Defne, bitkin ve yorgun. İçinde, bu sefer gerçekten kurulamayacağına dair derin bir his vardı. Elleri bağlı, başı önünde, sessizce karşısındaki adama Melih’e baktı. Melih’in bakışları öfke ve çaresizlikle karışmıştı. Onu tanıyordu; bu tür duyguları içinde tutamazdı ama şimdi sessizdi. Bu suskunluk, Defne’ye kelimelerden daha ağır geliyordu.
İkisi de ne olacağını bilmiyordu. Bu çıkmazdan nasıl kurtulacaklar?
Defne, zihninde Baran’a gönderdiği sinyali tekrar tekrar düşünüyordu. Araca binmeden önce, aracın içinde Arda’nın siluetini seçmişti. İçerdeydi. Gözünü kameralardan birine çevirmiş ve yalnızca dudaklarını oynatarak "Arda" ismini fısıldamıştı. Ses yoktu. Sadece bir umut...
"Acaba Baran fark etti mi?" diye geçirdi içinden. "Kamerayı izliyorsa... belki… belki bir şansımız vardır."
Meli
