โซ่ตรวนเสน่หา

ปฐมบท (ผู้ชายร้ายกาจ)

          ใบหน้าหล่อเหลาทอดมองเรือนร่างสูงเพรียวของหญิงสาวที่เดินเข้ามาภายในห้องทำงานส่วนตัว… ใบหน้าเฉี่ยวเซ็กซี่ทว่านิสัยห้าวหาญเกินสตรีช่างตราตรึงหัวใจของเขาตั้งแต่วันแรกที่ได้พบ ชายหนุ่มไม่สามารถลบภาพของเจ้าหล่อนออกไปจากหัวได้เลย แม้ว่าจะโกรธความร้ายกาจของเจ้าหล่อนเพียงใด สุดท้ายความต้องการจากส่วนลึกก็ต่อต้านความชังเหล่านั้นอยู่ดี

           “ผมไม่คิดว่าคุณจะกล้ามาหาผมที่นี่” เสียงเข้มเอ่ย คนฟังหัวเราะร่วน มองสบนัยน์ตาคมคร้าม

           “ทำไมจะต้องไม่กล้าด้วยล่ะคะ ในเมื่อคุณเป็นฝ่ายต้องการตกลงกับฉันเรื่องที่ดิน” เพียงฟ้าโยงเข้าประเด็นทันที เธอไม่อยากอ้อมค้อมให้เสียเวลา

           “คุณฉลาดมากที่ใช้วิธีนี้บีบบังคับบริษัทฯ ของเรา” โทมัสชม แม้ข้างในอยากกระชากร่างบางมาลงโทษเสียให้เข็ด

           แต่เดี๋ยวก่อน… ทุกอย่างต้องค่อยเป็นค่อยไป เขาจะผลีผลามทำอะไรในเวลานี้ไม่ได้

           “เพื่อช่วยเพื่อนรักฉันทำได้ทุกอย่าง”

           เพียงฟ้าแสดงเจตจำนงค์ เรียวปากหยักเผยรอยยิ้มร้าย โทมัสลุกจากเก้าอี้สาวเท้าเดินเข้าไปใกล้ร่างสาวน้อย

           กลิ่นกายหอมกรุ่นคละคลุ้งแม้จะยืนห่างในระดับที่เป็นอิสระซึ่งกันและกัน

           “ฉันเตรียมสัญญาเอาไว้เรียบร้อยแล้ว เพียงแค่คุณเซ็นทุกอย่างมันก็จะจบ บริษัทฯ คุณได้ที่ดิน ส่วนฉันได้น้ำรินกลับคืน” มือเรียวชูซองกระดาษสีน้ำตาลขึ้นตรงหน้า

           โทมัสยิ้มขบขัน มือหนาล้วงกระเป๋ากางเกงแล้วพิงสะโพกแกร่งกับโต๊ะทำงาน ช้อนสายตาขึ้นมองใบหน้าสวยเปรี้ยว

           “คุณนี่เตรียมพร้อมดีจริงๆ”

           “ไม่ได้หรอกค่ะ ประสบการณ์มันสอนให้รู้ว่าใครไว้ใจได้หรือไม่ได้!” เจ้าหล่อนยิ้มหยัน

           “แล้วการที่คุณมายืนอยู่ในถิ่นของผม คุณไว้ใจผมอย่างงั้นหรือครับ?” ไม่พูดเปล่า ร่างสูงใหญ่สาวเท้าหนาทรงพลังเข้าใกล้เธอ เพียงฟ้าเริ่มใจคอไม่สู้ดี

           “คุณหมายความว่าไง?”

           “แล้วคุณคิดว่าผมหมายความว่ายังไงล่ะ”

           โทมัสย้อนถาม ดวงตาวงรีมองหาทางหนีทีไล่ให้กับตัวเอง แต่ก็ช้าไปกว่ามือหนาที่พุ่งถลาเข้าคว้าเอวบางไว้ได้ทัน ก่อนที่แม่เสือสาวจะวิ่งออกไปจากห้อง

           “ปล่อยนะไอ้ชั่ว แกหลอกฉันเหรอ ปล่อย!”

           เสียงหวานตะโกนลั่นห้อง แต่น่าอนิจจาที่ห้องทำงานของชายหนุ่มมีระบบการเก็บเสียงอย่างดีเยี่ยม คนภายนอกไม่มีทางได้ยินเสียงของร่างบางแน่นอน

           “วันที่คุณสาดน้ำส้มใส่ผม ก่อนกลับผมบอกคุณว่ายังไงจำได้ไหม?” โทมัสถามชิดใบหูขาวสะอาด

           ร่าบางแน่นิ่งคิดย้อนไปถึงวันนั้น…

“อีกเรื่อง… ความผิดของคุณครั้งนี้ผมเอาคืนแน่ อย่าให้เจอกันสองต่อสองแล้วกัน แล้วคุณจะรู้ว่าคนอย่างผมมันทำอะไรได้บ้าง!!!”

           ดวงตาวงรีเบิกกว้าง…

           “ไง จำได้แล้วใช่ไหมที่รัก” โทมัสถามแล้วยิ้มมุมปาก รั้งเอวเล็กคอดเข้าหาตัวมากกว่าเก่า

           “สารเลว! ไหนคุณบอกว่าจะคุยเรื่องข้อตกลงระหว่างเราไง ทำไมถึง…” เพียงฟ้ากัดเรียวปากบางแน่น

           “ไอ้แอรอนมันไม่มีวันยอมรับข้อเสนอของคุณหรอกคนสวย และที่ผมนัดคุณมาวันนี้ก็เพื่อให้คุณชดใช้หนี้กรรมที่ทำไว้กับผม”

           “หนี้กรรมบ้าบออะไร ปล่อยนะไอ้ฝรั่งโรคจิต!” เพียงฟ้าพยายามดีดดิ้นให้หลุดพ้นจากอ้อมกอดหนา

           “ถ้าไม่อยากตกเป็นของผมก็ยกเลิกทุกอย่าง แล้วคืนที่ดินผืนนั้นให้กับพวกเราซะ!” เสียงเข้มกระชากเอ่ย

           เพียงฟ้าส่ายหน้าพลางยิ้มหยัน

           “ไม่มีวัน… ฉันไม่มีวันยอมถอยทุกอย่างแล้วคว้าน้ำเหลวหรอกนะ ฉันยังมั่นใจว่าเพื่อนของคุณต้องยอมรับข้อเสนอของฉัน”

           เพียงฟ้าได้ยินข่าวลือหนาหูว่าพนักงานในบริษัทฯ ต่างตั้งคำถามเป็นเสียงเดียวกันว่าเหตุใดท่านประธานคนเก่งถึงไม่ยอมต่อสู้เพื่อให้ได้ที่ดินทำเลทองที่จะนำพากิจการไปถึงจุดสูงสุดของทวีป อีกทั้งเธอยังให้รุ่นพี่ที่เป็นนักข่าวช่วยสร้างกระแสตีออกไปว่าแอรอนนั้นหลงผู้หญิงจนหน้ามืดตามัว ยอมแม้กระทั่งแลกกับเงินพันล้านเพื่อลอยแพพนักงานนับร้อยชีวิต

           ตอนนี้สถานการณ์ของบริษัทฯ ชายหนุ่มกำลังขาดความเชื่อมั่นอย่างถึงที่สุด!

           “งั้นก็แสดงว่าคุณยอมที่จะเสียตัวเพื่อปกป้องที่ดินผืนนี้เอาไว้สินะ” โทมัสเริ่มโกรธ ทำไมเจ้าหล่อนถึงดื้อเพียงนี้

           “อย่ามาพูดบ้าๆ นะ ฉันปกป้องน้ำรินต่างหาก และที่สำคัญฉันจะไม่มีวันยอมเสียตัวให้ผู้ชายใจหมาอย่างแกเด็ดขาด!”

           วาจาเสียดแทงหัวใจคนฟังเข้าอย่างจัง โทมัสเดือดดาลจนไม่สามารถควบคุมอารมณ์ดิบของตัวเองได้อีกต่อไป ชายหนุ่มเหวี่ยงร่างเล็กไปยังโซฟาตัวยาวของห้อง จากนั้นก็ตามไปทาบทับสตรีจอมพยศเอาไว้ทันที!

           “ปากดีนักนะเพียงฟ้า ผมชักอยากรู้เสียแล้วสิว่ารสชาติเรียวปากของคุณมันจะเผ็ดร้อนได้ครึ่งหนึ่งของคำพูดหรือเปล่า!”

           “กรี๊ด ม่าย อะ อื้อ!”

           ปากบางทรงเสน่ห์ถูกครอบครองด้วยเรียวปากหยักลึกของชายหนุ่ม โทมัสบดจูบรุนแรงจนทั้งสองสัมผัสได้ถึงรสชาติของกลิ่นคาวเลือด มือเล็กระดมทุบอกแกร่งพัลวัน แต่แรงอันน้อยนิดก็ไม่ได้นำพาให้คนตัวโตหยุดการกระทำแสนป่าเถื่อน ร่างสูงยังคงลงทัณฑ์ปากบางจนเจ้าตัวเจ็บแสบไปทุกส่วน เพียงฟ้าพยายามเม้มริมฝีปากไม่ให้เขาสามารถเข้ารุกรานหล่อนได้ถึงด้านใน หากผู้ชายอย่างโทมัสก็ไม่ต่างอะไรกับซาตานร้าย ลิ้นหนาใช้ความชำนาญดุนดันจนสามารถผ่านทะลุเข้าไปในปากหวานได้สำเร็จ ชายหนุ่มไล่ตวัดเกี่ยวรัดลิ้นเล็กให้ติดกับดักของตน เพียงฟ้าไม่มีโอกาสที่จะหลีกหนีได้อีกต่อไป นอกจากยอมรับชะตากรรมที่เขามอบให้

           เนิ่นนานหลายนาทีกว่าโทมัสจะปล่อยร่างเล็กเป็นอิสระ ดวงตาวงรีมองใบหน้าหล่อเหลาอย่างเจ็บแค้น

           “ไอ้ชาติชั่ว!!!”