15
1018 Words
ณัฐเดินไปถึงบริเวณด้านหน้าของร้านอาหาร แล้วโทรหาหญิงสาวอีกคนที่นัดเจอกันที่นี่
“น้องแนนครับ พี่ยังทำธุระให้คุณแม่ไม่เสร็จเลย จะทำยังไงดีล่ะ.. ยังไม่เรียบร้อยเลยครับ.. เราเลื่อนนัดจากเที่ยงเป็นเย็นนี้แทนดีไหม.. น่ารักที่สุดเลย งั้นตอนเย็นเราค่อยเจอกันนะครับ.. ขอบคุณนะครับที่ไม่งอนพี่.. พี่ณัฐก็รักน้องแนนครับ บ๊ายบายครับ”
เขารีบเดินหลบออกไปจากที่ซ่อน เมื่อเห็นณัฐกดวางสาย ทำทีไปเข้าห้องน้ำ ประวิงเวลาอยู่สักครู่จึงเดินกลับไปที่โต๊ะ และเขาก็ไม่มีอารมณ์ที่จะมานั่งฟังผู้ชายเจ้าเล่ห์หยอดคำหวานใส่หญิงสาวได้อีกแล้ว เพราะกลัวว่าตัวเองจะคุมอารมณ์ไว้ไม่อยู่
“น้องปลายครับ พี่มีงานด่วนเข้ามา พี่ว่าเรารีบกลับกันดีกว่านะ”
“แต่ปลายเพิ่งทานข้าวไปได้นิดเดียวเอง แล้วยังคุยกับณัฐเขาไม่รู้เรื่องเลยค่ะ”
“งั้นเดี๋ยวณัฐไปส่งให้ก็ได้นะปลาย ให้พี่ต้นเขากลับไปก่อน” เขารีบเสนอ เพราะโอกาสที่จะได้ใกล้ชิดสาวรออยู่ตรงหน้าแล้ว
“ไม่ได้หรอกครับคุณณัฐ ปลายเขามากับผมก็ต้องกลับกับผม กลับด้วยกันเดี๋ยวนี้แหละน้องปลาย” เขาเสียงแข็งใส่เธอด้วยความหึงหวง และความไม่พอใจชายหนุ่มอีกคนที่หวังจะฉวยโอกาส
“ปลายจะกลับกับณัฐค่ะ” เธอไม่พอใจเขาที่อยู่ดี ๆ ก็มาทำเสียงแข็งใส่ “พี่ต้นกลับไปก่อนเลยค่ะ”
เขาจุกกับคำพูดของเธอจนแน่นอกไปหมด เธอกล้าเสียงแข็งใส่เขาทั้งที่ไม่เคยทำ เขาเองก็ผิดที่ไปเสียงแข็งใส่เธอก่อน แต่นั่นก็เพราะความรักและความห่วงใยที่มีต่อเธอทั้งสิ้น
“ตามใจ งั้นพี่กลับละนะ” แล้วลุกขึ้นเดินออกไปทันที ไม่สนใจใครหน้าไหนทั้งสิ้น อารมณ์โกรธ โมโห และน้อยใจในตัวเธอตีกันนัวเนียจนแยกไม่ออก
ต่อให้เป็นห่วงเธอแค่ไหน แต่มันก็คงไม่กล้าทำอะไรเธอหรอก...
เฮ้อ! ฐวรรษผ่อนลมหายใจยาว หยิบโทรศัพท์ออกมาจากกระเป๋า.. แล้วกดดูข้อความที่เธอเคยส่งมาให้ อ่านดูทีละข้อความช้า ๆ แล้วเก็บมันเข้าไปในกระเป๋าเหมือนเดิม..
เขาเงยหน้าขึ้นมองนาฬิกาที่ผนัง แล้วหยิบโทรศัพท์ออกมาโทรหาเพื่อนรัก รอสายอยู่ไม่นานอีกฝ่ายก็รับ
(ว่าไง)
“อยู่ไหนวะ”
(อยู่รัชดา กำลังจะกลับ มีอะไรหรือเปล่า)
“อือ ฉันมีเรื่องจะสารภาพกับนายนิดหน่อย เจอกันที่ร้านไอ้มนูญละกัน”
“อีกนานมั้ย”
“ไม่เกินครึ่งชั่วโมง” แล้วกดวางสายโดยไม่รอฟังคำตอบจากปลายสาย
เขาตัดสินใจแล้ว วันนี้เป็นไงเป็นกัน จะต้องคุยกับเพื่อนรักอย่างลูกผู้ชาย กล้ารักก็ต้องกล้ายอมรับสิ
……………….
คฤหาสน์ธนภัทร์กิตติวุฒิ
ทิตยากำลังนั่งครุ่นคิดถึงเรื่องราวเมื่อช่วงบ่ายของวันนี้ จึงไม่รู้ตัวว่าตอนนี้กำลังถูกธิมาดายืนมองอยู่สักพักใหญ่แล้ว
“ปลาย.. ปลาย!” เธอสะดุ้งตัวโยน เมื่อได้ยินเสียงเรียกชื่อของตัวเองพร้อมกับการเขย่าแขน
“พี่แฟน ปลายตกใจหมดเลย เรียกค่อย ๆ ก็ได้ค่ะ”
“คุณน้องขา พี่เรียกน้องตั้งหลายครั้งแล้วนะ และพี่ก็ไม่ได้เรียกดังอะไรเลย แค่เรียกใกล้ ๆ หูเท่านั้นเอง แล้วเป็นอะไร ทำไมถึงนั่งเหม่อไม่ได้สติแบบนี้”
“..ก็ไม่มีอะไรนี่คะ แค่คิดอะไรเรื่อยเปื่อยน่ะค่ะ” เธอหลบสายตารุ่นพี่ไปทางอื่น เพื่อปิดบังความรู้สึก
ชัดเลย แบบนี้ต้องผิดใจกับพี่ต้นแน่ ๆ เพราะวันนี้ไม่ได้ยินเธอพูดถึงเขาให้ฟังเลย หน้าตาก็ดูอมทุกข์เชียว
“โกหกใครก็ได้ แต่อย่าโกหกใจตัวเอง ถ้าปลายไม่อยากเล่าพี่ก็จะไม่เซ้าซี้ถาม แต่ถ้าเมื่อไหร่ที่ปลายต้องการที่ระบาย นี่เลยจ้ะ” ตบอกของตัวเองเบา ๆ “พี่สาวคนนี้ยินดีช่วยเหลือเสมอ” เธอมั่นใจมากว่ารุ่นน้องต้องมีปัญหาหัวใจ เพราะถ้าเป็นเรื่องงานหรือเรื่องอื่น เธอคงจะวิ่งแจ้นมาคุยด้วยนานแล้ว
“พี่แฟน” ทิตยาโผเข้ากอดอีกฝ่าย สักพักจึงดันตัวออกห่างแล้วมองหน้า ชั่งใจว่าจะพูดยังไงดี จะพูดดีไหม
“มองหน้าพี่แล้วไม่พูดหมายความว่าไง.. อยากพูดอะไรก็พูดมาเถอะน้องปลาย มองแต่หน้าพี่แฟนแบบนี้ไม่ทำให้น้องสบายใจหรอกนะจ๊ะ”
“พี่แฟนคะ”
“หือ”
“ผิดไหมถ้าเราจะรักใครสักคน ที่เขาไม่ได้รักเราแบบที่เรารักเขา”
นั่น! เวลาแทงหวยทำไมเดาไม่ถูกแบบนี้บ้างวะ ธิมาดาคิดในใจขำ ๆ
“แล้วปลายรู้ได้ยังไง ว่าเขาไม่ได้รักปลายเหมือนที่ปลายรักเขา”
“ความรู้สึกของปลายบอกแบบนั้น”
เธอกุมมือรุ่นน้องเพื่อให้กำลังใจ “ปลายฟังพี่นะ อย่าใช้ความรู้สึกของตัวเองตัดสินใจคนอื่น ถ้าเราอยากรู้เราก็ต้องพิสูจน์สิ.. เข้าใจที่พี่พูดมั้ย”
ทิตยาเงียบไปพักหนึ่ง “ถ้าพิสูจน์แล้วว่าเขาไม่ได้คิดเหมือนเราล่ะพี่แฟน”
“ก็ดีกว่าไม่ได้ทำอะไรเลย อกหักดีกว่ารักไม่เป็นนะปลาย อย่าไปคิดอะไรเยอะ อย่างน้อยเราก็ได้ทำตามความรู้สึกของตัวเองแล้ว..” เธอใช้ปลายนิ้วบีบไปที่จมูกโด่งได้รูปของรุ่นน้องอย่างเอ็นดู “จริงมั้ยจ๊ะน้องสาวคนสวย”
ทิตยาส่งยิ้มให้รุ่นพี่ “ปลายจะบอกเขาค่ะพี่แฟน ขอบคุณมากนะคะที่มอบความกล้าให้ปลาย” เธอกอดอีกฝ่าย แถมด้วยการหอมแก้มอีกฟอดใหญ่
ธิมาดาหัวเราะชอบใจ กอดตอบและทำแบบเดียวกัน.. ถ้าใครมาเห็นตอนนี้ คงคิดว่าพวกเธอเป็นเลสเบี้ยนแน่นอน
- Writer
