อริลเม้มปากแน่นจนแก้มใสแดงเรื่อราวกับจะลุกไหม้ เธอแทบอยากมุดหนีไปให้ไกลจากสายตาคมที่มองมา ก่อนจะรีบเอ่ยเปลี่ยนเรื่องด้วยเสียงสั่นเบา
“พี่เอ็นเจ หิวหรือยังคะ” อริลถามเสียงแผ่ว ขณะยกมือเสยปอยผมที่ปรกแก้มแดงเรื่อ
“หิว ริลทำอะไรให้พี่กินหน่อยสิ” เขาตอบสั้น ๆ แต่แววตาคมที่มองมาทำให้หัวใจเธอเต้นแรงกว่าเดิม
“พี่แน่ใจนะคะว่าจะกินข้าวฝีมือริล”
“ทำไม? หรือทำอาหารไม่เป็น” น้ำเสียงเรียบแต่เจือความหยอกล้อ
“ทำเป็นสิคะ ไข่ต้ม ไข่ทอด ไข่เจียว ขนมปังปิ้ง พี่เอ็นเจอยากกินอะไรคะ??” เธอไล่รายการเสียงเบาอย่างจริงจัง ก่อนจะเงยหน้าขึ้นถามอย่างเขิน ๆ มุมปากหยักของเอ็นเจยกยิ้มด้วยความชอบใจปนขำ
“หึหึ ทำอย่างอื่นไม่เป็นเหรอ??”
“ไม่ค่ะ” อริลส่ายหัวแรงจนผมสะบัดไปตามแรง
“ฮ่า ๆ ๆ ๆ” เสียงหัวเราะทุ้มลึกดังขึ้นก้องห้อง
“พี่เอ็นเจ! ห้ามหัวเราะนะ” เสียงเล็กโวยวายพร้อมตาโต ทำเอาคนตัวสูงยิ่งหัวเราะชอบใจ อริลย่นจมูกใส
