เอ็นเจอุ้มอริลขึ้นจากโซฟาทำให้เธอตกใจรีบยกมือขึ้นโอบรอบคอเขาไว้ด้วยความเร็ว พร้อมกับร้องถามเสียงหลง
“ว้าย!!! พี่เอ็นเจทำอะไรคะ”
“พาไปนอนที่เตียงไงสบายกว่านอนโซฟา” เอ็นเจตอบเสียงเรียบ ดวงตาคมมองเธออย่างนิ่งสงบแต่แฝงรอยขี้เล่นไว้ลึก ๆ ในแววตา ก่อนจะพาเธอเดินตรงไปยังห้องนอนก่อนจะวางเธอลงบนเตียงกว้างด้วยความทะนุถนอม
“พี่ไม่ต้องอุ้มก็ได้ ริลเดินเองได้” อริลยังคงนั่งนิ่งบนเตียงด้วยใบหน้าแดงจัด
“พี่อยากอุ้ม” เขาตอบง่าย ๆ ราวกับเป็นเรื่องปกติที่สุดในโลก อริลนิ่งค้างไปชั่วขณะหัวใจเต้นแรงจนแทบจะหลุดออกมาจากอก ดวงตากลมโตมองคนตรงหน้าอย่างไม่แน่ใจว่าควรทำตัวยังไงดี โดยเฉพาะเมื่อเอ็นเจนั่งลงบนเตียงข้างเธอแล้วมองเธอด้วยแววตาอ่อนโยนแต่แฝงความเจ้าเล่ห์เล็กน้อย
“พี่เอ็นเจ” เธอเรียกชื่อเขาเสียงแผ่ว
“พี่ขอค่าเหนื่อยหน่อยได้ไหม”
“ค่าเหนื่อย?? ค่าเหนื่อยอะไรคะ??” อริลมองหน้าเอ็นเจด้วยสายตาเลิกลัก
“หึ ค่
