ลวงรักล้างแค้น

ตอนที่7 พนักงานคนพิเศษ

ตอนที่7 พนักงานคนพิเศษ

หลังจากคณินออกจากห้องไป เสียงประตูที่ปิดลงกลายเป็นเหมือนสัญญาณเริ่มต้นของความอึดอัดที่ค่อย ๆ กัดกินอากาศรอบตัว ภายในห้องทำงานเงียบกริบ เหลือเพียงเสียงเครื่องปรับอากาศที่ดังแทรกเบา ๆ ญารินนั่งหลังตรงอยู่ที่โต๊ะฝั่งตรงข้าม หันหน้าเข้าหาจอคอมพิวเตอร์ นิ้วเรียวสัมผัสทัชแพดขยับไปช้า ๆ ขณะที่ดวงตาคมจดจ่ออยู่กับตัวอักษรในไฟล์งาน ไม่แม้แต่จะเหลือบมองคนที่ยังนั่งอยู่บนโซฟาอีกฟากหนึ่งของห้อง

เธอไม่จำเป็นต้องถามอะไร เพราะทุกข้อมูลที่อยู่ในไฟล์นั้นเธอรู้หมดแล้ว เธอศึกษา ONE Group ล่วงหน้ามาหลายเดือนก่อนจะก้าวเท้าเข้ามาในบริษัทนี้ ไม่มีแม้แต่รายละเอียดใดที่เธอปล่อยผ่าน แต่คนที่ดูเหมือนจะอยู่ไม่สุขคืออคิณ

พรึ่บ!

เสียงพลิกแฟ้มดังขึ้นกลางห้องราวกับจงใจทำลายความเงียบ ญารินไม่ขยับ ไม่แม้แต่จะสะดุ้ง เธอเพียงขีดไฮไลต์ในหน้าจออย่างใจเย็น

ปั่ก! ปั่ก! ปั่ก!

เสียงปากกาเคาะโต๊ะดังขึ้นอีกครั้ง ยังคงไม่มีปฏิกิริยาใดจากหญิงสาวตรงหน้า

คิ้วเข้มของอคิณขมวดแน่น ความนิ่งเฉยของเธอเพิ่มความหงุดหงิดให้เขาเพิ่มขึ้นอย่างไม่รู้เหตุผล เขาวางแฟ้มเอกสารลงบนโต๊ะเสียงดัง

ปั้ก!

คราวนี้แรงกว่าทุกครั้ง ญารินยังไม่เงยหน้า เพียงเอ่ยเสียงเรียบโดยไม่ละสายตาจากจอ

“ฉันคิดว่าคุณอคิณน่าจะไม่มีสมาธิทำงานนะคะ จะรับกาแฟเพิ่มไหมคะเดี๋ยวฉันไปชงให้ค่ะ” เสียงเรียบนิ่งแต่เฉียบคมพอจะทำให้ชายหนุ่มชะงักไปชั่วขณะ ดวงตาคมใต้คิ้วหนาเงยขึ้นมองเธอเรียบนิ่ง หญิงสาวเรียบร้อยที่เขาเจอบนเครื่องบินวันนั้น กับหญิงสาวที่เดินออกจากผับกับผู้ชายแปลกหน้าที่พึ่งเจอเมื่อคืน และวันนี้ก็เจอเธอในบทเลขาสาวที่นิ่งเงียบ มันช่างแตกต่างกันจนอคิณไม่สามารถรู้ตัวตนที่แท้จริงของเธอได้เลย

“เธอคงตั้งใจมากสินะ...ที่จะมาทำงานที่นี่” เขาพูดช้า ๆ น้ำเสียงทุ้มต่ำแต่แฝงแรงกดดัน

“แน่นอนค่ะ ฉันตั้งใจมาก” ญารินละสายตาจากหน้าจอ เงยหน้าขึ้นมองเขาเต็มสายตาคู่สวยไม่ไหวติง

“ONE Group เป็นบริษัทชั้นนำ ใครบ้างล่ะคะไม่อยากทำงานที่นี่บ้าง" เธอตอบกลับพร้อมยกยิ้มบาง ๆ

"หึ..ถ้าเธอตั้งใจมาทำงานจริง ๆ ก็ดี" อคิณหัวเราะในลำคอเบา ๆ เสียงนั้นเย็นเฉียบ

“คุณกำลังหมายความว่ายังไงคะ” น้ำเสียงของเธอยังนุ่ม แต่แววตากลับแข็งกร้าวขึ้น

“ก็หมายความตามที่พูด ไปเรียนต่างประเทศจนลืมภาษาไทยแล้วหรือไง" บรรยากาศในห้องเหมือนมีใครจุดไฟทิ้งไว้กลางอากาศ ไม่มีเปลว แต่ร้อนกรุ่น อคิณเอนตัวพิงพนักโซฟา มุมปากกระตุกยิ้มร้าย

"ฉันมาที่นี่เพื่อทำงานค่ะ ไม่ได้มาเพื่อจุดประสงค์อื่นแน่นอน"

“ฉันจะจับตาดูเธอให้ดี...คุณเลขา”

“ยินดีค่ะ” ญารินตอบสั้น ๆ แล้วหันกลับไปสนใจจอคอมพิวเตอร์อีกครั้งตอนนี้ในห้องที่เงียบสนิทนั้น ไม่มีใครพูดอะไรอีก

เสียงแจ้งเตือนจากโทรศัพท์ดังขึ้นกลางห้องที่ยังเงียบงัน อคิณหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาดู ก่อนที่คิ้วเข้มจะขมวดเข้าหากันเล็กน้อย เขาเหลือบตามองหญิงสาวที่ยังคงนั่งจ้องหน้าจอคอมพิวเตอร์ตรงหน้าอย่างตั้งใจ

‘มีอะไร...กลัวฉันทำอะไรเลขาของนายหรือไง เธอยังสบายดี’ น้ำเสียงของเขาเรียบถามกลับทันทีที่กดรับสาย

'ตอนเที่ยงพาคุณญารินออกไปทานอาหารด้วย เธอพึ่งกลับมาเมืองไทยอาจจะยังไม่ชินกับที่นี่ ฉันมีประชุมกับลูกค้าด่วนตอนบ่าย'

'มันหน้าที่ฉันหรือไงที่ต้องพาเลขานายไปกินข้าว'

'แล้วนายไม่กินข้าวหรือไง แค่พาเธอไปด้วยไม่ได้ลำบากอะไรขนาดนั้นหรอก แค่นี้แหละฉันต้องรีบไป' พูดจบคณินก็กดวางสายทันที ไม่ปล่อยให้อคิณมีโอกาสปฏิเสธ

"เจ้านายเธอสั่งให้ฉันพาเธอออกไปกินข้าว"

“ไม่เป็นไรค่ะ ฉันดูแลตัวเองได้ค่ะ” ญารินละสายตาจากหน้าจอ ก่อนตอบกลับเสียงแข็งเล็กน้อย

“แต่พี่ชายฉันสั่งให้ฉันดูแลเธอ” เขาตอบทันควัน ดวงตาคมกริบจ้องตรงมาไม่ละ

“แต่ฉันดูแลตัวเองได้ค่ะ ไม่ลำบากคุณหรอกค่ะ ขอบคุณค่ะ"

"หึ มาทำงานวันแรกก็ขัดคำสั่งเจ้านายเลยนะ" เขายกคิ้วขึ้นเล็กน้อย ก่อนวางโทรศัพท์ลงบนโต๊ะอย่างจงใจให้เกิดเสียง พร้อมกดต่อสายกลับเบอร์ที่โทรเข้ามาล่าสุด

“งั้นก็ดี เดี๋ยวฉันจะโทรบอกพี่ชายฉันเองว่าเลขาคนใหม่ของเขาไม่ยอมทำตามคำสั่งเจ้านาย” มือของเขาเอื้อมไปกดโทรออกจริง ๆ เสียงสัญญาณโทรศัพท์ดังขึ้นในบรรยากาศตึงเครียด จนหญิงสาวเม้มริมฝีปากแน่น ก่อนเอ่ยขึ้นเบา ๆ แต่ชัดเจน

“ไม่ต้องโทรค่ะ ฉันจะไป”

"ก็แค่นั้น" รอยยิ้มจาง ๆ ผุดขึ้นตรงมุมปากชายหนุ่ม นิ้วเรียวยาวกดวางสายก่อนที่ปลายสายจะกดรับ เขาลุกขึ้นเต็มความสูง แล้วพูดเรียบ ๆ

“ลุกสิ หรือรอให้ฉันเดินไปเชิญถึงโต๊ะ”

"ค่ะ" ญารินตอบกลับ ใบหน้าสวยบึ้งตึงขึ้นเล็กน้อย แต่เธอก็พยายามปรับสีหน้าให้เป็นปกติที่สุด

{ในประวัติเขาไม่ใช่คนแบบนี้นี่ ไหนบอกว่าเป็นคนเงียบ ๆ นิ่ง ๆ ตั้งแต่ฉันมาถึงเขาพูดมากที่สุด} ญารินได้แต่คิดในใจขณะเดินตามชายหนุ่มไปที่ลิฟต์

บนรถสปอร์ตสีดำเงา

เสียงเครื่องยนต์เบาแต่ทรงพลังดังขึ้นพร้อมล้อที่เคลื่อนออกจากลานจอด ญารินนั่งนิ่ง มองวิวเมืองผ่านกระจกใส ดวงตาเรียวยาวฉายความนิ่งสงบ แต่ในอกกลับร้อนระอุจากความไม่พอใจ

อคิณเหลือบมองเธอเป็นระยะ ท่าทางสงบเสงี่ยมแบบนั้นกลับยิ่งทำให้เขาสับสนตัวตนของหญิงสาว

“ทำไมถึงอยากกลับมาทำงานที่เมืองไทย ทั้ง ๆ ที่คุณสามารถหางานดี ๆ ทำที่ต่างประเทศได้”

“ที่นี่คือบ้านเกิดของฉันค่ะ” เธอตอบกลับโดยไม่หันมามอง

"คุณจะบอกผมว่าคุณกลับมาทำงานที่นี่เพราะคิดถึงบ้านเกิดอย่างนั้นเหรอ"

"ค่ะ"

"แต่ผมไม่คิดอย่างนั้นเลยนะ"

"แล้วคุณคิดว่าฉันมีเหตุผลอื่นเหรอคะ ดูเหมือนคุณจะไม่ค่อยชอบฉันสักเท่าไหร่นะคะ"

"ผมไม่ใช่ผู้ชายที่หลงความสวยผู้หญิงง่ายขนาดนั้น ความสวยมันใช้กับผมไม่ได้" ตอบกลับพร้อมยิ้มมุมปากและกระตุกยิ้มเล็กน้อย

"ฉันใช้สมองและความสามารถสมัครเข้ามาทำงานที่นี่ค่ะ ไม่ได้ใช้ความสวยแลกเพื่อให้ได้มา" ญารินหันขวับใช้สายตามองค้อนครั้งแรก ดวงตาสวยคมสบกับสายตาเขาอย่างไม่หลบเลี่ยง

"หึ..ผมก็ไม่ได้ว่าคุณทำแบบนั้นนี่ คุณคงกำลังคิดมากไปเอง" เสียงหัวเราะแผ่วต่ำในลำคอพร้อมคำพูดประชดกลับเล็กน้อย ญารินหันหน้ากลับไปมองด้านนอก ทุกอย่างในรถกลับมาเงียบอีกครั้ง

“ลงสิครับ คุณเลขา…หรือจะให้ผมอุ้มลงไป” เมื่อรถเลี้ยวเข้าจอดหน้าร้านอาหารหรูใจกลางเมือง อคิณหันมามองเธออีกครั้งพร้อมคำพูดประชดติดตลกเล็กน้อย ญารินกลอกตาเบา ๆ ก่อนเปิดประตูรถ เธอก้าวลงอย่างสง่างามโดยไม่พูดอะไร เดินเชิดหน้าเข้าไปด้านในร้านพร้อมรอยยิ้มหวาน

"สวัสดีค่ะ ลูกค้าได้จองโต๊ะไว้ไหมคะ" พนักงานกล่าวทักทายพร้อมรอยยิ้ม ใบหน้าเรียวเอียงไปทางชายหนุ่มที่เดินตามหลังเธอมาติด ๆ สีหน้าเรียบเฉย

"จองไว้ อคิณครับ"

"งั้นเชิญลูกค้าทางนี้ค่ะ"

"ขอบคุณค่ะ" ตอบกลับเสียงหวานพร้อมรอยยิ้มต่างกับตอนที่คุยกับชายหนุ่ม แต่รอยยิ้มบาง ๆ ที่ปรากฏบนริมฝีปากนั้น ทำให้อคิณรู้สึกเหมือนกำลังถูกท้าทายอย่างจงใจ

"ลูกค้าจะรับเมนูอะไรเพิ่มดีคะ" ใบหน้าเรียวสวยเงยขึ้นจากเมนูอาหารในมือ มองหน้าชายหนุ่มอีกครั้ง

"ผมสั่งอาหารไว้ให้คุณแล้ว หรือคุณอยากสั่งเพิ่มก็ได้นะ เพราะบิลผมก็เอาไปเบิกที่บอสของคุณอยู่แล้ว สั่งได้เต็มที่" อคิณตอบกลับเสียงเรียบ พูดจบก็หยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมาเล่นพลาง ๆ

"คุณผู้หญิงจะรับอะไรเพิ่มไหมคะ" เสียงพนักงานสาวดังขึ้นหลังจากรินน้ำลงแก้ว

"ไม่แล้วค่ะ ขอบคุณค่ะ" ญารินตอบเสียงเรียบ ยื่นเมนูคืนให้พร้อมรอยยิ้มบางพอเป็นพิธี

"รบกวนลูกค้ารออาหารสักครู่นะคะ ตอนนี้เชฟกำลังเร่งทำให้อยู่ค่ะ" หญิงสาวพยักหน้ารับ ก่อนจะหยิบแก้วน้ำขึ้นจิบช้า ๆ ขณะที่อีกฝั่งของโต๊ะ อคิณนั่งพิงพนัก หยิบมือถือขึ้นมาเล่น แต่แอบช้อนสายตามองหญิงสาวตรงหน้าเป็นระยะ

"ฉันแพ้ถั่ว คุณได้แจ้งเชฟหรือเปล่าคะ"

"ผมแจ้งแล้ว ผมอ่านประวัติคุณทุกตัวอักษร"

"คุณอคิณอ่านประวัติพนักงานทุกคนเลยเหรอคะ" ญารินเลิกคิ้วเล็กน้อย ริมฝีปากขยับยิ้มบางแต่ไม่ถึงตา ดวงตากลมโตจ้องหน้าชายหนุ่ม