คุณหมอลุ้นรัก

Chapter.4อยากดูแล

คนตัวเล็กนอนยิ้มน้อยยิ้มใหญ่อยู่บนที่นอน ถึงแม้ว่าร่างกายของเธอจะต้องการพักผ่อนเพียงใด แต่หัวใจตอนนี้มันพองโตจนจะระเบิดออกมาอยู่แล้ว เหตุการณ์เมื่อคืนเธอจำได้ดี จูบแรกที่แสนหวาน ละมุนที่สุด นึกแล้วก็น่าอายที่สุด เพราะความเมาของเธอแท้ๆ ทำให้กดเบอร์ผิดโทรไปหาพี่หมอ เพราะความเข้าใจผิดนึกว่าจะเป็นพี่ชายตัวดีของเธอ นึกแล้วก็โมโหซะเหลือเกิน ทำไมถึงกล้าทิ้งเธอไว้กับผู้ชายอย่างฟรานต์ ชาตินี้ทั้งชาติเธอก็ไม่มีวันคบกับฟรานต์อย่างแน่นอน

นี่มันเป็นวันที่เธอตื่นเช้าที่สุดเท่าที่จำความได้ ห้องนอนสีขาวสะอาดตา ตกแต่งอย่างเรียบง่ายเหมาะกับเป็นห้องของนายแพทย์สุดหล่อและแสนเพอร์เฟกต์คนนี้เป็นอย่างมาก กลิ่นหอมอ่อนๆ จากผ้าห่มและหมอนที่เธอหนุนมันทำให้เหมือนล่องลอยอยู่ในอากาศ ในยามนี้คนข้างกายที่นอนกอดเธอเมื่อคืนกำลังง่วนอยู่กับการทำอาหารเช้าภายในครัว เพราะเกรงว่าคนตัวเล็กที่เพิ่งสร่างจากอาการเมาจะหิว มันเป็นอาหารง่ายๆ แต่มันพิเศษก็ตรงที่เขาตั้งใจทำเป็นพิเศษก็เพื่อเธอ ข้าวต้มร้อนๆ ถูกตักใส่ถ้วยใบสวยแล้วยกมาวางไว้บนโต๊ะอาหารที่ถูกจัดเรียงไว้อย่างเป็นระเบียบ พี่หมอคนนี้เป็นคนดูแลทุกอย่างภายในคอนโดนี้เอง แต่เรื่องความสะอาดจะมีแม่บ้านมาทำให้อาทิตย์ละสองครั้ง ส่วนมากหมอลีอองจะค้างอยู่ที่ห้องพักของโรงพยาบาลเสียส่วนใหญ่ก็เพราะไม่ต้องเสียเวลาเดินทางเวลาเร่งรีบหรือมีเคสด่วน แต่เพราะเมื่อคืนแม่น้องตัวดีก่อเรื่องเอาไว้ให้เป็นห่วง เขาจึงพาเธอมาพักที่คอนโดส่วนตัวแทน

"ตื่นรึยังครับ" เมื่ออาหารเช้าถูกเตรียมไว้เรียบร้อยพี่หมอจึงเดินเข้ามาในห้องนอนเพื่อปลุกน้องตัวดี

"ตื่นแล้วค่ะ พี่หมอตื่นเช้าจังเลยนะคะ" ว่าจะแกล้งหลับสักหน่อยแต่คงไม่ทันเสียแล้ว ..เธอดึงผ้าห่มที่ใช้ปิดหน้าลงแล้วยิ้มหวานให้กับพี่หมอ เสื้อยืดสีขาวเผยให้เห็นรูปร่างและซิคแพคที่เด่นชัดของหมอหนุ่ม ปกติแล้วเธอเห็นแต่พี่หมอสวมเพียงเสื้อกราวน์สีขาวสีหน้าเคร่งเครียด วันนี้มีเพียงกางเกงขายาวลายสก๊อตเท่านั้น ลุคนี้ทำให้เขาดูมีเสน่ห์ไปอีกแบบ

"ก็ตื่นมาทำอาหารเช้าให้น้องยังไงหล่ะ เป็นยังไงบ้างปวดหัวรึป่าว"

"นิดหน่อยค่ะ เมื่อคืนนี้น้องขอโทษนะคะ"

"จำได้ด้วย" พี่หมอเลิกคิ้มถาม

"ค่ะ น้องขอโทษนะคะ พี่หมอไม่โกรธน้องนะคะ" มาเชลย่นจมูกเล็กน้อย สายตาและน้ำเสียงออดอ้อนตามสไตล์ของเด็กขี้อ้อนเหมือนเดิม

"โกรธครับ ถ้าน้องไปทำแบบนี้กับคนอื่น แต่ถ้าเป็นพี่หมอ พี่หมอไม่โกรธ" ถึงกับพูดอะไรไม่ออก เธอได้แต่ยิ้มออกมาเพราะความเขิน

"พี่หมอ น้องเขินนะคะ"

"จูบแรกใช่มั้ย"

"........" พูดอะไรไม่ออก มันคือจูบแรก ถึงแม้ว่าภายนอกเธออาจจะดูแรงๆ ไม่สนโลก แต่อย่างน้อยเธอก็ยังรักงวนสงวนตัว ต้องขอบคุณเพื่อนสุดที่รักของเธอที่เคยพร่ำบอกเธอตลอดเรื่องนี้ ..ขอบใจมากซินจ๋า

"พี่หมอได้มันมาแล้วนะ ต่อไปนี้น้องห้ามไปทำแบบนี้กับใคร อย่าให้ใครมาทับรอยของพี่ เข้าใจมั้ยครับ"

"ค่ะ"

"ไปทานข้าวได้แล้ว เดี๋ยวจะเย็นหมด"

................................

เก้าอี้โต๊ะอาหารถูกเลื่อนออกโดยฝีมือของสุภาพบุรุษอย่างพี่หมอ ตอนนี้ร่างบางเล็กสวมเพียงเสื้อเชิ๊ตตัวโคล่งของหมอไว้เท่านั้น เพราะชุดที่เธอใส่มันขัดหูขัดตาของเขาเป็นอย่างมาก

"พี่หมอทำเองหรอคะ"

"อืมฮึ "

"งั้นน้องจะไม่เกรงใจแล้วนะคะ เพราะตอนนี้หิวหนักมากกกกกก" เธอลากเสียงยาวเสียจนพี่หมออดขำไม่ได้

"เอาสิ " เธอใช้เวลาเพียงไม่นานข้าวต้มเกือบเต็มชามก็หมดไปภายในชั่วพริบตา.. เชื่อแล้วหล่ะว่าหิวจริงๆ วิตามินซีเม็ดโตถูกนำมาวางไว้ตรงหน้าพร้อมกับแก้วน้ำเปล่า

"กินซะจะได้รู้สึกดี" ..

"อยากให้พี่หมอดูแลแบบนี้ทุกวันจัง"

"ก็มาอยู่ด้วยกันสิ"

"ได้หรอคะ"

"รอให้พร้อมก่อนมั้ย " ...แต่เธอพร้อมแล้วนี่ เธอเชื่อว่าพี่หมเป็นคนดี ดีมาก จนเธอไม่อยากจะตามหาใครอีกแล้ว น้องเหนื่อยกับพวกผู้ชายเจ้าชู้

"ตายแล้ว เกือบลืมว่าวันนี้มีเรียน สำคัญซะด้วยสิ ตายๆ " แล้วดูสภาพเธอตอนนี้สิ ผมเผ้ายุ่งเหยิงแถมขอบตายังมีรอยดำคล้ำ แล้วจะใส่ชุดไหนไปเรียน น้ำก็ยังไม่ได้อาบ จะทันไหมเนี่ย

"พี่หมอชุดเมื่อคืนอยู่ไหนคะ"

"แขวนอยู่ในห้องแต่งตัวครับ " เธอไม่รอช้ารีบวิ่งเข้าไปในห้องแต่งตัวอย่างรีบร้อน เข้าผิดเข้าถูก เฮ้อ..ก็มันยังไม่ชินนี่นา สวมเสื้อโค้ดทับน่าจะโอเคขึ้นเยอะ

"พี่หมอมีน้ำหอมมั้ยคะ น้องรู้สึกว่าตัวน้องเหม็นกลิ่นเหล้ามากๆ เลย" น้ำหอมกลิ่นแบบผู้ชายกลิ่นอ่อนถูกพรมฉีดไปทั่วร่างของคนตัวเล็ก ..แบบนี้น่าจะดีขึ้นเยอะ เธอชะเง้อมองดูนาฬิกาก็พบว่าใกล้เวลาเข้ามาทุกที

"เดี๋ยวพี่ไปส่ง มาครับ"

......................................