รุ่งเช้าของอีกวัน ทั้งเสียงไก่ขันเสียงนกร้องช่วยกันประสานเสียงอยู่ที่หน้าต่างห้องนอนของแก้วตา จนดวงตาที่ปิดสนิทมาตลอดทั้งคืนลืมตาขึ้น ก็พบว่าตัวเธอนอนอยู่บนไหล่เขาอีกแล้ว
ตายแล้ว...ถ้านายยักษ์ตื่นมาเห็น เธอจะเอาหน้าไปไว้ที่ไหน
จึงยกแขนใหญ่ที่พาดกับลำตัวของเธอออกได้สำเร็จ แอบกลั้นหายใจกลัวคนตัวโตจะรู้ว่าเธอตื่นแล้ว ค่อยๆหย่อนขาลงจากเตียง เห็นเขาเอามือกอดอกจึงหยิบผ้าห่มมาห่มให้อย่างมีน้ำใจ
แต่แล้วเธอคิดผิดถนัด เมื่อแขนแข็งแกร่งของเขาตวัดมารัดตัวเธอจนลอยตามมือนั้นไป ตัวเธอล้มลงไปในอ้อมกอดเขา แก้มเธอติดอยู่กับปลายจมูกโด่งอย่างช่วยไม่ได้
ไม่น่าทำคุณบูชาโทษเลยจริงๆ
"อุ๊ย! อะไรเนี่ย"
"เมื่อคืนผมยังไม่ได้ขอบคุณ คุณเลย ที่ซื้อเสื้อกับกางเกงให้ คุณเอาแต่งอนตุ๊บป่อง"
แก้วตาสบัดเสียงใส่งอนๆ "ใครงอนมิทราบ"
นิรุจน์ซุกไซ้ปลายจมูกโด่งที่สองแก้มนวลทั้งซ้ายขวาอยู่หลายครั้ง แก้วตาจั๊กจี้ดิ้นขลุกขลัก
