เอี๊ยด
“เธอ ชื่อมีดี้ใช่มั้ย”
“ชะ ใช่ มีอะไร” น้ำเสียงติดขัดตอบกลับไป รู้สึกไม่ไว้ใจ เพราะรถคันดังกล่าวที่มาจอดดักไม่ให้ปิดทางไปข้างหน้าต่อได้ขับตามเธอมาระยะหนึ่งแล้ว
“คุยกันหน่อย”
“ก็ลงมาสิ”
“ขึ้นมา” ชายคนนั้นออกคำสั่งทั้งๆที่ยังไม่เคยรู้จักกันทำไมถึงกล้าวางอำนาจขนาดนี้ แต่ก็รู้สึกเหมือนเคยเห็นที่ไหนมาก่อน
“ไม่”
“ให้ตอบอีกที จะขึ้นดีๆหรือให้ลงไปลากขึ้นมา อ๊ะ อย่าคิดหนีด้วยนะ นี่บ้านะบอกไว้ก่อน” พูดจบ ก็เลื่อนมือจากพวงมาลัยขึ้นมาคลายเนคไทที่คอ
“คุณจะพาฉันไปไหน แล้วคุณรู้จักฉันได้ยังไง”
“เดี๋ยวได้รู้จัก บอกไว้ก่อนไม่ได้มาตามจีบหรือพิศวาสอะไรหรอกนะ อย่าเพิ่งหลงตัวเอง” อีตาบ้านี่ เธอยังไม่ได้คิดเลยด้วยซ้ำ โคตรจะหลงตัวเอง
“เลิกคิดน่าเกลียดแบบนั้น เพราะฉันก็ไม่มีวันมองผู้ชายแบบคุณเป็นคนดีหรอกค่ะ”
ปึง !
“ก็ดี เรามันก็ไม่ได้มีอะไรดีทั้งคู่อยู่แล้ว” ฟรานต์ยักไหล่ให้กับประโยคเข้าข
