หลังจากมื้อค่ำจบลง เอ็นเจก็เอนกายลงบนโซฟาหน้าทีวีอย่างสบายอารมณ์ ร่างสูงทอดยาวเต็มพื้นที่เหมือนเจ้าของห้องเสียเอง
“พี่เอ็นเจ ไม่กลับห้องเหรอคะ??” อริลเอ่ยถามเสียงเบา ๆ แววตาไม่มั่นใจนัก
“พี่ขอนอนพักก่อน อิ่มเกินไป ขับรถไม่ไหว” เขาตอบเรียบ ๆ แต่เด็ดขาดจนเธอชะงัก
“ห๊ะ!! แต่ดึกแล้วนะคะ” เธอรีบค้านด้วยน้ำเสียงที่แฝงความกังวล
“ถ้าง่วงก็เข้านอนก่อนเลย พี่นอนเล่นอีกแป๊บก็กลับแล้ว” อริลหันมาจ้องเขาเหมือนพยายามจับผิด แต่สายตานั้นกลับทำให้เอ็นเจหัวเราะเบา ๆ ออกมา
“หึ มองพี่แบบนี้ แปลว่าไม่เชื่อพี่เลยใช่มั้ย”
“เปล่าค่ะ ริลแค่เป็นห่วง” เธอพึมพำ
“งั้นก็ให้พี่ค้างที่นี่สิ จะได้หายห่วง”
“พี่เอ็นเจ!!” เสียงร้องของเธอดังหลง แก้มขึ้นสีแดงจัดทันที “เจ้าเล่ห์จริง ๆ เลย”
“ฮ่า ๆ ๆ เจ้าเล่ห์กับแฟนตัวเอง มันผิดตรงไหนกัน” เขาพูดยิ้ม ๆ พลางยกแขนเว้นที่ข้างกายราวกับเชื้อเชิญ อริลส่ายหน้า
“ไม่ต้องมาล้อริลเล
