พี่สาวคนสวยกับแฟนtypeหมาเด็ก(ปฐมบท)

ตอนที่1.แรกเจอกัน

เรื่อง:(ปฐมบท) พี่สาวคนสวยกับแฟน Type หมาเด็ก

ตอนที่.1 แรกเจอกัน

โดย:Srikarin2489

“เจ้าบ่าวอายุ58แต่เจ้าสาวพึ่ง24 ห่างกันตั้งสามสิบกว่าปี ถ้าไม่มีเจตนาแอบแฝง ใครมันจะมาแต่งกับผู้ชายรุ่นพ่อ ในเมื่อตัวเองทั้งสาวและสวยแต่กลับเลือก ที่จะแต่งกับคนแก่”

“คุณกิตติเป็นม่ายมาสี่ปี ตั้งแต่คุณฤทัยเสียชีวิต คุณกิตติครองตัวเป็นม่าย เนื้อหอมมีผู้หญิงมาชอบเยอะ ทั้งสาวทั้งสวยฐานะดีทั้งนั้น ไม่เคยสนใจใครอีกแล้วทำ มั้ยมาพลาดท่าให้กับเด็กสาวรุ่นลูก ชาติตระกูลอะไรก็ไม่มี ฐานะไม่ดีเขาว่าเป็นแค่ลูกแม่ค้า มีดีแค่สวยเท่านั้นเอง”

เสียงแขกที่มาร่วมงานแต่งของคู่บ่าวสาวพูดคุยวิพากวิจารณ์ ถึงคู่บ่าวสาวที่กำลังทำพิธีกันอยู่ในห้องรับแขกในบ้านหลังใหญ่ของเจ้าบ่าว ทำให้หญิงสาวอีกคนที่นั่งอยู่ใกล้ได้ยินคำสนทนากันชัดเจน ถึงกับหน้าเข้มตึงริมฝีปากอิ่มขบเม้มเข้ากัน มือกำแน่นแต่พยายามระงับอารมณ์ตัวเองไว้

บรรดามนุษย์ป้าปากไวคงไม่รู้ว่าเธอเป็นน้องสาวของเจ้าสาว โมโหจนอยากลุกไปจัดการกับแขกปากไม่ดีเหล่านั้น แต่ถ้าทำแบบนั้นงานแต่งของพี่สาวคงวุ่นวายมีปัญหา รสนันท์จึงทำได้เพียงปรามตัวเองไว้ก่อนถ้าเป็นเวลาปกติ พวกมนุษย์ป้าปากเสียเหล่านั้นได้เจอดีจากเธอแน่ รับรองเลยว่าเธอจะจัดการแบบไม่ให้เสียซื่อลูกแม่ค้า ด่าอาจจะไม่เก่งแต่ไม่เคยยอมให้ใครมาข่มเหง

“คุณกฤตไม่ห้ามพ่อ กลับเห็นดีเห็นงามที่พ่อมีเมียใหม่ อายุน้อยกว่าคุณกฤต

ตั้งสิบปี คุณกิตติอายุมากกว่าแม่เจ้าสาวถึงสิบกว่าปี”

“ผู้ชายก็แบบนี้ อยู่เป็นม่ายมาหลายปีไม่เคยสนใจผู้หญิงคนไหน สุดท้ายคว้าเอาเด็กสาวรุ่นลูกมาเป็นเมีย เห็นเขาบอกว่าผู้หญิงเป็นนักศึกษา ไปฝึกงานที่บริษัทของคุณกิตติ ฝึกงานกันอีท่าไหนถึงได้ลงเอยบนเตียง” เสียงวิจารณ์แล้วหัวเราะกันคิกคักสนุกปาก ทำให้รสนันท์โมโหจนลุกพรวดพราดจากเก้าอี้ หน้าบึ้งตึงใส่บรรดามนุษย์ป้าปากไว ที่หันมามองเธอด้วยแววตาแปลกใจว่าเธอเป็นอะไร

รสนันท์ไม่สามารถจะทนนั่งฟัง คนนินทาพี่สาวกันสนุกปากแบบนั้นได้ เธอจึงเลือกที่จะพาตัวเองออกมาจากห้องรับแขก แขกที่มาร่วมงานส่วนมากเป็นญาติของเจ้าบ่าว และไม่มีใครรู้จักเธอว่าเป็นน้องของเจ้าสาว จึงพูดคุยวิพากวิจารณ์กันสนุก ญาติของเจ้าสาวมีเพียงแม่กับน้องสาว เป็นงานแต่งที่จัดเป็นการภายในมีแขกมาร่วมงานไม่มาก มีแค่ญาติสนิทกับเพื่อนคนรู้จักใกล้ชิด เป็นความต้องการของทั้งเจ้าบ่าว

และเจ้าสาว ต้องการงานแต่งที่เรียบง่าย

ด้วยอารมณ์หงุดหงิด ทำให้รสนันท์เดินออกมาจากบ้านหลังใหญ่สไตล์ยุโรปคลาสสิก ดูหราหราอลังการประณีตงดงาม บนพื้นที่กว้างขวางสมฐานะเจ้าของบ้านที่เป็นนักธุรกิจใหญ่ แขกทุกคนอยู่ข้างในกันหมด ข้างนอกจึงไร้ผู้คนมีรถยนต์ยี่ห้อหรูราคาแพงของบรรดาแขกที่มาร่วมงาน จอดกันเต็มตั้งแต่ประตูรั้วมาจนถึงหน้าตึกหลังใหญ่

ร่างโปร่งบางอยู่ในชุดเดรสสั้น ผ้าซาตินสีชมพูพีชอ่อนขับให้ผิวขาวดูสดใส วัยเพียงสิบเก้าไม่ต้องแต่งหน้าเข้มอะไรมากมาย รสนันท์ไม่ใช่สาวสวยหวาน แต่กลับมีบางอย่างในความนิ่งดึงดูดให้คนมองรู้สึกดีและสนใจ ใบหน้าเรียวรูปไข่ ดวงตาเรียวยาวมีแววอ่อนโยนลึกล้ำ จมูกโด่งสวยพอดีรับกับคางเรียว เสน่ห์ของเธอไม่ได้เปล่งประกายแบบชัดเจน เหมือนแสงแดดอบอุ่นยามเช้าไม่จัดจ้าจนเกินไป

เดินเอื่อยออกมาจากในบ้าน ห่างจากเสียงนินทาสนุกปากอารมณ์หงุดหงิดค่อยเบาบางลง รสนันท์เดินไปนั่งลงตรงม้านั่งข้างบ่อบัว ทอดสายตาเหม่อมองดอกบัวสีน้ำเงิน ชูก้านอวดดอกสวยงามอยู่เหนือน้ำ ข้างบ่อบัวเป็นต้นไม้ใหญ่ทอดร่มเงาทำให้บรรยากาศข้างบ่อบัวร่มเย็นจนรู้สึกผ่อนคลาย น้ำใสแจ๋วจนมองเห็นตัวปลาแหวกว่ายอย่างอิสระอยู่ในน้ำ

เธอเข้าใจดีว่าการแต่งงานของพี่สาวกับเจ้าบ่าวรุ่นพ่อ ย่อมถูกมองไปในทาง

ไม่ดี คนอื่นไม่มีใครเชื่อหรอกว่าทั้งสองรักกันด้วยใจจริง ด้วยวัยและฐานะที่แตกต่างกันมาก รสนันท์เองเคยแปลกใจตอนที่รู้ครั้งแรก ว่าพี่สาวชอบพอกับผู้ชายที่อายุมากกว่าแม่ของตัวเองเสียอีก เธอกับพี่สาวเป็นพี่น้องที่สนิทสนมรักกันมาก พ่อมา

ด่วนจากไปตั้งแต่เธอกับพี่สาวยังเด็ก ภาระทุกอย่างจึงตกอยู่ที่แม่คนเดียว ต้องเลี้ยง

ดูลูกสาวสองคนตามลำพัง เธอไม่รู้ว่าพ่อกับแม่มีญาติพี่น้องหรือเปล่า เพราะตั้งแต่

จำความได้เธอไม่เคยเห็นญาติพี่น้องของพ่อกับแม่เลย

แม่เป็นแม่ค้าขายข้าวแกง ในสายตาเธอแม่เป็นผู้หญิงแกร่งและอดทน

แม้จะมีอาชีพเป็นเพียงแม่ค้าขายข้าวแกง แต่แม่มีความมุ่งมั่นที่จะให้เธอกับพี่สาวได้

รับการศึกษาที่ดี

“การศึกษาที่ดี จะทำให้ลูกมีโอกาสเลือก ต่อไปจะได้ไม่ต้องมาลำบากเป็นแม่ค้าเหมือนแม่ ขอให้ตั้งใจเรียนแม่ไม่มีทรัพย์สมบัติอะไรจะให้ แม่จะให้การ

ศึกษาเท่าที่ลูกอยากจะเรียน” นั่นคือคำพร่ำสอนที่แม่คอยบอกเสมอมา รสนันท์กับ

รสรินสองพี่น้องจึงตั้งใจเรียน การเรียนเก่งและมีความประพฤติที่ดี ทำให้ได้รับเงิน

ทุนการศึกษาทุกปี เป็นการแบ่งเบาภาระช่วยแม่ทางหนึ่ง

เธอกับพี่สาวอายุห่างกันห้าปี พี่สาวเป็นตัวอย่างที่ดีเป็นคนเรียนเก่ง ช่วยงานแม่แข็งขัน ทำให้รสนันท์ต้องทำตัวให้ได้อย่างพี่สาว สองพี่น้องจึงเป็นลูกที่ทำให้แม่รักและภาคภูมิใจมาก แม้จะเป็นเพียงแม่ค้าขายข้าวแกง แต่แม่พยายามให้การศึกษาที่ดีแก่ลูก และลูกทั้งสองไม่เคยอายที่มีแม่เป็นเพียงแม่ค้า รสรินเข้าเรียนในมหาวิทยาลัยซื่อดัง จนอยู่ปีสุดท้ายได้ไปเป็นนักศึกษาฝึกงานที่บริษัทใหญ่แห่งหนึ่ง โดยมีความหวังว่าเรียนจบแล้วจะได้ทำงานบริษัทที่มั่นคงใหญ่โต ชีวิตราบรื่นดีมาตลอดจนเรียนจบแล้วพี่สาวบอกว่าจะพาคนมาทำความรู้จัก

รสนันท์ยังจำได้วันที่พี่สาวพาผู้ชายคนหนึ่งมาด้วย ผู้ชายที่ดูภูมิฐาน

จากการแต่งกายและบุคลิกที่ดี ทำให้รู้ว่าน่าจะไม่ใช่ผู้ชายธรรมดาพื้น ๆ ทั่วไป แม้จะ

ดูมีอายุประมาณหนึ่งแล้วแต่ยังดูดี หน้าตาดีอ่อนกว่าวัยพอสมควร

“คุณกิตติท่านเป็นเจ้าของบริษัท ที่รินไปฝึกงานจ้ะแม่”

คำแนะนำของลูกสาวทำให้รจนานิ่งอึ้ง เป็นถึงเจ้าของบริษัทแต่มาทำความรู้จักกับครอบครัวของอดีตนักศึกษาฝึกงาน น่าจะมีอะไรมากกว่าอยากรู้จักเฉย ๆ และเป็นจริงอย่างที่สงสัยเมื่อรสรินบอกว่าคบหาดูใจอยู่กับคุณกิตติ รจนาไม่ได้ว่าอะไรถือว่าลูกโตแล้วตัดสินใจเองได้ จนในที่สุดทั้งสองก็ตกลงใจแต่งงานกันจึงเกิดเป็นงานแต่งในวันนี้ ทุกอย่างเกิดขึ้นในระยะเวลาสั้น ๆ เพราะคุณกิตติบอกว่าตัวเองอายุมาก

แล้วไม่มีเวลารออะไรอีก แค่รอให้รสรินเรียนจบรับปริญญา

“นันคิดยังไง ที่พี่รักกับผู้ชายที่อายุมากกว่าแม่เราเสียอีก” พี่สาวเคยมาตั้ง

คำถามขอความเห็นจากเธอในเรื่องนี้ หลังจากที่เปิดเผยว่าคบกับผู้ชายที่อายุมากกว่า

“พี่รินรักเขาจริง ๆ ใช่มั้ย”

“นันก็รู้พี่ไม่เคยมีแฟน ไม่เคยมีผู้ชายคนไหนทำให้พี่รู้สึกสนใจได้

จนมาเจอคุณกิตติ เขาเป็นผู้ชายคนแรกที่ทำให้พี่สนใจ พี่ไม่แคร์ด้วยว่าใครจะมองยังไง ขอแค่แม่กับนันเข้าใจพี่ก็พอ”

นี่เป็นเรื่องหนึ่งที่พี่สาวต่างจากเธอ พี่สาวไม่เคยมีแฟนไม่สนใจเรื่องนี้ด้วยซ้ำ เพราะเป็นคนหน้าตาดี จึงมีผู้ชายมาสนใจมากพยายามเข้ามาทำความรู้จักด้วยไม่ได้ขาด ผิดกับเธอที่มีแฟนมาตั้งแต่เรียนมัธยม รัก ๆ เลิก ๆ มาแล้วหลายครั้ง

“เรื่องความรักสำหรับพี่ไม่ใช่เรื่องสำคัญ สิ่งที่พี่ตั้งใจจะทำให้ได้คือ เรียนจบแล้วต้องทำงานสร้างฐานะ เพื่อให้ครอบครัวเราสุขสบายขึ้น แม่ลำบากมาเยอะแล้วพี่ต้องทำให้แม่กับน้องมีชีวิตที่ดีกว่านี้ให้ได้ พี่รับปากกับพ่อก่อนพ่อเราจะเสีย พี่จะดูแลแม่กับนันให้มีชีวิตที่ดีให้ได้” และพี่สาวทำอย่างนั้นจริง ๆ ผู้ชายคนไหนเข้ามาหาพี่สาวจะเฉย ๆ จนทุกคนยอมแพ้ไปเอง

“ถ้าพี่รินรักเขาจริงนันก็โอเค เรื่องอายุมันไม่ใช่สาระสำคัญหรอกพี่ริน มัน

ก็แค่เขาเกิดก่อนเราเกิดทีหลังเท่านั้นเอง”

“ใช่ พี่เกิดช้าไปนิดหนึ่ง” พี่สาวยิ้มพอใจตาเป็นประกาย เรื่องความรักทั้ง

แม่และน้องสาวไม่มีใครว่าอะไร รสนันท์นั่งเหม่อมองดอกบัวอยู่เงียบ ๆ เบื่ออยาก

กลับบ้านแต่ต้องทนอยู่เพื่อรอกลับพร้อมแม่

“จ๋อม...”

รสนันท์กำลังนั่งคิดอะไรเพลินๆ พลันสะดุ้งเมื่อมีก้อนหินถูกโยนมาตกลงในน้ำตรงหน้าเธอ จนน้ำกระเซ็นมาถูกหน้าเธอหน่อยหนึ่ง ทำให้เธอต้องรีบหันไปดูว่าก้อนหินมาตกน้ำตรงหน้าเธอได้ยังไง

ภาพที่เห็นทำให้รสนันท์ประหลาดใจ เห็นเป็นเด็กผู้ชายวัยไม่น่าจะเกินห้าขวบ ร่างผอมบางแต่งสูทสีน้ำตาลอ่อนผูกหูกระต่ายสีเดียวกับสูท ผิวขาวจัดออกไปทางซีด ตัดผมรองทรง สวมแว่นสายตาดวงตาหลังแว่นคู่นั้นจ้องมองรสนันท์อย่างสนใจ ถึงจะผอมบางซีดขาวแต่ดวงตาคู่นั้นดูสดใสตามประสาเด็ก หน้าตาดีจมูกโด่ง

คม ท่าทางโตเป็นหนุ่มน่าจะหล่อ

“น้อง...เป็นคนโยนก้อนหินลงน้ำเมื่อกี้ใช่มั้ย” รสนันท์ขยับลุกขึ้นยืนแล้วถาม เด็กน้อยไม่ตอบกลับยิ้มแล้วเดินมาใกล้

“ตั้งใจแกล้งพี่ใช่มั้ย” เห็นตาใสแป๋วหลังแว่นทำให้รสนันท์โกรธไม่ลง

“ผมจะขว้างปลา” เสียงบอกเจื้อยแจ้วใส

“ปลามันอยู่ในน้ำของมันดี ๆ ไปขว้างมันทำไม” เด็กน้อยมาหยุดยืนแหงนหน้ามองรสนันท์

“พี่มางานคุณปู่เหรอ” เสียงใสเอ่ยถาม สายตาเฝ้ามองหน้ารสนันท์อย่างสนใจ

“คุณปู่...” รสนันท์ทวนคำ คิ้วขมวดเข้าหากันแววตาสงสัย

“น้องเป็นหลานคุณกิตติเหรอ” ใบหน้าเรียวเล็กพยักหน้าพร้อมรอยยิ้ม

รสนันท์พอรู้ข้อมูลของพี่เขยมาบ้าง ว่าคุณกิตติมีลูกชายคนเดียวแต่มีหลานชายสองคน หรือนี่จะเป็นหลานชายที่ว่า

“คุณพ่อของน้องซื่ออะไร”

“กฤตครับ” รสนันท์พยักหน้านิดเข้าใจ

“แล้วพี่คนสวยเป็นใคร ผมไม่เคยเห็นพี่เลย” ดวงตาใสแป๋วหลังแว่นมองดูรสนันท์ไม่วางตา เต็มไปด้วยความสนอกสนใจ

“ตัวแค่นี้รู้จักปากหวาน ชมผู้หญิงเป็นแล้วเหรอ” รสนันท์ว่ายิ้ม ๆ

“พี่ซื่ออะไรต่อไปผมจะได้เรียกถูก ผมซื่อกฤษณะซื่อเล่นว่านะ ผมบอกซื่อพี่

แล้วพี่ยังไม่บอกผมเลย” รสนันท์มองสบตาหลังแว่นคู่นั้นที่เต็มไปด้วยประกายสนใจ

“เรียกพี่ว่าพี่นันก็ได้”

“พี่นัน”

รสนันท์อดจะยิ้มตอบไม่ได้ เมื่ออีกฝ่ายยิ้มยิงฟันให้ พร้อมยื่นมือมาขอจับ เธอจึงยื่นมือไปจับด้วย มือเล็กขาวบางกำนิ้วมือเธอไว้ เป็นเด็กหน้าตาดีแต่ผอมไปหน่อยท่าทางดูไม่ค่อยแข็งแรงนัก แต่แววตาสดใสซุกซนตามประสาเด็ก เธอเป็นลูกคนเล็กไม่เคยมีน้องจึงรู้สึกเอื้อเอ็นดูต่อเด็กชายเป็นพิเศษ