Raymond วิศวะลองเล่นเพื่อน

เจอกันครั้งที่ 2 จำไม่ได้ซะงั้น

Nitan talk

" แค่เป็นเดือนมหาวิทยาลัยคิดว่าตัวเองสูงส่งนักรึไง เป็นลูกชายรัฐมนตรีแล้วยังไง คิดว่าจะทำอะไรกับคนอื่นก็ได้เหรอ ฉันจะบอกให้นะว่าฉันไม่ก้มหัวให้ใครทั้งนั้น และฉันก็เกลียดคนอย่างนายที่สุด!! ฮึ้ย! โมโห!! "

ตุบ!

ฉันโยนเสื้อคลุมแบรนด์ดังลงในกะละมังซักผ้า ใช้ด้านสันแปรงทุบอย่างไม่เบามือเพื่อระบายความโกรธแค้น

" จะมาโทษฉันไม่ได้นะ เพราะเจ้านายของแกมันนิสัยไม่ดีต่างหากแกถึงต้องมารับเคราะห์กรรมแทนแบบนี้ " ฉันยกแขนเสื้อขึ้นมาพร้อมกับยกมือชี้หน้าด่า อารมณ์โมโหทำเอาฉันพาลไปทั่วแม้กระทั่งข้าวของเครื่องใช้ก็ไม่เว้น

" เฮอะ! อุตส่าห์คิดว่าเป็นคนดี ที่ไหนได้ไม่ต่างกับคนอื่นเลยสักนิด "

ริมฝีปากบางเบะออกเหมือนนางร้ายในละครหลังข่าว ตามด้วยการกรอกตาขึ้นมองบนด้วยความหมั่นไส้ทั้งเจ้าของและเสื้อผ้าชุดนี้

' เรย์มอนด์ ฐานัส ' ฉันไม่มีวันญาติดีกับนายแน่!!

" เป็นอะไรของเธอ "

ตาเถร! ลืมไปเลยว่าฉันยังมีรูมเมทอยู่ในห้อง

เสียงเนือยของ ' ส้มส้ม ' พูดขึ้นมา หญิงสาวดันแว่นอันหนาเตอะให้กระชับกับใบหน้า พร้อมกับจ้องมองฉันด้วยสายตาแปลกๆ

แล้วเมื่อกี้ฉันดันทำหน้าตาประหลาดใส่เสื้อผ้าอีกต่างหาก ยัยนี่จะคิดว่าฉันเป็นคนบ้าหรือเปล่าเนี่ย

" เปล่า ฉันไม่ได้เป็นอะไร "

" ไม่ได้เป็นอะไรก็ดีฉันคงไม่ว่างพาเธอไปโรงพยาบาลตอนนี้หรอกนะ ถ้าต้องการความช่วยเหลืออะไรก็เรียกคนจากข้างนอกแล้วกัน "

พูดจบก็เดินออกไปทันที โดยไม่สนความเป็นความตายของฉันเลยด้วยซ้ำ นั่นก็ไม่แปลกหรอก ในเมื่อฉันกับส้มส้มเป็นคู่แข่งกันมาตั้งแต่สมัยที่ลงแข่งระดับประเทศด้วยกัน ยัยนั่นไม่ชอบฉันจะมาสนใจชีวิตฉันได้ยังไง

แต่สิ่งที่น่าแปลกก็คือ ในเมื่อเป็นคนที่ไม่ชอบทำไมถึงมาเป็นรูเมทกันได้ ก็เพราะยัยนั่นก็ไม่มีคนเอาเหมือนกันไงล่ะ

ส้มส้ม สมิตา เป็นนักศึกษาจากคณะวิศวะเคมี ฐานะทางบ้านระดับปานกลาง เป็นเด็กทุนเหมือนกับฉัน แต่ต่างกันตรงที่ผู้หญิงคนนี้ไม่ว่าจะแข่งระดับประเทศสักกี่ครั้งเธอก็ไม่เคยผ่านเข้ารอบ นั่นเป็นสาเหตุให้ผู้หญิงคนนี้ไม่ชอบหน้าฉันอย่างรุนแรง

นอกจากชอบการแข่งขันทุกรูปแบบแล้วยัยนั่นยังชอบประจบและเข้าหาคนมีเงิน ก่อนหน้านี้เพิ่งได้ข่าวว่าเธออยากเข้าร่วมแก๊งนางฟ้าของมหาวิทยาลัยซึ่งปกติมีแต่ระดับดาวมหาวิทยาลัยหรือดาวคณะเท่านั้นที่จะอยู่ได้ ยัยส้มส้มหน้าตาเฉิ่มไม่ได้ต่างกับฉันเท่าไหร่คิดว่าคนพวกนั้นจะยอมให้เข้าไปอยู่ด้วยรึไง ฝันกลางวันชัดๆ🙄

แต่นั่นก็ไม่ได้ทำให้ความพยายามของยัยส้มส้มหมดลงไปได้ ผู้หญิงคนนี้ยังคงมีความมั่นหน้าที่จะเข้าหาลูกคุณหนูคุณนายอีกหลายคน ถึงขั้นจะขอไปเป็นรูมเมทด้วยแต่ก็ถูกปฏิเสธและไล่ออกมา

นั่นจึงเป็นสาเหตุให้ผู้หญิงที่ไม่มีคนต้องการทั้งสองคนกลายเป็นรูมเมทกันอย่างทุกวันนี้

" ฉันจะออกไปข้างนอก หวังว่าตอนกลับมาคงไม่เห็นเธอนอนตายอยู่แถวนี้หรอกนะ "

คงจะออกไปหาคุณหนูพวกนั้นให้โขกสับเล่นอีกละสิ ไม่เข็ดไม่จำเลยจริงๆ

" ไม่ต้องห่วงหรอก เธอคงไม่ได้สมหวังเร็วๆนี้แน่ "

" ชิ๊! "

ตึง!!

บ้าบอ! ปิดดังขนาดนี้ทำไมไม่กระชากประตูหลุดติดมือไปด้วยเลยล่ะ!

ฉันอยากจะบ้าตายรายวัน ตอนเที่ยงก็ทะเลาะกับไอ้ผู้ชายบ้าที่ไหนไม่รู้ กลับมาก็ยังจะทะเลาะกับยัยประสาทนี่อีก พระเจ้าขาไม่คิดจะให้หนูอยู่อย่างสงบสุขสักวันเลยเหรอคะ

ฉันคร่ำครวญอยู่ในใจไปได้ไม่เท่าไหร่ ก็ต้องรีบทำความสะอาดเสื้อผ้าเจ้าปัญหาตากเอาไว้นอกระเบียง จากนั้นเดินทางไปหอสมุดเพื่อยืมหนังสือก่อนที่จะปิด เพราะเป็นนักศึกษาทุนดังนั้นผลการเรียนของฉันจะตกต่ำไม่ได้ กลับมาที่ห้องอีกทีก็ช่วงค่ำของวันแล้ว

หันไปมองเตียงข้างๆก็ยังไม่เห็นรูมเมทกลับมานอนที่หอ เป็นอันว่าคืนนี้ฉันคงได้หลับสบายเพราะได้นอนคนเดียวในรอบหลายวันที่ผ่านมา

เช้าวันต่อมา

แสงอาทิตย์ส่องผ่านม่านโปร่ง ลอดเข้ามากระทบกับใบหน้าของฉันอย่างจัง ฉันเหลือบสายตาขึ้นมองนาฬิกาบนหัวเตียงก็พบว่าเป็นเวลาที่เหมาะแก่การออกกำลังกาย

ร่างเล็กลุกขึ้นยืนด้วยความกระฉับกระเฉงเดินฉับๆเข้าไปในห้องน้ำ หยิบเสื้อยืดตัวจิ๋วและกางเกงขาสั้นออกมาสวมใส่ รวบผมสีอ่อนไว้เป็นหางม้า เปลี่ยนแว่นตาที่เคยใส่ประจำเป็นคอนแทคเลนส์กลมโตสีธรรมชาติ จากนั้นเปิดน้ำล้างหน้าล้างตาเล็กน้อยพอให้ร่างกายสดชื่น ก่อนจะออกเดินทางเพื่อไปวิ่งตรงสนามที่คุ้นเคย

ฉันเคยมาแล้วหลายครั้ง ดังนั้นจึงรู้ว่าเวลานี้ฉันสามารถทำอะไรก็ได้เพราะไม่มีคนอื่นอยู่ด้วย

เรือนร่างอวบอิ่มวิ่งไปตามถนนที่ทอดยาววนไปบรรจบกัน หน้าอกกระเพื่อมขึ้นตามจังหวะการหายใจ สักพักจึงค่อยๆหยุดลง

ฉันยกขวดน้ำขึ้นจรดริมฝีปาก ดวงตากลมโตสอดส่องไปเรื่อยๆมองดูบรรยากาศสงบเงียบที่ปราศจากผู้คน แต่แล้วหูที่มีความไวระดับสุนัขสายพันธุ์ล่าเหยื่อก็ได้ยินเสียงฝีเท้าของใครบางคนเดินมาทางด้านหลัง ฉันนิ่งพร้อมกับตั้งใจฟัง ก่อนที่น้ำเสียงนุ่มทุ้มของเขาจะเอ่ยขึ้นมา

" ไม่คิดว่าวันนี้จะได้เจอสาวสวยอยู่ที่นี่ด้วย เพิ่งเคยมาครั้งแรกเหรอครับ ไม่เคยเห็นหน้าคุณมาก่อนเลย " น้ำเสียงสุภาพ อ่อนโยน ติดเจ้าชู้นิดๆ เดาว่าใบหน้าของเขาก็คงจะหล่อเหลาไม่แพ้กัน

" ฉันมาวิ่งที่นี่เป็นประจำอยู่แล้วค่ะ ก่อนหน้านี้ก็ไม่เคยเห็นคุณนะคะ "

" อ๋อ วันนี้ผมเลื่อนเวลามาให้เร็วขึ้นนะครับไม่นึกเลยว่าจะเป็นการตัดสินใจที่ถูก " ทั้งเทคนิคและการพูดจาฉันเดาได้เลยว่าคนนี้ต้องเป็นคาสโนว่าตัวพ่อแน่ ถ้าอย่างนั้นขอดูหน่อยสิว่าจะหน้าตาดีแค่ไหน

!!!

" นาย! "

" หืมมม เรารู้จักกันเหรอครับคนสวย "

ยิ่งกว่ารู้จักซะอีก ก็นี่มันไอ้บ้า ' เรย์มอนด์ 'ไม่ใช่เหรอ!!

แต่ดูเหมือนว่าเขาจะจำฉันไม่ได้

เรย์มอนด์คลี่ยิ้มหล่อเหลาก่อนจะเสยผมสีเข้มของเขาขึ้นประหนึ่งนายแบบโฆษณายาสระผมยี่ห้อดัง ตามมาด้วยการโฆษณายาสีฟันเพราะเขายิ้มปากแทบจะฉีกถึงใบหู โชว์ฟันขาวที่เรียงตัวอย่างสวยงาม

" ปะ เปล่า ไม่รู้จักค่ะ "

ในเมื่อจำไม่ได้ฉันก็ควรจะตามน้ำไปดีกว่า ไม่อย่างนั้นถ้าหมอนี่รู้ว่าฉันคือยัยเฉิ่มคนเมื่อวานขึ้นมา คงได้อ้าปากงับหัวอีกแน่

" ว่าแต่ผมไม่เคยเห็นหน้าคุณเลยนะครับ เรียนอยู่คณะอะไรเอ่ย "

" เออ บริหารค่ะ ฉันเรียนบริหาร "

ขี้จุ๊เบเบ๋~

" แล้วชื่ออะไรเหรอครับ "

" ชื่อ...ชื่อ...ชื่ออลิซค่ะ "

ขี้จุ๊ตาลาลา~

โกหกไหลเป็นน้ำขนาดนี้ใครเชื่อก็โง่ล่ะ

" ชื่อก็เพราะ หน้าตาก็ดี แถมรูปร่างยัง...อื้อหือ ดี อีกนะครับเนี้ย "

ฮ่าฮ่าฮ่า คนโง่หน้าตาเป็นแบบนี้นี่เอง>_<😆

" ค่ะ ขอบคุณค่ะ "

ไอ้ชีกอเอ้ย!!

เห็นผู้หญิงสวยหุ่นดีเป็นไม่ได้ ทีกับฉันเมื่อวานนะแทบจะกระโดดกัดหัวให้ตาย

ผู้ชายแบบนี้ฉันไม่มีวันตกหลุมรักเขาเด็ดขาด หัวเด็ดตีนขาดยังไงก็ไม่เอามาเป็นสามีแน่!!