ตอนที่ 8-2
1002 Words
ข่าวคราวของรุ่นพี่คนดังพารุ่นน้องว่าที่ดาวคณะขึ้นรถไปด้วยกันดังไปทั่วทั้งมหาวิทยาลัยในเช้าวันรุ่งขึ้น หญิงสาวเดินหอบหนังสือพร้อมกับสะพายกระเป๋าเดินเข้ามาในตึกคณะ เพื่อจะไปหากลุ่มเพื่อนที่นั่งจับกลุ่มกันอยู่ที่โต๊ะหินด้านข้างตึก เป็นโต๊ะประจำสำหรับนัดเจอกันก่อนเข้าเรียนอยู่แล้ว โดยระหว่างทางที่เดินมักมีสายตาของคนรอบข้างทั้งเพื่อนร่วมรุ่นและรุ่นพี่ทั้งในและต่างคณะ ต่างพากันมองเธอแล้วหันไปซุบซิบจนทำให้เธอเริ่มรู้สึกประหม่า วางสีหน้าตัวเองไม่ถูก
“หวัดดีกรีน หวัดดีพาย มาเช้าจังเลย”
“อืม เธอล่ะ มายังไงวันนี้” เพื่อนชื่อกรีนเอ่ยถาม ส่งสายตาค้อนให้อย่างไม่ปิดบังเพราะเธอเองก็ปลื้มรุ่นพี่คนดังคนนั้นอยู่พอสมควร
“เราก็นั่งรถแท็กซี่มาน่ะสิ”
“นึกว่ามีใครมาส่ง” น้ำเสียงและท่าทีแปลกๆของกรีน ทำให้ดาลันดานึกแปลกใจอยู่เล็กน้อย ทรุดตัวลงเก้าอี้ฝั่งตรงข้ามเพื่อนที่ชื่อกรีน ที่เพิ่งรู้จักได้ไม่นาน แต่เพราะได้เรียนเซคชั่นเดียวและได้ทำอยู่กลุ่มรายงานเดียวกันเลยกลายเป็นเพื่อนในกลุ่มไปโดยปริยาย
“เห้ย!! ดูนั่นสิ” เสียงคนนั่งอยู่โต๊ะใกล้ๆกันดังขึ้น ด้วยสุ้มเสียงตื่นเต้น จนทำให้พวกเธอทั้งสามคนต้องหันไปมองตามด้วยความสนใจ
ดาลันดา หันมองตาม หัวใจเต้นโครมคราม จนเผลอเม้มริมฝีปากแน่นด้วยความตื่นเต้นปนประหม่า เมื่อได้เห็นรุ่นพี่คนดังเดินมากับกลุ่มเพื่อน ออร่าของเขาพุ่งกระจายโดดเด่นมาแต่ไกล ท่ามกลางแสงแดดยามเช้าที่สาดส่องกระทบผิว กลับยิ่งทำให้ความหล่อของเขายิ่งมีออร่ามากขึ้น สะกดทุกสายตาของคนในคณะให้หันไปมองเขาเป็นตาเดียว
“หล่อมากแม่ หล่อแบบวัวตายควายล้ม” กรีนทำตาลอย หวานซึ้ง พร้ำเพ้อถึง
“อืมจริง หล่อแบบอยากถวายกีให้เลย” กรีนถึงกับหันขวับไปมองเพื่อนสาวที่เพิ่งเดินเข้ามาพอดี พร้อมกับแค่นหัวเราะใส่
“มึงไม่มีกีค่า อีพิชชา!”
“จิ๊! ขัดฟิลกูตลอดเลยนะ” พิชชาหรือพีท จิ๊ปากใส่ก่อนจะส่งค้อนให้เพื่อนสาววงโต เดินบิดก้นไปนั่งใกล้ๆกับดาลันดา ที่กำลังมองไปยังกลุ่มของรุ่นพี่คนนั้นด้วยสายตาเหม่อลอย จนกระทั่งเขา หันมาสบตาเธออย่างบังเอิญ ร่างเล็กสะดุ้งเล็กน้อย นิ่งค้าง ตกใจทำอะไรไม่ถูก
แต่ที่ทำให้หัวใจเธอเต้นรัว เลือดในกายสูบฉีดแรง เมื่ออยู่ๆเขาก็เดินแยกตัวจากกลุ่มเพื่อน เปลี่ยนทิศทางตรงมาทางที่เธอกำลังนั่งอยู่ด้วยใบหน้าเรียบนิ่ง ไม่แสดงอารมณ์ใดๆแต่ถึงอย่างนั้น ใบหน้าของเขากลับทำให้สาวๆที่ได้พบเห็น ยิ่งมองก็ยิ่งหลงใหล
ตึกตัก ตึกตัก ตึกตัก
เสียงหัวใจของดาลันดาเต้นดังออกมา ในขณะที่ทุกอย่างรอบตัวเธอ คล้ายกับหยุดเคลื่อนไหว ไม่รับรู้หรือได้ยินอะไร แม้กระทั่งเสียงกรีสของเพื่อนสาวที่พากันแอบร้องเบาๆเมื่อชายหนุ่มย่างเท้าเข้ามาใกล้เรื่อยๆ
“ไง จำชื่อพี่ได้หรือยัง” ร่างสูงแกล้งเย้าหญิงสาวที่มีใบหน้าแดงก่ำราวกับผลเชอรี่ พวงแก้มขาวๆแปรเปลี่ยนเป็นสีแดงระเรื่อน่ามอง
“เอ่อค่ะ...จำได้แล้วค่ะ” ตอบโดยไม่กล้าสบตาเขาตรงๆ
“เมื่อวานลืมขอเบอร์เลย อยู่ๆก็รีบกลับไปก่อน เอาโทรศัพท์มาหน่อยสิ”
“โทรศัพท์ลันเหรอคะ” เธอทวนคำด้วยความไม่แน่ใจ คิดว่าได้ยินผิดแปลกไป
“อืม” เขาตอบรับสั้นๆ ขณะที่ยื่นมือออกไปรอรับโทรศัพท์จากสาวร่างเล็ก ที่ยังอยู่ในอาการงกๆเงิ่นๆ ทำอะไรไม่ถูกไปชั่วขณะ ก่อนจะหันรี้หันขวางหากระเป๋าตัวเองทั้งๆที่อยู่ตรงหน้าแล้วแท้ๆ หยิบโทรศัพท์ยื่นให้เขา
“รหัสล่ะ” เขายื่นโทรศัพท์กลับมาให้เธอกดปลดล็อคให้ ก่อนจะส่งให้เขาคืน ไม่นานเขาก็ยื่นกลับมาให้
“เที่ยงนี้ไปเจอพี่ที่หน้าคณะนะ ไปทานข้าวกัน”
“เอ่อ...ค่ะ”
“อืมเมมเบอร์กับแอดไลน์ไว้แล้ว อย่าลืมตอบล่ะ”
“ค่ะ” ตอบรับเสียงเบา
“หึ” ร่างสูงหัวเราะในลำคอเมื่อเห็นท่าทีประหม่าเขินอายก็นึกเอ็นดู ก่อนจะหมุนตัวเดินตามกลุ่มเพื่อนขึ้นไปยังตึกเรียนที่เพื่อนๆของเขาหายขึ้นกันไปก่อนแล้ว ทิ้งให้เธอยืนนิ่งอึ้งอยู่กับที่ตรงนั้นนานหลายวินาที จนบรรดาเพื่อนๆรอบตัวต้องเอ่ยเรียกอยู่หลายครั้งกว่าจะรู้สึกตัวได้ยิน ร่างสูงโปร่งนั้นก็เดินหายลับขึ้นตึกไปเรียบร้อยแล้ว
“เห้ย!!! พี่เขาจีบแกเหรอลัน” พิชชากับกรีนร้องออกมาแทบจะพร้อมกัน
“นั่นดิๆ ปกติพี่เคลย์ตันเขาไม่มายุ่งอะไรแบบนี้ให้ใครเห็นเลยนะ” ในขณะที่พายซึ่งนั่งเงียบในตอนแรกก็อดไม่ได้ที่จะเห็นด้วย
“หมายความว่ายังไงเหรอ”
“ก็ปกติส่วนใหญ่พี่เขาไม่จีบใครหรอกนะ นอกจากจะกินเงียบๆพาหิ้วกลับเข้าห้องเลย กลางวันก็แยกย้าย แถมยังไม่ค่อยยุ่งกับน้องในคณะด้วย มีแกเนี่ยแหละคนแรกๆเลยมั่งที่พี่เขามาสนใจแบบนี้ แต่แกต้องระวังหน่อยนะ แฟนคลับพี่เขาเยอะมาก ระวังจะมาแหกอกแกล่ะ เดี๋ยวจะหาว่าฉันไม่เตือน” พิชชายื่นหน้ายื่นตา จีบปากจีบคอบอก
ในขณะที่คนฟังได้แต่อมยิ้มแก้มแดง เมื่อได้ยินคำพูดของเพื่อนๆ ก็พลอยทำให้หัวใจเต้นแรงยิ่งกว่าเดิม
- Writer
