ช่วงสายของวันอริลนั่งเท้าคางกับฝ่ามือเล็กด้วยท่าทางเหม่อลอย ดวงตากลมโตทอดมองแก้วกาแฟตรงหน้าราวกับกำลังจมดิ่งอยู่กับความคิดที่ซ่อนลึก ริมฝีปากคล้ายจะยิ้มบาง แต่พอเพ่งมองดี ๆ กลับแฝงแววเศร้าเจือปนอยู่ในเวลาเดียวกัน ราวกับว่าหัวใจเธอกำลังชั่งน้ำหนักบางสิ่งที่ไม่อาจบอกให้ใครรู้ได้ ปลายปากกาที่ถือไว้ลากผ่านกระดาษขาวเป็นเส้นลวดลายไร้ความหมาย ก่อนที่เธอจะเผลอถอนหายใจออกมาอย่างแผ่วเบา
“เห้อ...”
“ไอ้ริล!! แกเป็นอะไร นั่งเหม่อ นั่งถอนหายใจเหมือนคนแบกโลกไว้”
“เปล่า”
“เปล่าบ้าเปล่าบออะไร ทรายเห็นนะว่าแกเหม่อ ทรายไม่ได้ตาบอดนะยะ ว่าแต่แกเป็นอะไร”
“ก็ไม่ได้เป็นอะไรจริง ๆ” อริลรีบพูดเสียงเบา ก้มหน้าลงมองปากกาที่หมุนอยู่ในมือเหมือนพยายามหลบสายตา
“ไม่เป็นอะไรได้ไงยะ!! สีหน้าแกมันฟ้องหมดเลยนะ เหมือนกำลังคิดมากอะไรสักอย่าง” ทรายขยับเก้าอี้มานั่งใกล้ แววตาจับผิดชัดเจน
“ก็แค่... คิดนู่นนี่ไปเรื่อย” อริล
