เสื้อหรูของผู้ชายบ้าอำนาจ

1429 Words

Nitan talk ฉันวิ่งฉิวกลับมาที่ห้องอย่างรวดเร็วหลังจากพยายามหนีออกจากหมอนั่น โลกก็เนอะ กลมอะไรเบอร์นี้ เมื่อวันก่อนไปวิ่งคนเดียวก็ยังดีอยู่ ทำไมวันนี้ถึงซวยไปเจอคนบ้าอำนาจใช้ความหล่อเหลาของตัวเองในทางที่ผิดอย่างเรย์มอนด์ได้ พระเจ้าค่ะ ท่านสร้างคนหล่อเบอร์นี้ออกมาแต่ลืมให้คู่มือการใช้รึเปล่าคะ เอ๊ะ! หรือคลอดแต่เอาไปฝากเลี้ยงกับยมบาลมา ทำไมนิสัยถึงได้สวนทางกับหน้าตาขนาดนี้!!👿 ฉันจะเครซี่!!! บ่นไปก็เท่านั้นช่วยอะไรไม่ได้อยู่ดี เอาเสื้อไปคืนหมอนั่นให้จบๆไปจะดีกว่า หลังจากนี้ก็อย่าได้ข้องแวะหรือยุ่งเกี่ยวกันอีกเลย สาธุ แกร๊ก~ แกร๊ก~ แกร๊ก~ ฉันเปิดประตูระเบียงที่แห้งสนิทยิ่งกว่ารูในช่องคลอด เสียงของมันช่างบาดหูดีเสียนี่กะไร โอ้ยยย ขอน้ำมันหล่อลื่นด่วนเลยค่ะ!! ถ้าขโมยขึ้นห้องนี่คงจะโดนจับได้ตั้งแต่เปิดประตูละ เสียงดังลั่นสนั่นทุ่งขนาดนี้ ใครริอาจจะเป็นโจรขอแนะนำให้ไปห้องข้างๆถ้าไม่อยากถูกจับได้ตั้งแต่ครั้งแรกอ่ะนะ ไหนดูสิ เสื้อแห้งรึยัง ขวับ! ขวับ! เอ๋? ทำไมคว้ามาได้แต่อากาศหว่า??🧐 เสื้อฉันล่ะ!!O_o พรึบ!! ฉันชะโงกหน้าออกไปดูแต่ที่ตรงนั้นกลับว่างเปล่า มีเพียงเสียงลมพัดผ่านระเบียง พร้อมกับพัดสติของฉันออกไปด้วย กรี๊ดดดด เสื้อหาย!!!😱 เป็นไปไม่ได้!! ฉันแขวนไว้ตรงนี้นี่หน่า มันจะหายไปได้ยังไง หรือว่ามีขโมย!! อย่าพึ่งตกใจยัยนิทานลองลงไปดูข้างล่างก่อน เผื่อลมพัดปลิวตกลงไปเฉยๆ (แต่เสื้อมันหนามากเลยนะ😭) ไม่พูดพร่ำทำเพลงใดๆ ฉันวิ่งลงไปข้างล่างเพื่อพิสูจน์ข้อสันนิษฐาน แต่แล้วกลับไม่มีวี่แววเลยสักนิด😭 ตายๆๆๆ ยัยนิทานเอ้ย เสื้อตัวนี้ราคาไม่ใช่ร้อยสองร้อยตามตลาดนัดนะ อย่างต่ำก็คงเป็นหมื่นแน่ๆ แล้วฉันจะทำยังไงดีล่ะทีนี้ ตาบ้าเรย์มอนด์ถลกหนังหัวฉันแน่เลย กรี๊ดดดด😱 หดหู่ๆๆๆ😞 ไม่มีคำไหนที่จะให้บรรยายอาการของฉันในตอนนี้ได้ดีเท่าคำนี้อีกแล้ว การเรียนตลอดช่วงเช้าเป็นไปด้วยอาการระส่ำระส่ายต้องคอยหลบเลี่ยงเรย์มอนด์อยู่ตลอดเวลากลัวว่าหมอนั่นจะโผล่มาทวงเสื้อ โชคดีแค่ไหนที่คณะวิศวะมีนักศึกษาเกือบ 100 คน เลยทำให้เวลาเรียนต้องแยกห้องเรียนอย่างน้อย 3 ห้อง การเรียนช่วงเช้าผ่านไปด้วยดีไม่มีชายหนุ่มโผล่มาเรียกร้องให้อึดอัดใจ ทีนี้ก็เหลือคลาสช่วงบ่ายฉันคงไม่ซวยขนาดเจอหมอนั่นเข้าหรอกมั้ง ปัง!!! เฮือกกก บ้ารึไง! ใครปาหนังสือใส่ฉัน! " เสื้อฉันล่ะ " พูดยังไม่ทันขาดคำเจ้ากรรมนายเวรของฉันก็ยืนจังก้าอยู่ตรงหน้าพร้อมกับแบมือร้องขอส่วนกุศลทันที การกระทำของเขาทำเอาคนทั้งคลาสหันมามองฉันเป็นตาเดียว บ้าเอ้ย! ซวยอะไรขนาดนั้น รู้งี้ไม่น่าพูดเลย " นี่นายปาหนังสือใส่ฉันเหรอ ไม่รู้หรือไงว่ามันเจ็บ " เรื่องเสื้อเอาไว้ก่อน แต่หมอนี่กล้าดียังไงถึงปาหนังสือใส่หน้าฉัน คิดว่าเป็นคนดังจะทำอะไรก็ได้หรือไง! " ไม่ได้ตั้งใจ มันหลุดมือ " เขายักไหล่เหมือนไม่ใส่ใจ แถมยังกระดกยิ้มที่ริมฝีปากโชว์ความร้ายกาจอีกต่างหาก คิดว่าตัวเองเป็นคนเด่นคนดังจะทำอะไรก็ได้รึไง ไอ้ผู้ชายบ้าอำนาจเอ้ย! มันน่าโดนจริงๆ ฮึ้ย! " ถ้าไม่ได้ตั้งใจก็ขอโทษฉันสิ " " เรื่องอะไรฉันต้องทำ " " ทำไม กล้าทำแล้วไม่กล้ารับเหรอ นายคงไม่ได้เป็นผู้ชายหน้าตัวเมียที่ชอบรังแกผู้หญิงหรอกนะ หรือจะยังไง อยากยืมกระโปรงฉันไปใส่ไหมล่ะ จะได้เท่าเทียมกัน " " เธอ! ยัยผู้หญิงบ้า! กล้าพูดกับฉันแบบนี้ได้ยังไง " " ฉันก็บ้าตั้งแต่เจอนายแล้วนี่ไง คนสติดีที่ไหนเขาจะคุยกับคนบ้าอำนาจเหมือนนาย! " ทั้งฉันและเรย์มอนด์ยืนจ้องหน้าไม่มีใครยอมใคร ร่างสูงขบเขี้ยวเคี้ยวฟันพร้อมกับกำหมัดแน่น ถ้าเป็นผู้ชายฉันคงโดนต่อยลงไปนอนกองกับพื้นแล้วก็ได้ สงครามประสาทระหว่างฉันกับเรย์มอนด์เรียกเสียงฮือฮาจากเพื่อนๆในคลาสได้เป็นอย่างดี แต่ทุกคนกลับพูดเป็นเสียงเดียวกันว่า 'ฉันตายแน่' เอ๊ะ! หมายความว่าอะไร ทำไมฉันต้องตายกะอีแค่ผู้ชายคนเดียวด้วย " ยายเฉิ่ม! ยัยผู้หญิงไม่เจียมตัว! คิดว่าทำแบบนี้แล้วฉันสนใจเธอหรือไง " นะ นี่เขาคิดว่าฉันทำเพื่อเรียกร้องความสนใจอยู่อย่างนั้นเหรอ หลงตัวเองมากเกินไปหรือเปล่า🙄 " โอ๊ยย พ่อคนหล่อ หล่อเหลือเกิน ผู้หญิงเห็นเป็นต้องรักต้องหลง แต่ขอโทษทีนะสเปคฉันไม่ใช่คนบ้าอำนาจอย่างนาย " " ยะ ยัยเฉิ่ม! เธอคิดว่าเธอเป็นใครถึงได้พูดกับฉันแบบนี้! " กรี๊ดดดดด ไอ้บ้านี่จะเข้ามาต่อยฉันแล้วว😱 " เฮ้ยๆๆเดี๋ยวก่อนไอ้เรย์ เกิดอะไรขึ้น มึงจะต่อยผู้หญิงเหรอวะ " โชคดีที่มีผู้ชายอีก 3 คนโผล่มาจากไหนก็ไม่รู้ดึงตัวเรย์มอนด์เอาไว้ได้ ก่อนจะลากเขาให้ออกห่างจากฉัน " มึงฟังที่ยัยนี่พูด " เรย์มอนด์ชี้นิ้วมาที่ฉันทำท่าอยากจะเข้ามาหาเรื่องเต็มที แล้วไง! ใครกลัว! " ก็ใครใช้ให้นายปาหนังสือใส่ฉันก่อน ลูกผู้ชายกล้าทำไม่กล้ารับรึไง " " ได้! ฉันปาใส่เธอเอง แล้วจะทำไม " " งั้นนายก็ขอโทษฉันสิ " " ฉัน! ไม่! ขอ! โทษ! " กรี๊ดดดด ตาบ้านี่ กิริยามารยาทแบบนี้ลูกผู้ดีเขาสอนมารึไง เสียแรงที่เป็นตระกูลใหญ่ซะเปล่ายังสู้ลูกตาสีตาสาชาวบ้านแถวนี้ไม่ได้เลย นิสัยเอาแต่ใจแบบนี้ใครได้เป็นสามีซวยตาชัก! " อ่ะ เออ เอาเป็นว่าพวกเราขอโทษเธอแทนไอ้เรย์ได้รึเปล่า มันก็เป็นแบบนี้แหละอย่าใส่ใจเลย " ชายหนุ่มที่หน้าตาเรียบร้อยที่สุดพูดขึ้นมา เขาติดกระดุมจนถึงคอเสื้อ แต่งตัวเนี้ยบตั้งแต่หัวจรดเท้า แถมยังห้อยไม้กางเขนอันใหญ่ที่คออีกต่างหาก แต่โอ้ววว😳 หน้าคุ้นๆแถมยังหล่อจังเลยแฮะ มหาวิทยาลัยนี้รับแต่คนหน้าตาดีรึไง ยกเว้นฉันอ่ะนะ😮‍💨 เฮ้อ! รู้สึกเป็นหลุมดำยังไงก็ไม่รู้สิ " ได้ งั้นเราก็จะไม่ถือสา แต่รบกวนพาเพื่อนเธอออกไปหน่อยได้ไหมเราไม่อยากโดนลอบกัดในระหว่างที่เรียน " " อ่าหะ ได้สิ😊 " หล่อ ดูดี พูดเพราะ โอ้โห นี่มันเทพบุตรสเปคฉันชัดๆ เหมาะกับตำแหน่งเดือนมหาวิทยาลัยกว่าไอ้คนประสาทนี่เป็นไหนๆ " เดี๋ยว! วันนี้ฉันจะปล่อยเธอไปก่อนก็ได้ แต่เธอต้องคืนเสื้อของฉันมาก่อน " ชิบ! ชิบหายแล้ว!!!😱 ลืมเรื่องนี้ไปซะสนิทเลย " เออ...คือว่า " ฉันอ้ำอึ้งพูดไม่ออก แล้วไม่รู้ว่าจะแก้ตัวยังไงด้วย ก็เพราะไม่รู้ว่าตอนนี้มันไปอยู่ที่ไหนน่ะสิ " อะไร " " คือ...แบบว่า เธอจะว่าอะไรไหมถ้าฉันจะเอามาคืนวันหลัง " " หมายความว่ายังไง " " เสื้อ....หาย.... " " ... " " ... " ฟิ้วววววว~🍃 เสียงลมพัดผ่านคนสองคนที่ยืนนั่งมองหน้ากันอยู่ ก่อนที่ผู้ชายตรงหน้าจะได้สติและตวาดฉันขึ้นมา " เสื้อหาย!! เธอจะบ้ารึไง รู้รึเปล่าว่าเสื้อตัวนั้นราคาเท่าไหร่! ต่อให้ขายเธอทั้งตัวยังชดใช้ไม่หมดเลยด้วยซ้ำ " " วะ เว่อร์! อย่ามาเว่อร์หน่อยเลย แค่เสื้อเอง...จะราคาเท่าไหร่กันเชียว " มั้ง... " เสื้อตัวนี้ฉันสั่งให้ช่างประจำตัวของศิลปินต่างประเทศตัดให้ ค่าตัวเป็นแสน เธอมีปัญญาใช้คืนรึเปล่าล่ะ " " ปะ เป็นแสนเลยเหรอ " ซวยแล้วไงยัยนิทานเอ้ย... แล้วคนบ้าที่ไหนใส่เสื้อผ้าเป็นแสนมามหาวิทยาลัยวะ อ้อ ลืมไป คนบ้าอย่างเรย์มอนด์นี่ไง " ใช่! บอกมาสิว่าเธอจะชดใช้ให้ฉันยังไง "

Free reading for new users

Scan code to download app

App Store Google Play

Facebookexpand_more