แผนร้อนก่อนวิวาห์

30 แล้วไง? สวัสดีค่ะทุกคนฉันชื่อเคท โล่เสรีรัตนชัย ตอนนี้อายุ29ปีกับอีกสี่เดือน สถานภาพ: โสด...แบบว่าโสดสนิทโสดมากกกก...โสดสุดๆ แบบนี้มานานมากน่าจะ29.4ปีได้ ใช่... พวกคุณอ่านไม่ผิดหรอกฉันยังไม่เคยมีแฟนเลยสักคนที่ผ่านมาก็แบบว่ามีแค่คนคุยๆกันแต่พอถึงขั้นจะจริงจังโดนขอเป็นแฟนทีไรฉันก็โบกมือลาพวกเขาทุกที ไม่ใช่ว่าฉันไม่สนใจผู้ชายนะฉันสนใจพวกเขามากแต่ไม่รู้ทำไมฉันรู้สึกว่าทุกคนที่เข้ามาพวกเขาไม่ได้ชอบที่ตัวฉันการเป็นผู้หญิงสวย รวย เซ็กซี่ 37-24-35  ทำให้ฉันหาความรักดีๆยากค่ะพูดแล้วก็เซ็ง... บ้านฉันเป็นครอบครัวคนจีนรุ่นหลังที่อากงโล้สำเภาหอบเสื่อผืนหมอนใบมาจากเมืองจีนตั้งใจทำมาหากินจนตอนนี้พ่อฉันเป็นทายาทรุ่นที่สองของกิจการร้านวัสดุอุปกรณ์ตกแต่งบ้านอารมณ์ไทวัสดุหรือบุญถาวรอ่ะนะมีหลายสาขาในภาคใต้ ป๊าหวังให้ฉันซึ่งเป็นลูกคนโตเรียนบริหารเพื่อจะได้มาช่วยงานที่บ้านแต่ฉันก็หนีไปเรียนแฟชั่นที่อังกฤษและกลับมาเปิดร้านเสื้อแบรนด์Kateที่ยอดขายติดลบมาตั้งแต่เปิดกิจการเรียกว่าทำเองใส่เองวนไป ตอนนี้ป๊าเข้มงวดกับฉันมากเพราะอยากให้ฉันแต่งงานในปีนี้ให้ได้เลยขยันนัดดูตัวฉันกับบรรดาลูกของเพื่อนๆ ตัวเองซึ่งเป็นอะไรที่น่าอึดอัดที่สุด ผู้หญิงโสดอายุ30มันผิดตรงไหนกันฟร๊ะ! รถหรูเลี้ยวเข้ามาในคฤหาสน์หลังใหญ่แถบชานเมือง สาวสวยสุดเซ็กซี่ในชุดเดรสรัดรูปสีขาวสั้นเสมอน้องสาวก้าวลงมาจากรถเดินตรงเข้ามาในบ้าน ในมือเธอถือกระเป๋าและถุงเสื้อที่เลอะอ้วกของเพื่อนสนิทที่หายตัวไปอย่างลึกลับ เธอยอมรับว่าตอนนี้เป็นห่วงเพื่อนมากๆ และภาวนาให้มันติดต่อกลับมาให้เร็วที่สุด "เคท! " เสียงเจ้าสัวองอาจเรียกลูกสาวคนโตที่เดินเข้ามาในบ้านอย่างมีอำนาจ ใช่แล้ว...นี่ล่ะป๊าจอมโวยวายของฉันเองผู้ชายที่ไม่เคยปล่อยวางเรื่องของฉันเลยสักครั้ง "ป๊า" หญิงสาวทำหน้าเหนื่อยหน่ายก่อนจะเดินเข้ามาหาอย่างไม่มีทางเลือก "ป๊าบอกกี่ครั้งแล้วว่าอย่างแต่งตัวแบบนี้สั้นจนเห็นไปถึงไหนต่อไหนแล้ว" เจ้าสัวองอาจดุลูกสาวเข้าใจดีว่าทำชุดแบบนี้ขายไงถึงไม่มีใครกล้าซื้อ "โถ่ป๊า...มันเป็นแฟชั่น" "แฟชั่นบ้าบออะไรป๊าไม่เห็นใครเขาจะใส่กันนอกจากแก" เจ้าสัวมองการแต่งตัวของลูกสาวที่ไม่ต่างจากผู้หญิงนั่งตู้อย่างหน่ายใจ "ป๊าบ่นแค่นี้ใช่มั้ยเคทไปนอนก่อนนะ" หญิงสาวหนีท่าทางวันนี้ป๊าจะอารมณ์ไม่ดี "เดี๋ยวก่อน! " ชายสูงวัยรีบเรียก "เรื่องกินข้าวกับอาตี๋ลูกชายเสี่ยส่งแกจะว่ายังไง" "ป๊า...นี่มันสมัยไหนแล้วเลิกจับคู่ให้เคทซักทีผัวคนเดียวเคทหาเองได้" "แล้วมันเมื่อไหร่เล่าปีหน้าแกก็30แล้วนะแก่แล้วผู้ชายคนไหนเขาจะมอง" "ป๊า! ...30แล้วมันยังไงเคทยังไม่แก่ซักหน่อยผู้หญิงอายุเท่าเคทที่ยังหาผัวไม่ได้มีอีกตั้งเยอะแยะไม่ใช่ลูกสาวป๊าคนเดียวซักหน่อย" "ไม่รู้ล่ะพรุ่งนี้ไปกินข้าวกับลูกเสี่ยส่ง" "ไม่ไป! " "ถ้าไม่ไปป๊าจะปิดร้านเสื้อแกซะ! " "ป๊า!!! " ฉันมองป๊าที่ทำหน้าขึงขัง นี่เล่นงัดไม้ตายมาต่อรองกันเลยงั้นเหรอรู้ๆ อยู่ว่าฉันรักร้านนี้มากแค่ไหน "เรื่องนี้ก็อีก...เรียนมาทำไมแฟชงแฟชั่นเปิดร้านก็มีแต่เจ๊งกับเจ๊งชักหน้าไม่ถึงหลังบอกให้เรียนบริหารเพื่อจะได้มาช่วยงานที่บ้านก็ไม่เอา แกมันเอาแต่ใจทำอะไรไม่คิดถึงหน้าป๊าเลยสักนิดถ้าครั้งนี้แกไม่ฟังป๊าเราได้เห็นดีกันแน่" เจ้าสัวองอาจรัวชุดใหญ่ใส่ลูกสาวคนโต "ป๊าเคทโตแล้วนะ! " "แล้วยังไง!...ป๊าจะทำเพราะป๊าตามใจแกมามากแล้ว!" "งั้นป๊าอยากจะปิดร้านป๊าก็ปิดไปเลยเคทไม่สนยังไงเคทก็ไม่ไปกินข้าวกับลูกชายเสี่ยอะไรนั่นแน่ๆ " "แกต้องไปปีนี้แกต้องแต่งงาน เจ้าเคนจะได้แต่งงานซะที" เรื่องธรรมเนียมพี่ต้องแต่งก่อนน้องนี่อีกอยากรู้นักว่าใครมันเป็นคนคิดฟร๊ะ! "ป๊าก็ให้เคนแต่งไปเลยเคทไม่ถือธรรมเนียมอะไรนั่นเลยสักนิด" "แต่ป๊าถือ! พรุ่งนี้11โมงนะ " "ไม่ไป!!! " เคทเดินหนี "ถ้าไม่ไปป๊าจะยึดบัตรเครดิต! " หยุดกึก...แบบไม่ต้องคิดให้เสียเวลา "โหป๊า...นี่กะจะตัดแขนตัดขาปล่อยให้ลูกสาวคนนี้ตายอย่างทรมานเลยใช่มะ" ฉันหันมองป๊าอย่างเจ็บใจ ใช่ค่ะทุกคน...ปัจจุบันฉันดำรงชีวิตอยู่ได้เพราะบัตรเครดิตของป๊าก็อย่างที่บอกว่ายอดขายที่ร้านฉันมันติดลบจะเอาเงินจากไหนกินเอาจากไหนจ่ายค่าแรงลูกน้องถ้าไม่ใช่ตังป๊า "ดื้อด้านแบบแกก็ต้องเจอแบบนี้แหล่ะ" "ก็ได้...เพื่อบัตรเครดิตหรอกนะ! ...กี่โมงคะที่ไหนคะป๊าเคทจะไปให้ตรงเวลาเลย" เพื่อความอยู่รอดฉันรีบเข้าไปประจบเอาใจป๊าในทันที เมื่อประจบป๊าเสร็จฉันเดินขึ้นข้างบนตรงไปยังห้องนอนตัวเองในหัวยังหงุดหงิดที่ต้องไปนั่งปั้นหน้ากินข้าวกับคนแปลกหน้าในวันพรุ่งนี้ "อ้าวเจ้...กลับดึกนะวันนี้" เสียงใสๆ ของเคลน้องสาวสุดรักสุดหวงของฉันเอ่ยทัก "เข้าไปทำอะไรในห้องเจ้อ่ะเรา" ฉันมองเคลงงๆ "อ๋อพอดีสุรเดชมันหนีมาวิ่งเล่นในห้องเจ้น่ะเคลเลยมาตาม" "สุรเดช? " สุรเดชไหนวะเคล? ... ฉันงงกับน้องสาวคนนี้จริงๆ "อื่ม! ...นี่ไง" เคลยื่นกล่องพลาสติกใสๆ ไปตรงหน้าพี่สาว "อี๋!....แมงสาบ" ฉันปัดกล่องจากมือเคลด้วยความตกใจ  สุรเดชบ้านพ่อง!...นี่มันแมลงสาบโว๊ยยย!!!...ไอ้เคลนี่แกเพี้ยนถึงขั้นเลี้ยงแมลงสาบแล้วเหรอเนี่ย "เจ้! ...ทำไรเนี่ยสุรเดชหนีไปเลยเห็นมั้ยกว่าเคลจะจับได้อ่ะ! " เคลหันมาดุฉันท่าทางโมโห "บ้า!!!...ใครเขาสอนให้เลี้ยงแมงสาบกันห๊ะ! " ฉันท้าวเอวมองเคลอย่างเอาเรื่องเช่นกัน "แกจะรักสัตว์ทุกตัวบนโลกนี้มันย่อมได้แต่แกจะเลี้ยงพวกมันทุกตัวไม่ได้เข้าใจรึเปล่า" "โว๊ยยย!! แมงสาบๆ " เสียงเคนร้องโวยวายอยู่ในห้อง "สุรเดช..." เคลหน้าตื่นรีบวิ่งเข้าห้องพี่ชายลืมคำที่พี่สาวพึ่งสอนไปเมื่อครู่เสียสนิท "เฮีย! ...อย่าทำไรสุรเดชนะ! อย่าตี! อยู่นิ่งๆ เลย!!! " เสียงเคลตวาดเคนลั่น ฉันได้แต่ส่ายหัวกับความเพี้ยนของน้องสาวตัวเองเข้าใจนะว่านางเป็นคนรักสัตว์แต่ถึงขั้นเลี้ยงแมลงสาบนี่ไม่ไหวจริงๆ