ลวงรักล้างแค้น

ตอนที่3 เริ่มเกม

ตอนที่3 เริ่มเกม

ด้านล่าง

"สวัสดีครับ ผมชวินครับ พึ่งเคยมาดื่มที่นี่ครั้งแรกเหรอครับผมไม่เคยเห็นเลย" เสียงทุ้มสุภาพดังขึ้นพร้อมรอยยิ้มมิตรภาพตามฉบับหนุ่มเจ้าเสน่ห์ เขาเอียงตัวเล็กน้อย เหมือนตั้งใจเปิดทางให้บทสนทนาไหลลื่น

"ค่ะ พึ่งมาครั้งแรกค่ะ คุณชวินมาดื่มที่นี่บ่อยเหรอคะ" ญารินเอ่ยตอบด้วยน้ำเสียงสุภาพ สายตาสงบนิ่งแต่แฝงความระวังอยู่ลึก ๆ

"ก็บ่อยอยู่นะครับ เพื่อนผมเป็นเจ้าของผับที่นี่ครับ" ชวินยักคิ้วเล็กน้อยราวกับกำลังโอ้อวดอย่างมีชั้นเชิง

"อ๋อ... งั้นเหรอคะ ผับที่นี่ตกแต่งสวยมากนะคะ บาร์เทนเดอร์ก็ชงเครื่องดื่มอร่อย ฝากชมเจ้าของร้านด้วยนะคะ" หญิงสาวคลี่ยิ้มบาง ๆ แต่ท่าทางยังคงสงวนระยะห่าง ไม่ปล่อยให้เขาเข้ามาได้ง่าย ๆ

"ครับ ถ้าไม่รังเกียจขึ้นไปนั่งข้างบนด้วยกันไหมครับ ห้องกระจกตรงกลาง มองเห็นวิวทั้งผับได้ชัดเจนเลย” ชวินชี้ไปยังห้องกระจกบนชั้นสอง ดวงตาเป็นประกายคาดหวัง

“ไม่ดีกว่าค่ะ ฉันมากับเพื่อน แค่นั่งดื่มผ่อนคลายนิดหน่อยแล้วก็จะกลับแล้วค่ะ” ญารินปฏิเสธด้วยท่าทีสุภาพ แต่เด็ดขาดเกินกว่าจะเปิดทางต่อ “น่าเสียดายจริง ๆ ไว้โอกาสหน้าหวังว่าจะได้รู้จักกันมากกว่านี้นะครับ” เขาเว้นจังหวะ ก่อนจะยกแก้วขึ้นเล็กน้อย ราวกับทิ้งท้ายอย่างสุภาพบุรุษ

“ค่ะ” ญารินตอบสั้น ๆ ก่อนเบนสายตากลับไปทางเพื่อนที่มาด้วยกัน

ด้านบนห้องวีไอพี

“เป็นไงวะ...เธอไม่เล่นด้วย” กรถามขึ้นทันทีที่เห็นเพื่อนกลับมา สีหน้าไม่ต่างจากคนผิดหวัง

“ไม่วะ คนนี้ดูยาก...เธอรู้วิธีปฏิเสธที่ชาญฉลาด ไม่เปิดโอกาสให้ใครเข้าหาได้ง่าย ๆ” ชวินถอนหายใจเบา ๆ พร้อมทิ้งตัวลงโซฟา

“ก็จริง...เห็นผู้ชายที่ลองเข้าไปคุยกับเธอกลับออกมาหน้าหงอยแทบทุกคน สงสัยเธอมีแฟนแล้วมั้ง”

“กูว่าไม่...ที่นิ้วไม่มีแหวนสวมอยู่” ชวินเอ่ยเสียงเรียบ เขาเป็นคนช่างสังเกต และไม่เคยคิดจะยุ่งกับผู้หญิงที่มีเจ้าของ

“งั้นก็คงเป็นผู้หญิงทำงาน แค่ออกมาดื่มผ่อนคลาย...เดี๋ยวนี้มีเยอะไป ผู้หญิงสวย ๆ ที่ทั้งโสดและขยันจนไม่ชายตามองผู้ชายรวย ๆ หล่อ ๆ อย่างพวกเราน่ะ” กรหัวเราะพลางส่ายหัว แต่บทสนทนาก็ยังวนเวียนอยู่กับหญิงสาวปริศนาที่ด้านล่าง

ตรงกันข้ามกับ อคิณ ที่นั่งนิ่งเงียบมานาน เขาไม่เอ่ยปากแทรก เพียงยกแก้วเหล้าขึ้นจิบอย่างไม่รีบร้อน แต่สายตาคมกริบยังคงจับจ้องไปที่ร่างบางตรงมุมบาร์ชั้นล่างไม่วางตา จนชวินหันมาแซว

“มึงสนใจเธอเหรอวะ ไอ้คิณ”

“เปล่า” คำตอบสั้นห้วนดังออกมาแทบจะทันที

“แต่สายตามึง...ไม่ได้ละไปจากเธอเลยนะ”

“กูแค่มองดูความเรียบร้อย” น้ำเสียงแข็งกระด้างปิดกั้น ก่อนที่เขาจะเบนสายตาไปอีกทาง ราวกับต้องการยืนยันสิ่งที่พูด ทว่าความจริงในแววตากลับปฏิเสธคำพูดนั้นโดยสิ้นเชิง

เสียงดนตรีจังหวะเร้าใจดังคลอในบรรยากาศคึกคัก ผู้คนเต้นรำและชนแก้วกันอย่างครึกโครม แต่โต๊ะมุมบาร์ที่ญารินกับลียานั่งอยู่กลับดูสะดุดตาเกินกว่าจะมองข้ามไปได้

ไม่นานนัก ร่างสูงใหญ่ในชุดแบรนด์เนมทั้งตัวก้าวตรงเข้ามา ชายหนุ่มเจ้าของใบหน้าคมคาย และสายตาที่เต็มไปด้วยความมั่นใจ เขาคือ องศา ทายาทเจ้าของหมู่บ้านจัดสรรผู้ทรงอิทธิพลที่ใคร ๆ ในวงสังคมต่างรู้จักกันดี

“สวัสดีครับ สองสาวสวย...มานั่งดื่มกันแบบนี้ ผมถือว่าเป็นโชคดีของผมที่ได้เจอ" องศายกแก้วเหล้าขึ้นเล็กน้อย เสียงทุ้มหนักแน่นเรียกสายตาหลายคู่หันมามอง

“สวัสดีค่ะ คุณ...” ลียาหันไปสบตากับญารินแวบหนึ่งก่อนตอบกลับอย่างสุภาพ

“องศาครับ” เขาแนะนำตัวด้วยรอยยิ้มมั่นใจ ราวกับชื่อเสียงของตนเพียงพอที่จะทำให้ผู้หญิงต้องประทับใจ

ญารินยกแก้วขึ้นจิบเหล้าอย่างสงบ ก่อนวางลงบนโต๊ะด้วยท่วงท่าสง่างาม เธอยกยิ้มบาง ๆ พลางตอบเสียงเรียบ

“ยินดีที่ได้รู้จักค่ะคุณองศา แต่วันนี้เราสองคนตั้งใจมานั่งดื่มผ่อนคลายเฉย ๆ ค่ะ ไม่ได้ตั้งใจมาหาเพื่อนค่ะ” คำปฏิเสธออกมานุ่มนวล สุภาพ แต่เด็ดขาดเสียจนทำให้องศาชะงักไปชั่วขณะ

“อ่า...แค่ดื่มด้วยสักแก้ว ไม่เสียเวลาหรอกนะครับ” เขาพยายามหยอดต่ออย่างไม่ยอมแพ้ง่าย ๆ

“ต้องขอโทษจริง ๆ ค่ะ ฉันกับเพื่อนค่อนข้างรักความเป็นส่วนตัว” ญารินยังคงใช้เสียงเรียบนิ่งตอบกลับ ทำให้ชายหนุ่มตรงหน้ารู้สึกได้ถึงการปฏิเสธของเธอ ความเงียบปกคลุมอยู่ครู่หนึ่งก่อนที่องศาจะหัวเราะเบา ๆ พยายามเก็บฟอร์มไม่ให้เสียหน้า

“เข้าใจแล้วครับ...งั้นไว้โอกาสหน้า หวังว่าจะได้ทำความรู้จักกันมากกว่านี้”

“ค่ะ ขอบคุณค่ะ” ญารินยกแก้วขึ้นเล็กน้อยแทนการปฏิเสธอีกครั้งองศาผละออกไปอย่างสง่างาม แต่คนที่อยู่รอบ ๆ กลับแอบมองด้วยสายตาตื่นตะลึง เพราะไม่ใช่ใครก็ได้ที่จะกล้าปฏิเสธไฮโซหนุ่มเช่นนี้ และยังทำให้เขายอมถอยออกไปโดยไม่มีเสียงโวยวาย

ด้านบนชั้นวีไอพี

อคิณยังคงจิบเหล้าเงียบ ๆ แต่แววตาคมเข้มฉายแววสนใจมากกว่าเดิม เขาเก็บทุกรายละเอียดของเธอราวกับว่ากำลังนั่งจับผิดแฟนสาวว่าจะนอกใจเขาไปกับผู้ชายมากหน้าหลายตาที่เข้ามาจีบหรือเปล่า

"ผู้หญิงคนนี้...ไม่ธรรมดาเลยจริง ๆ" เสียงทุ้มต่ำของ อคิณ หลุดรอดออกมาราวกับพูดกับตัวเอง แต่กลับดังพอให้คนข้าง ๆ ได้ยินชัด

"มึงว่าอะไรนะไอ้คิณ มึงสนใจเธอหรือไง" วินหันขวับมามองทันที

"ชื่อรินสินะ" อคิณเลิกคิ้วเล็กน้อย ราวกับกำลังครุ่นคิดกับชื่อที่เพิ่งหลุดออกมาจากปากเพื่อน เขาพึมพำเสียงเรียบ แต่สายตายังคงตรึงอยู่ที่ร่างบางด้านล่างไม่วางตา

"นี่มึงจะจีบเธอแข่งกับกูหรือไง ถึงมึงจะหล่อกว่า รวยกว่า กูก็ไม่ยอมแพ้มึงหรอกนะ กูเจอเธอก่อนกูมีสิทธิ์จีบเธอก่อน" วินที่นั่งฟังอยู่รีบสวนขึ้นทันที คำพูดนั้นเต็มไปด้วยอารมณ์หวงสิทธิ์ ราวกับของเล่นราคาแพงที่ห้ามใครแตะต้อง

"หึ" อคิณกระตุกมุมปาก ดวงตาคมกริบสะท้อนแววเยือกเย็น ไม่ได้แสดงออกว่าสนใจหรือปฏิเสธ จนวินรู้สึกหงุดหงิดกระแทกแก้วเหล้ากับโต๊ะอย่างไม่สบอารมณ์

เวลาล่วงเลยไปเกือบสองชั่วโมง ญารินนั่งจิบเหล้าไปอย่างใจเย็น ทุกอิริยาบถของเธอยังคงเปี่ยมด้วยความมั่นใจ แต่สิ่งที่ทำให้เธอเริ่มหงุดหงิดเล็กน้อยคือ...เหยื่อของเธอยังไม่ขยับตามเกมแม้แต่น้อย

ดวงตากลมโตภายใต้แพขนตางอนกวาดไปทั่วบริเวณกว้าง เห็นเขายังคงนั่งอยู่บนโต๊ะวีไอพีด้านหน้าใกล้กับเวที และเธอรู้ว่าเขาเองก็กำลังเฝ้าสังเกตเธออยู่เช่นกัน

“ชักจะน่าสนใจแล้วสิ...” ญารินพึมพำเบา ๆ มุมปากยกขึ้นเพียงนิดเดียว ก่อนวางแก้วลงบนโต๊ะ

"ฉันไปเข้าห้องน้ำแป๊บนะ เดี๋ยวฉันมา" เธอลุกขึ้นยืน ร่างบางในชุดเดรสเข้ารูปสะกดทุกสายตาที่พลันหันมามองในเสี้ยววินาทีที่เธอก้าวเดิน เธอสามารถเลือกเดินอ้อมไปอีกทางได้ง่าย ๆ แต่กลับไม่ทำ

แทนที่จะเลี่ยงฝูงชน ญารินกลับจงใจสาวเท้าไปทางหน้าเวที เส้นทางที่ต้อง ผ่านตรงโต๊ะวีไอพี โต๊ะที่เป้าหมายของเธอนั่งอยู่พร้อมกับสาว ๆ ที่เขาจ้างมาคอยบริการ

แสงไฟสลัวปะทะกับเรือนผมยาวสลวยที่สะบัดเบา ๆ ตามแรงก้าวเดิน ทุกย่างก้าวคือการยั่วยวนแบบมีชั้นเชิงอย่างเงียบงัน ผู้คนที่เธอเดินผ่านต่างหันมามองราวกับถูกแรงดึงดูดบางอย่างสะกดเอาไว้ สายตาคมของเขาจ้องมองร่างนั้นอย่างไม่อาจห้ามได้ เขายกแก้วเหล้าขึ้นแนบริมฝีปาก แต่ดวงตาไม่เคยละไปจากเธอแม้แต่วินาทีเดียว และจังหวะเมื่อเธอเดินเฉียดผ่านโต๊ะเป้าหมาย

เพียงหางตาเล็กน้อยที่เธอเหลือบมองไปสบตา ก็เพียงพอที่จะทำให้คนในโต๊ะหันมาสนใจเธอ เกมเพิ่งจะเริ่มต้น...และคนที่เดินหมากก่อนก็คือเธอเอง