เดือนมหา(หมา)วิทยาลัย

1704 Words

งานเฟรชชี่ไนท์เมื่อคืนผ่านไปอย่างรวดเร็วและแน่นอนว่าผู้ที่ชนะได้เป็นเดือนมหาวิทยาลัยก็หนีไม่พ้น ' เรย์มอนด์ ฐานัส ' อย่างที่ทุกคนคาดการณ์เอาไว้ ทรงอัปสรถึงกับเบ้ปากหลังจากรู้ผล ไม่รู้คนพวกนี้หูหนวกตาบอดกันไปหมดแล้วหรือยังไง ถึงได้คิดว่าคนอย่างหมอนั่นเป็นคนดีสมควรกับตำแหน่งอันทรงเกียรตินี้ ตุบตับ! ตุบตับ! เสียงฝีเท้าที่วิ่งสี่คูณร้อยเมตรมาแต่ไกล ทรงอัปสรหอบกระเป๋าพะรุงพะรังและพาร่างอันบอบบางของตัวเองมาหน้าห้องเรียนได้อย่างเฉียดฉิว แต่ถึงจะเป็นแบบนั้นก็ไม่ทันเสียแล้วเนื่องจากอาจารย์ที่สอนวิชานี้ยืนมองหน้าหญิงสาวตาเขียวปั๊ด ส่งสายตาดุดันมาให้เธอแต่ไกล " นักศึกษาทำไมมาสาย " " ขอโทษค่ะอาจารย์หนูตื่นสายค่ะ " " ตื่นสาย! ถ้าไม่อยากเรียนก็ไม่ต้องเรียน ออกไปเลย! " อาจารย์ป้ามหาภัยตวาดเธอเสียงดังลั่น จนเพื่อนร่วมคลาสต่างยื่นหน้าออกมาดูด้วยความสงสัย แต่แล้วทุกคนก็หัวเราะคิกคักเมื่อเห็นว่าคนที่ถูกด่าเป็นใคร ก็แน่ล่ะสิที่นี่ไม่มีใครชอบเธอเลยสักคน " ตะ แต่หนูไม่ได้ตั้งใจ มันเป็นเหตุสุดวิสัยนะคะอาจารย์ " " เหตุสุดวิสัยอะไรฉันไม่สนใจทั้งนั้น อย่าคิดว่าตัวเองเป็นนักเรียนทุนจะทำอะไรก็ได้นะ ออกไปจากหน้าห้องเรียนได้แล้วอย่าให้ฉันต้องไล่เป็นครั้งที่สอง " " ค่ะอาจารย์ " ร่างบางคอตกก่อนจะหันหลังเดินออกจากห้องไป ตุบ! " โอ๊ะ! " แต่แล้วความซุ่มซ่ามที่มีมาแต่ไหนแต่ไรก็ทำให้เธอหันไปชนเข้ากับอะไรบางอย่าง เมื่อเงยหน้าขึ้นมาอีกทีหญิงสาวก็แทบช็อกเพราะสิ่งที่เธอเดินชนก็คือคนที่เธอเพิ่งเจอหน้าเขาไปเมื่อคืน เรย์มอนด์! " เป็นอะไรรึเปล่า " ใบหน้าหล่อเหลากำลังคลี่ยิ้มอ่อนโยน แต่เมื่อเห็นว่าคนชนเป็นใครเขาก็หน้าตึงขึ้นมาทันที " เธอ! เดินไม่ดูทางเลยหรือไง เธอทำเสื้อของฉันยับไปทั้งตัวแล้วเนี่ย " ถ้อยคำหวานหูถูกเปลี่ยนเป็นน้ำเสียงดุดันแฝงไปด้วยความตำหนิ ทรงอัปสรอ้าปากค้างคิดไม่ถึงว่าจะเจอผู้ชายปากปีจอตั้งแต่เช้าแบบนี้ ซวยจริงๆ แล้วเธอก็แค่เดินชนนิดหน่อยเท่านั้นเอง จะโวยวายอะไรนักหนา " ขอโทษ ไม่ได้ตั้งใจ " แต่กระนั้นหญิงสาวก็ไม่ได้คาดหวังว่าจะทะเลาะกับใครตั้งแต่วันแรกที่เข้ามา ถ้าการขอโทษเขาแล้วมันจบเธอก็จะทำ " เกิดอะไรขึ้น ทำไมเธอยังไม่ออกไปอีก " " ก็ผู้หญิงคนนี้สิครับอาจารย์ เดินมาชนผมจนเสื้อผ้ายับไปทั้งตัวแบบนี้จะมีหน้าไปเจอคนอื่นได้ยังไง " อาจารย์ป้าประจำวิชาเมื่อเห็นว่ามีความผิดปกติที่หน้าห้องเรียนเธอจึงยื่นหน้าออกมาดู แต่ชายหนุ่มกลับใช้โอกาสนี้กล่าวหาเธอยกใหญ่ เหมือนเธอทำความผิดอะไรร้ายแรงไว้อย่างนั้นแหละ ทรงอัปสรหันขวับไปมองทันที ไม่คิดเลยว่าชายหนุ่มจะขี้ฟ้องขนาดนี้ เนี่ยน่ะเหรอผู้ชายที่หล่อที่สุดในมหาวิทยาลัย ถ้าหล่อแต่ทัศนคติและความคิดเป็นแบบนี้ล่ะก็เธอขอไม่คบจะดีกว่า " โอ๊ะ! เธอคือฐานัสรึเปล่าจ๊ะ " หญิงสูงวัยคลี่ยิ้มให้ด้วยความเขินอายเล็กน้อยเหมือนเป็นสาวน้อยแรกแย้ม ทั้งที่ตัวเองอายุปาเข้าไป 50 กว่าปีแล้ว ทรงอัปสรกรอกตามองบน เธอยอมเรย์มอนด์จริงๆ ไม่ว่าจะคนแก่หรือสาวๆก็เป็นอันต้องตกหลุมเสน่ห์ของเขาเสียหมด มิน่าล่ะแค่พูดคำหวานไม่กี่คำก็สามารถเป่าหูคนอื่นให้เชื่อเขาได้ทันที " ใช่ครับอาจารย์ " " อย่าสนใจเด็กคนนี้เลย อาจารย์ลงโทษไล่ออกจากห้องเรียนไปแล้ว ฐานัสรีบเข้าห้องเรียนดีกว่า " " ครับอาจารย์ " หญิงวัยกลางคนรีบต้อนรับเขาเข้าไปในห้องเรียนด้วยความระริกระรี้ ในขณะที่ชายหนุ่มเองก็คลี่ยิ้มกระชากใจให้เป็นของตอบแทน ทำเอาหญิงสูงวัยขวยเขินกันเลยทีเดียว แต่เดี๋ยวก่อนนะ! " อาจารย์คะเรย์มอนด์ก็มาสายเหมือนกัน ทำไมเขาถึงได้เข้าไปเรียนแต่หนูไม่ได้ล่ะคะ " ทรงอัปสรเอ่ยแย้งขึ้นมาทันที เรียกให้อาจารย์ป้ามหาภัยกับชายหนุ่มต้องหันกลับมามองเธออีกครั้ง ก่อนที่ชายหนุ่มจะทำหน้าไม่พอใจใส่ " เธอคิดว่าตัวเองเป็นใครถึงได้กล้าเอาตัวเองมาเปรียบเทียบกับฉัน " " ..!!.. " " ถ้าไม่รู้อะไรควรไม่ควรก็ไสหัวออกไปซะ!! " " ขอโทษนะ ฉันถามอาจารย์ไม่ได้ต้องการคุยกับนาย " ในเมื่อเป็นเพื่อนกันดีๆไม่ได้ก็ไม่ต้องเป็น ทรงอัปสรก็ไม่ใช่ผู้หญิงที่จะยอมให้ใครเอาเปรียบได้ง่ายๆ โชคดีที่เห็นธาตุแท้ของเขาตั้งแต่แรก ไม่อย่างนั้นก็ไม่รู้ว่าจะถูกหลอกเหมือนคนอื่นไปถึงเมื่อไหร่ " เธอ! ยัยเฉิ่ม! พูดแบบนี้กับฉันได้ยังไงฮะ! " ฐานัสชี้หน้าหญิงสาวด้วยความโมโห จนอาจารย์ประจำวิชาต้องเข้ามาห้ามเอาไว้ไม่ให้มีเรื่อง " ฐานัสอย่าโมโหเลยนะ อาจารย์จะจัดการให้เอง เธอ! ออกไปจากหน้าห้องฉันได้แล้ว " หญิงวัยกลางคนเอ่ยปากไล่นักศึกษาสาวทันที สร้างความพึงพอใจให้แก่ฐานัสเป็นอย่างมาก " แต่อาจารย์กำลังปฏิบัติตัวด้วยความลำเอียงอยู่นะคะ " " ลำเอียงเหรอ? ก็อย่างที่ฐานัสพูดนั่นแหละ เธอเป็นใครถึงคิดว่าตัวเองมีสิทธิ์เปรียบเทียบกับเขาได้ เป็นลูกหลานคนรวยรึเปล่าหรือว่าเป็นคนมีอำนาจ " " นะ หนู " " ถ้าไม่ใช่อาจารย์จะแนะนำให้เธออยู่เงียบๆดีกว่า อย่าเอาตัวเองมางัดท่อนซุงเลย เธอสู้ไม่ไหวหรอก " พอเจอคำตอบแบบนี้เข้าไปหญิงสาวก็ไปไม่เป็นเลยทีเดียว เห็นได้ชัดว่าที่มหาวิทยาลัยแห่งนี้แบ่งแยกชนชั้นจากฐานะและชาติตระกูล ไม่ใช่แค่นักศึกษาด้วยกันเองแต่อาจารย์ก็เป็นไปกับเขาด้วย ใช่สิ เธอจะกล้าไปเปรียบเทียบกับเขาได้ยังไง ในเมื่อเขาเป็นถึงลูกชายรัฐมนตรีว่าการกระทรวงคมนาคม แถมยังเป็นถึงเดือนคณะและเดือนมหาวิทยาลัยของปีการศึกษานี้ ส่วนตัวเธอเองนั้นก็แค่คนฐานะปานกลาง หน้าตาก็บ้านๆธรรมดา ดีหน่อยก็แค่เรียนเก่งเท่านั้นจะเอาอะไรไปสู้กับเขาได้ " รู้ตัวเองแล้วสินะ ถ้ารู้แล้วก็รีบกลับไปอย่ามายืนเกะกะอยู่ที่หน้าห้องของฉัน " ทรงอัปสรเงยหน้าขึ้นมองชายหนุ่มด้วยแววตาแค้นเคือง เพียงเพราะเธอเกิดมาเป็นคนธรรมดาไม่ได้เลิศเลอวิเศษวิโสเหมือนคนอื่น ถึงได้รับการปฏิบัติที่แตกต่างแบบนี้ ฐานัสกระตุกยิ้มมองตามหญิงสาวที่หน้าตาจืดชืดยิ่งกว่าแกงจืดไม่ใส่ผักเดินคอตกออกไป พร้อมกับเอ่ยขอบคุณผู้อาวุโสที่เลือกอยู่ข้างเขา " ขอบคุณอาจารย์ที่ช่วยจัดการให้ผมนะครับ อาจารย์เด็ดขาดแบบนี้ต่อไปจะได้ไม่มีเด็กคนไหนไม่เชื่อฟังอีก " " จ้าา อาจารย์ฟังที่เธอพูดทุกอย่างเลยนะ " ฐานัสส่งยิ้มกว้างให้คนตรงหน้า แต่สายตากลับมองตามร่างเล็กไปไม่วางตา พรึ่บ! พรึ่บ! เสียงเปิดหนังสือเรียนดังขึ้นเป็นระยะ โชคดีที่อาจารย์เคยแจกหนังสือและชีทเรียนไว้ให้ก่อนแล้ว ด้วยความสามารถของเธอต่อให้ไม่ได้เรียนในห้องก็สามารถเรียนรู้ด้วยตัวเองได้ " อยู่ที่นี่เอง " น้ำเสียงนุ่มทุ้มดังขึ้นจากทางด้านหลังเรียกให้หญิงสาวสะดุ้งโหยงหลุดออกจากภวังค์ เธอหันหน้ากลับไปมองก็พบบุคคลที่ไม่อยากเจอมากที่สุดในตอนนี้ ฐานัสเดินตามหาหญิงสาวมาเป็นเวลานาน กว่าจะเจอว่าเธอมานั่งหลบมุมอ่านหนังสืออยู่ตรงนี้ก็ทำให้เขาผิดนัดกับเพื่อนไปมากแล้ว " มีอะไร " " อ่ะ เอาไป " ตุบ! เสื้อคลุมแบรนด์ดังถูกโยนมาตรงหน้า แต่จะเรียกว่าโยนก็คงไม่ถูกเรียกว่าปาใส่น่าจะเหมาะกว่า " เอามาให้ทำไม " " อย่าเข้าใจผิด ฉันไม่ได้พิศวาสขนาดต้องเอาเสื้อหรูราคาแพงมาให้เธอ " แล้วคิดว่าเธอพิศวาสเขานักรึไง ชิ๊!! " แล้วเอามาให้ทำไมไม่ทราบ " " เธอต้องเอาเสื้อผ้าของฉันไปซักและรีดมาให้เรียบร้อย โทษฐานที่เธอชนฉันจนยับ " " มากไปรึเปล่า เสื้อผ้านายไม่ได้ยับขนาดนั้นสักหน่อย " อย่างมากก็แค่เป็นรอยยับสองสามรอย " เรื่องยับไม่ยับฉันไม่ได้ห่วงขนาดนั้น แต่ที่สำคัญมันมีกลิ่นเฉิ่มๆของเธอติด ฉันทำใจใส่ไม่ลง " " ..!!.. " กรี๊ดดดดด!! อยากจะกรี๊ดให้ฟันหัก เส้นเสียงแตก ผู้ชายบ้านี่!! มันจะเกินไปแล้วนะ!! " ได้! ได้สิ ไม่อยากให้มีกลิ่นใช่ไหม เดี๋ยวฉันจัดการให้! ฮึ่ม! " ทรงอัปสรขบเขี้ยวเคี้ยวฟัน เดี๋ยวเธอจะจัดการให้อย่างสาสมทีเดียว ถึงแม้เธอจะตอบตกลงแล้ว แต่เขากลับยังยืนจ้องหน้าไม่จากไปไหน ทำเอาหญิงสาวถึงกับเงยมองด้วยความหงุดหงิดอีกครั้ง " มีอะไรอีก! " " เธอชื่ออะไร " " ไม่บอก ไม่ได้อยากให้รู้ " " ยัยนี่! " " ถ้าไม่มีอะไรแล้วก็รบกวนออกไปด้วย เสียเวลาคนจะอ่านหนังสือ " " ฝากไว้ก่อนเถอะยัยเฉิ่ม! ฉันเอาคืนเธอแน่ " ฐานัสเดินจากไปด้วยความโมโห ในขณะที่ทรงอัปสรเองก็รู้สึกไม่ต่างกัน เธอไม่น่าหลงระเริงไปกับบุคลิกภายนอกของเขาเลย ที่แท้ก็แค่พวกดีแต่เปลือกแต่ข้างในเน่าเฟะ แค่มีเงินเข้าหน่อยก็คิดว่าตัวเองดีกว่าคนอื่นแล้วรึยังไง จะบอกให้นะว่าผู้ชายคนอื่นดีกว่าเขาเป็นร้อยเท่าเลยด้วยซ้ำ ฮึ้ย!

Free reading for new users

Scan code to download app

App Store Google Play

Facebookexpand_more