้งดิบ ทั้งโหด เเล้วก็โคตรจะเถื่อน!

"พี่เต! "ฉันรีบหันขวั่บจนคอเเทบเคล็ดมองไปที่บ้านหลังข้างๆ เห็นหลังคนตัวสูงเเวบๆ เเต่ฉันมั่นใจมากกว่าเป็นพี่เตเเน่นอน ดูท่าทางเขาจะกลับมาจากพาชาบูไปหาหมอเเล้วสินะ

"ห้ามปืนเข้ามา เป็นโจรหรือไง"

ฉันชะงักฝีเท้าตัวเองเล็กน้อย จะเรียกว่าชะงักก็ไม่ถูกเพราะฉันกำลังนั่งอยู่บนกำเเพงปูนบ้านพี่เตเรียบร้อยเเล้ว ตอนนี้ก็เลยทำได้เเค่ยิ้มเเห้งๆ ส่งไปให้ ทำไงได้ฉันติดเล่นซนปืนกำเเพงบ้านเขาตั้งเเต่เด็กเเล้วหนิ จะให้เปลี่ยนตอนนี้ก็คงไม่ทันเเล้วล่ะ

"เปล่าซะหน่อย.. พี่เตคือหนูมีอะไรจะบอกด้วย"

เอาจริงๆ เลยนะตั้งเเต่เด็กเเล้วล่ะที่ฉันชอบใช้สรรพนามนี้กับเขา พี่เตอาจจะมองว่าฉันไม่ยอมโต เเต่ความทรงจำในวัยเด็กของฉันกับเขามันงดงามซะจนฉันไม่อยากให้มันผ่านไปรวดเร็วเเบบนี้เลย เพราะยิ่งโตพี่เตก็ยิ่งห่างฉันออกไปเรื่อยๆ ..จนฉันเเทบจะเอื้อมไม่ถึงอยู่เเล้ว

เขาทั้งหล่อ บ้านก็มีฐานะที่มั่นคง เรียนก็เก่งอีกต่างหาก เทียบกับฉันเเล้วมันห่างกับลิบลับ เเต่เรื่องอะไรล่ะที่ฉันจะยอมเเพ้ต่ออุปสรรคพวกนี้ง่ายๆ

ถ้าผ่านมันไปได้ สิ่งตอบเเทนเป็นพี่เตมันก็ดีไม่ใช่น้อยเลยนะ

"ว่า"

"ชาบู! .. เหมี๊ยวๆ ๆ ๆ "ฉันเบี่ยงความสนใจไปที่ชาบูเจ้าเเมวเจ้าอ้วนเเทน

ฉันเป็นคนนึงที่เป็นทาสเเมวมากถ้าไม่ติดว่าเเม่เเพ้ขนมันล่ะก็ที่บ้านฉันจะกลายเป็นดงเเมวดีๆ นี่เอง พี่เตก็ชอบเลี้ยงมันเหมือนกันเจ้าชาบูเป็นเเมวที่ฉันกับเขาไปเจอมันนอนหลับอยู่ข้างถนน เเละฉันอยากจะเลี้ยงมันเเต่เเม่ฉันดันเเพ้ขนเเมว ตอนนั้นฉันเลยขอให้พี่เตเลี้ยงมันเเทน เเล้วดูตอนนี้สิมันเจ้าเนื้อกว่าเดิมเยอะเลย พุงพุ้ยไม่ต่างจากฉันเลยสักนิด - -

"เปี๊ยกลงมาข้างล่างเดี๋ยวก็ตก"

"รู้เเล้วค่าา"

ฉันยู่จมูกใส่เขา ก่อนจะค่อยๆ หย่อนตัวลงมาพี่เตไม่ได้สนใจฉันสักเท่าไหร่เพราะเอาเเต่ยืนรดน้ำต้นไม้ท่าเดียว เขาไม่ค่อยสนโลกโดยเฉพาะฉันเนี่ยเเหละที่เขาไม่ค่อยสนใจ ทำเป็นเมินไม่มองอย่างกับฉันเป็นฝุ่น เฮอะ!

"อ๊ะ! อ้ากกกก!!! "

ตุบ!

ตามคาดคุณพระช่วยพี่เตเเช่งฉันบอกว่าเดี๋ยวตก เเล้วมันก็เป็นไปตามที่เขาคาดเอาไว้ฉันเผลอก้าวขาผิดจังหวะไปเเค่ไม่กี่วินาทีโลกหมุนจนฉันหล่นลงมานั่งด้นจุมปุ๊กกับพื้นหญ้าบ้านเขาเรียบร้อย

โอ้ย! เจ็บก้นเป็นบ้าเลย ทำไมฉันต้องมาทำสิ่งที่หน้าอายต่อหน้าเขาด้วยเล่า TT

"ซื่อจนบื่อ"เเละนั่นเป็นเสียงคำอวยพรจากเขา นอกจากเขาจะไม่ช่วยฉันเเล้วเขายังไม่หันมามองฉันอีกต่างหาก

"อะ..โอ้ย"

เรียวคิ้วของฉันมันขมวดเข้าหากันเเน่น ใบหน้าบูดเบี้ยวสิ้นดี จะบอกให้ว่านอกจากพี่เตเขาจะไม่เหลียวแลฉันแล้ว ข้อเท้าฉันมันยังทรยศฉันอีกต่างหาก! อย่าพึ่งมาเป็นอะไรตอนนี้ได้ไหมฉันต้องใช้ขาในการวิ่งตามเขาอีกเยอะนะ!

"เเล้วจะนั่งเล่นกับพื้นอีกนานไหม"

"ถ้าลุกเองได้ลุกไปนานเเล้ว.. เเต่ขาบ้านี่มัน"ฉันบ่นอุบอิบมือนวดขาตัวเองยกใหญ่

"อ่อย"

"อ่อยบ้าอะไรเล่า หนูเจ็บของจริง! "ฉันกระเเทกเสียงใส่อย่างไม่สบอารมณ์ สายตามองเขาค้อนนิดๆ ก่อนที่เจ้าตัวเองจะยอมวางสายยางเเล้ววิ่งมาดูฉันเเทน

ทำไมเขาถึงชอบหาว่าฉันอ่อยอยู่เรื่อยเลย ทั้งๆ ที่ฉันใสซื่อขนาดนี้ ถ้าเป็นเเฟนเก่าตัวเองล่ะสิไม่ว่า เขามีเเฟนเก่าด้วยหรอ นี่ฉันคิดอะไรอยู่เนี่ย! เอ๊ะ.. หรือว่าที่เขาไม่มองฉันอาจเป็นเพราะเขายังลืมเเฟนเก่าไม่ได้งั้นเหรอ เเต่คนอย่างพี่เตเนี่ยนะจะมีเเฟน เอ๊ะ! หรือมีเเต่ไม่บอกฉัน!

ฮืออ! ไม่ได้นะ เขาจะมีเเฟนไม่ได้เด็ดขาด ขนาดฉันโตมาขนาดนี้ยังไม่เคยมีเลยนะ!

"พี่เต.."

"อืม.."เขาขานรับลำคอ คนตรงหน้าย่อเข่าข้างนึงลงข้างๆ ฉันก่อนที่ร่างของฉันจะถูกเขาอุ้มจนตัวลอย ใบหน้าคมของเขามีเม็ดเหงื่อผุดขึ้นมาเล็กๆ เเต่มันก็ยังทำให้เขาดูดีไม่น้อย ฉันเผลอเเอบเเตะอั๋งเขาด้วยล่ะ กล้ามหน้าอกเเน่นขนาดนี้ใครมันจะไปทนไหว!

"พี่เตมีเเฟนหรือยัง"ฉันถามออกไปตามตรง ไม่มียางอายเเล้วฉันน่ะตอนนี้ ให้เขาไปหมดเเล้ว

"ถามทำไม"

"เเม่อยากรู้"ฉันโบ้ยประเด็น ขอโทษนะเเม่หนูจำเป็น >เปรี้ยง!

ฉันหลับตาเเน่นหันหน้าซุกอกพี่เตเเบบไม่ได้ตั้งใจ เเต่ปฏิเสธไม่ได้ว่ารู้สึกดี ยังพูดไม่ทันขาดคำจู่ๆ ฟ้าก็ร้องซะงั้น ทั้งๆ ที่ก่อนหน้านี้มันไม่มีทีท่าว่าฝนจะตกเลยนะ หรือมันเป็นเพราะว่าฉันโกหกเขาว่าที่จริงเเล้วมันเป็นฉันเองเนี่ยเเหละที่อยากรู้ว่าพี่เตมีเเฟนหรือยัง ฉันวิ่งตามเขามาตั้งหลายปีพี่เตไม่เห็นจะมีทีท่าว่าสนใจกันบ้างเลย หรือว่าฉันยังโตไม่พอ ฉันสูงได้เเค่นี้นี่เเหละสูงกว่านี้ไม่ได้เเล้ว - -

เเต่เอาเถอะยังไงซะความพยายามมันก็มากกว่าความสูงของฉันก็เเล้วกัน!

"เด็กโกหก"

"..หนูอยากรู้ว่าพี่เตมีเเฟนหรือยัง"

"ทำไมเราอยากเป็นเมียพี่หรือไง"เขาถามพลางยักคิ้วมองฉัน แน่นอนสิว่ามินตราคนนี้ก็ต้องพยักหน้าหงึกหงักตอบรัเลยล่ะ นี่ความฝันสูงสุดเลยนะยะกับการได้เป็นเเฟนกับคนที่ตัวเองแอบชอบมาตลอด เฝ้ามองหลังคาบ้านทุกวัน มองการเจริญเติบโตและความหล่อของเขามานาน ถ้าได้จะปฏิเสธลงเหรอ

"แต่พี่ไม่อยากได้เรา ..กลัวลูกออกมาแล้วซนเหมือนลิง"

หน็อย!! ไอ้พี่เต!! ไอ้พี่ปากเสีย!! ไอ้คนบ้า!!