โปรดปราน...คนไม่คิดรัก

ตอนที่7-2

“มึงสืบได้เรื่องอะไรมาบ้าง” ทันทีที่เข้ามาในห้อง ชายหนุ่มร่างสูงเจ้าของห้องก็หันมาถามลูกน้อง สายตานิ่งเฉยแต่เต็มไปด้วยความรู้สึกกดดัน

“นายจำผู้หญิงที่ชื่อดาลันดาได้ไหมครับ” ชื่อนี้ทำให้คิ้วหนากระตุกเล็กน้อย ก่อนจะจ้องมองหน้าลูกน้องนิ่ง

“เธอเป็นคนที่นาย...เอ่อเคยเป็นผู้หญิงของนาย เอ่อ...” สีหน้าอึกอักลำบากใจเล็กน้อย เพราะเขาไม่รู้ว่าควรจะสรรหาคำพูดแบบไหนมารายงานให้นายทราบถึงจะเหมาะสม

“อืม พูดมา”

“นายได้แล้วทิ้งเมื่อสามปีก่อนครับ” เคลย์ตันนิ่งไปทันทีเมื่อได้ยินคำบอกเล่านั้น พยายามใช้ความคิดทบทวนว่าเขาไปรู้จักเธอในช่วงเวลาไหน ก่อนที่โฬมจะหยิบไอแพด เปิดรูปบางรูปยื่นให้เขาดู

เสียงร้องเพลงกับจังหวะเสียงกลอง ที่ประสานกันเสียงดังบริเวณใต้ตึกคณะเศรษฐศาสตร์ ทำให้บรรยากาศในช่วงเย็นของการรับน้องเต็มไปด้วยความสนุกสนาน ทั้งเสียงโห่ร้องแซวกันไปมา

ในขณะที่ชายหนุ่มร่างสูงหน้าตาดี จัดว่าหน้าตาหล่อเทียบชั้นดาราดังด้วยบุคลิกที่สูงโปร่งร้อยแปดสิบห้าเซนติเมตร กายกำยำด้วยมัดกล้าม พ่วงท้ายดีกรีลูกนักการเมืองชื่อดังและทายาทนักธุรกิจระดับประเทศ เดินเข้ามานั่งที่โต๊ะหินบริเวณด้านหลังของลานกิจกรรมท่ามกลางเสียงกรี๊ดกร๊าดของบรรดาสาวๆ ต่างเนื้อเต้นดีใจ เมื่อได้เห็น นายเคลย์ตัน ศาตนันท์ รุ่นพี่ปีสี่ หนุ่มฮอตประจำมหาวิทยาลัยที่สาวๆต่างคลั่งไคล้หมายปอง อยากจะได้สิทธิ์เป็นคู่ควงของเขา เพียงแค่วันเดียวก็ดีใจจนเนื้อเต้นแล้ว แต่เพราะมีดีกรีเป็นหนุ่มฮอตเจ้าเสน่ห์ และเป็นทายาทตระกูลดังอย่างศาตนันท์ ทำให้สาวๆที่ล้อมหน้าล้อมหลังหวังจะเป็นตัวจริงกลับไม่เคยมีใครได้ครอบครองตำแหน่งนั้นเลยสักคน

และเพราะวันนี้เป็นวันเฉลยเปิดสายรหัส ทำให้ทุกคนในคณะทุกชั้นปีต่างมารวมตัวกันที่ลานกิจกรรม แต่ที่สร้างเสียงฮือฮาและความแปลกใจให้กับทุกคนมากเป็นพิเศษ เพราะการปรากฏกายของนายเคลย์ตัน ศาตนันท์ หนุ่มคณะเศรษฐศาสตร์ปีสี่ ที่ไม่เคยสนใจเข้าร่วมกิจกรรมใดๆของคณะทั้งสิ้น

“หื้อ วันนี้ฝนตกแน่ๆ คุณชายเคลย์ตันโผล่มาร่วมรับน้องด้วยว่ะ” ปกป้อง เพื่อนสนิทและเป็นประธานกิจกรรมเอ่ยแซวผ่านไมค์ที่กำลังพูดจนได้ยินเสียงหัวเราะครืนใหญ่ พร้อมกับพูดแซวพอหอมปากหอมคอ ก่อนจะกลับเข้าไปยังเนื้อหาที่ตนเองพูดไปก่อนหน้านี้

“น้องคนนั้นโคตรน่ารักเลยว่ะ สวยขนาดนี้สงสัยจะได้เป็นดาว” คราฟซึ่งใช้สายตากวาดมองสำรวจรุ่นน้องปีหนึ่งสวยๆน่ารักๆตามไทป์ที่ตัวเองชอบ โพล่งขึ้น เมื่อกวาดสายตาสะดุดเข้ากับ หญิงสาวที่นั่งอยู่ไม่ไกลจากจุดที่พวกเขานั่งอยู่มากนัก แต่เพราะความขาวกอปรกับเครื่องหน้าสวยลงตัว ทั้งคิ้ว ตา จมูก ริมฝีปากเล็กๆเป็นรูปกระจับรับกับใบหน้ารูปไข่ ผิวขาวเนียน ผมยาวตรงสลวยทิ้งน้ำหนักดูสุขภาพดี ทำให้สายตาของใครหลายคู่ต่างหยุดมองน้องคนนั้นด้วยความสนใจ

ชายหนุ่มทายาทนักการเมืองเหลือบสายตามองเพียงนิด ไปยังหญิงสาวคนนั้นตามที่คนพูดบอก ริมฝีปากหยักหนาได้รูปกระตุกยกยิ้มมุมปากเมื่อได้เห็น ความพอใจฉายชัดในแววตา จนคราฟที่หันมามองนึกขนลุกเบาๆ เพราะรู้ความนัยของรอยยิ้มและแววตาประดุจเหยี่ยวนั้นดี

“เห้ยๆ มึงหยุดเลยนะ น้องเขายังแค่ปีหนึ่ง ยังเด็กอยู่นะเว้ย มึงหยุดความคิดเหี้ยๆมึงเลยไอ้เคลย์ตัน” แต่เหมือนยิ่งปราม ยิ่งห้าม เขายิ่งรู้สึกผิดพลาดมหันต์ เมื่อหันไปเห็นแววตา ฉายชัดความต้องการบางอย่าง อยากได้อยากลอง แถมท้ายด้วยความอยากชนะ เท่ากับเป็นการเติมเชื้อเพลิงอย่างดี ราดบนเปลวไฟ ให้ยิ่งลุกโหมความต้องการมากขึ้น

“มึงเงียบๆเหอะไอ้คราฟ ยิ่งพูดมันยิ่งอยากเอาชนะ ดูตามันสิ ล็อกเหยื่อแล้วมึงเห็นไหม” ป้องคุณรีบกระทุ้งสีข้างของเพื่อน เอ่ยกระซิบเตือนให้หยุดพล่ามมากไปกว่านี้

“หึ” เคลย์ตัน ศาตนันท์แค่นหัวเราะในลำคอ เมื่อได้ยินคำพูดที่เพื่อนร่วมคณะพูดคุย ก่อนที่สายตาของเขาจะจ้องมองไปยังรุ่นน้องสาวคนนั้นที่เหมือนมีอะไรบางอย่างดลใจให้เธอหันมามองสบตาเขาเข้าพอดี

หลังจากวันนั้นไม่กี่วัน สาวร่างบางในชุดนักศึกษากระโปรงพลีท ยาวกร่อมพื้น สวมรองเท้าผ้าใบสีขาว ผมยาวมัดรวบครึ่งศีรษะเกล้าเป็นจุกเล็กๆ ปล่อยผมบางส่วนทิ้งยาว บริเวณกรอบหน้ามีไรผมปกคลุมยิ่งทำให้ใบหน้าสวยได้รูปดูหวานน่ารักมากขึ้น หอบหนังสือและเอกสารการเรียนบางส่วนที่เพิ่งถ่ายมาจากร้านเอกสาร เตรียมที่จะเดินไปขึ้นรถรางของมหาวิทยาลัย แต่กลับต้องสะดุดชนกับใครบางคนที่เดินสวนมาพอดี จนเสียหลักเซไปเล็กน้อยแต่ก็ถูกคว้าเอวไว้ได้ก่อนที่เธอจะหงายหลังไปชนกับคนอื่นที่เดินผ่านไปมา

“อุ้ย! ขอโทษค่ะ” เสียงเล็กเอ่ยบอกด้วยความตกใจ ก่อนจะแหงนเงยหน้าขึ้นมองสบตาคนที่เธอสะดุดขาไปชนโดยไม่ตั้งใจเมื่อครู่

ดวงตากลมโตภายใต้ขนตายาวกะพริบถี่ หายใจไม่ทั่วท้องเมื่อได้รู้ว่าเจ้าของอ้อมแขนที่กำลังโอบรัดเธอไว้ไม่ให้หงายหลังล้มไปนั้น เป็นรุ่นพี่คนดังที่เพื่อนในรุ่นของเธอหลายคนออกอาการชื่นชอบ หลงใหลพร่ำเพ้อให้เธอได้ยินบ่อยๆ

“จะรีบไปไหน” เสียงเข้มดุของเขาทำให้เธอนึกหวั่นขึ้นมาทันที เอ่ยตอบน้ำเสียงตะกุกตะกักเล็กน้อย ไม่กล้าสบตามองเขาตรงๆ โดยมีสายตารอบๆของคนที่เดินผ่านไปผ่านมาหยุดเหลียวมองหลายครั้ง

“เอ่อ...ขอโทษจริงๆค่ะ กำลังจะรีบกลับบ้านเลยไม่ทันระวัง ขอบคุณนะคะ” สาวร่างเล็กพยายามจะดันตัวออกห่าง แต่เหมือนว่าเขาจะยังไม่อยากปล่อยถึงได้กอดรัดแน่นขึ้น จนใบหน้าขาวสวยมีสีหน้าซีดเผือด ดูตระหนกเล็กน้อย

“ปล่อย...ก่อนนะคะ”

“หึ บ้านอยู่แถวไหนล่ะ”

“คะ?”

“วันนี้ไม่ได้ไปเลี้ยงสายรหัสเหรอ” เขายังหาเรื่องชวนคุย ก่อนจะยอมปล่อยมือที่โอบรอบเอวเธอออก ด้วยความรู้สึกเสียดายเล็กๆ กลิ่นกายหอมอ่อนๆ หอมละมุนจนทำให้เขาไม่อยากอยู่ห่างเลยสักนิด

“ไม่ได้ไปค่ะ มันค่อนข้างไกล เลยไม่อยากกลับบ้านดึก”

“อืม....เดี๋ยวไปส่ง”

“คะ!?” หญิงสาวมีสีหน้าตกใจเหลอหลาขึ้นมาทันที รีบเอ่ยปฏิเสธ

“เอ่อ...ไม่เป็นไรค่ะ ลันกลับเองได้”

“ชื่อลันเหรอ”

“ค่ะ ชื่อลันค่ะ”

“ชื่อจริงชื่ออะไร”

“เอ่อ...ดาลันดาค่ะ”

“อืม...ชื่อน่ารักดีนะ เดี๋ยวพี่ไปส่ง จะได้ไม่ต้องรอรถด้วย”

“เอ่อ...ไม่เป็นไรจริงๆค่ะ ขอบคุณนะคะ” ริมฝีปากหนาหยักโค้งเป็นรอยยิ้มน้อยๆมุมปาก

“หึ มีใครบอกเราไหม ว่าเราน่ะ...ดื้อ” ใบหน้าหล่อที่จ้องมองเธอด้วยสีหน้าเรียบเฉยเมื่อครู่ปรากฏเป็นรอยยิ้มเล็กน้อย จนหัวใจของคนที่แหงนเงยขึ้นสบตา เต้นโครมครามเสียงดังแทบจะทะลุออกจากอก

ตึกตัก ตึกตัก...

เสียงหัวใจเต้นดัง พร้อมกับความรู้สึกเห่อร้อนบนใบหน้า ที่ทำให้คนมองอดยิ้มขำไม่ได้ แก้มนวลแดงซ่านราวกับลูกตำลึง ยิ่งทำให้ใบหน้าขาวๆน่ารักชวนมองมากขึ้นไปอีก

“นี่หนังสือที่เรียนวันนี้เหรอ”

“ค่ะ”

“มา...พี่ถือให้ ตัวนิดเดียวทำไมถือของหนัก” เขาแสร้งทำบ่นน้ำเสียงไม่จริงจังหนัก ก่อนจะคว้าหนังสือและกองเอกสารในมือเธอ ฉวยจังหวะที่เธอกำลังยืนอยู่ในอารมณ์ตกภวังค์บางอย่างมาถือไว้ แล้วเดินนำไปที่รถแลมโบกินี่สีดำคันหรูที่จอดเทียบริมฟุตหนาอยู่หน้าตึกคณะ โดยไม่สนใจว่าหญิงสาวจะก้าวตามมาหรือไม่