Chapter.6คู่หมั้น
1635 Words
วันนี้มาเชลอารมณ์ดีเป็นพิเศษ เพราะว่าวันนี้มีนัดสำคัญกับคนของใจรอเธออยู่หลังจากเลิกเรียนเสร็จ เสื้อผ้าหน้าผมพร้อม วันนี้เธอเต็มที่กับการแต่งตัวเป็นพิเศษ ถึงแม้ว่าทุกวันมันก็เต็มที่เป็นธรรมดาอยู่แล้ว
วันนี้ที่โรงพยาบาลคนไข้ไม่ค่อยเยอะสักเท่าไหร่ จึงทำให้พี่หมอมีเวลาที่จะนัดคนตัวเล็กมาทานข้าวด้วยกัน พี่หมอโทรจองร้านอาหารหรูไว้เพื่อน้องคนนี้โดยเฉพาะ พี่หมออยากทำให้น้องประทับใจกับการนัดกันครั้งแรกมากที่สุด จะเรียกว่านัดเดทก็ว่าได้ พี่หมอเพียงถอดชุดกราวด์ด้านนอกออกเพียงเท่านั้นก็สามารถไปรับคนตัวเล็กที่มหาลัยได้แล้ว
"คุณหมอคะมีคนมาขอพบค่ะ" หมอลีอองมีสีหน้าสงสัยในขณะที่กำลังจะเก็บเสื้อกราวด์ไว้ที่ราวแขวน นี่ก็หมดเวลางานของเขาแล้ว ใครกันที่มาขอเข้าพบเขาตอนนี้
"ให้เข้ามาได้"
"ค่ะ" เลขาสาวส่วนตัวก้มหน้ารับคำสั่งจากนั้นก็เดินออกจากห้องไปเชิญแขกเข้ามาในห้อง
"สวัสดีค่ะพี่หมอ" หญิงสาวร่างเล็กหุ่นเพรียวเทียบเท่ากับนางแบบเดินเข้าพี้อมกับเอ่ยคำทักทายด้วยรอยยิ้มที่แสนหวาน มีดี้ คือคู่หมั้นคู่หมายที่แม่ของเขาจับจองไว้ให้ได้ตบแต่งเป็นคู่ครอง ในทุกๆ ครั้งหมอลีอองจะปฎิเสธการเจอหน้ากับหญิงสาว จึงทำให้ในครั้งนี้ มีดี้ ถูกสั่งให้เดินทางมาหาพี่หมอที่นี่ ไม่เช่นนั้นชาตินี้ทั้งชาติก็คงจะไม่มีวันได้เจอกันอย่างแน่นอน
"สวัสดีครับ มีธุระอะไรกับผมหรือป่าว" เพราะไม่เคยพบหน้าคร่าตากันมาก่อน จึงทำให้เขารู้สึกสงสัยเล็กน้อย มีเพียงเธอที่เห็นเขาในจอโทรทัศน์ต่างๆ หรือแม้แต่กระทั่งในนิตยาสารคนดัง หมอลีอองเป็นนายแพทย์ที่เก่งและเพอร์เฟ็กซ์ในทุกๆ ด้าน ไม่คิดเลยว่าตัวจริงจะสุภาพอ่อนโยนมากขนาดนี้ แถมใบหน้ายังหล่อเหลาเอาการ เพียงแรกเห็นเธอก็รู้สึกตกหลุมรักพี่หมอซะแล้วสิ
"คือ มีดี้ "
ครืดดดด
สายเข้า- Mom-
"ขอเวลาแป๊บนึง" เขาหันมาบอกมีดี้ ก่อนที่จะกดรับสายจากมารดา คาดว่าผู้หญิงคนที่มาพบเขาคงจะต้องเป็นฝีมือของแม่อย่างแน่นอน
"ครับแม่"
"เจอหนูมีดี้รึยัง" นึกแล้ว คิดไม่ผิดจริงๆ ด้วย หมอลีอองหันมามองหญิงสาวที่ยืนอยู่ด้วยท่าทางที่เขินอายเล็กน้อย สีหน้าและแววตาของเธอบ่งบอกอย่างเห็นได้ชัดว่าประหม่าไม่น้อย
"เจอแล้วครับ "
"พาน้องไปทานข้าว นี่คือคำสั่ง" ฟู่ววว เขาถอดหายใจออกมาเฮือกใหญ่ ทำไม่ท่านยังไม่ล้มเลิกความคิดอะไรแบบนี้เสียที รู้ทั้งรู้ว่ายังไงเขาก็จะไม่มีวันยอมเด็ดขาด นี่ก็ใกล้เวลาที่เขาจะต้องออกไปรับคนตัวเล็กที่มหาลัยแล้ว คงจะต้อจัดการอะไรสักอย่าง
"ผมเคยบอกแม่ไปแล้ว ผมไม่รับปากเรื่องนี้ แค่นี้ก่อนนะครับผมมีเรื่องจัดการ"
ตี๊ด
"มีดี้ใช่มั้ย"
"ค่ะ" น้ำเสียงหวานเอ่ยรับว่าเธอคือมีดี้ เธอมาตามคำสั่งของคุณแม่ของพี่หมออย่าเลี่ยงไม่ได้ ในใจก็แอบปลื้มชื่นชอบพี่หมออยู่เป็นนัยๆ เธอไม่ใช่ผู้หญิงที่จะเที่ยวตามจับผู้ชายไปทั่ว ครั้งนี่เธอถูกผู้ใหญ่สั่งมา เธอหวังว่าการเป็นตัวของตัวเองอาจจะทำให้พี่หมอหันมามองเธอบ้าง
"พี่ต้องขอโทษด้วยที่พี่ไม่สามารถทำตามที่คุณแม่สั่งได้ วันนี้พี่นัดแล้วขอโทษด้วยนะคะ" เป็นคำปฏิเสธที่ทำให้เธอตัวชาไปหมดทุกส่วนในร่างกาย หรือว่าเธอไม่สวยพอให้พี่หมอสนใจ
"เอ่อ คือ พี่หมอมีแฟนแล้วหรอคะ" เพราะอยากรู้ความจริง เธอจึงตัดสินใจถามออกไปตรงๆ
"ไม่ใช่แฟนครับ แต่เธอเป็นมากกว่านั้น"
"อ่อ หรอคะ งั้นมีดี้ไม่รบกวนพี่หมอดีกว่า มีดี้ขอตัวนะคะ" น่าอายที่สุด ถูกเขาปฎิเสธยังไม่พอ ยังจะมาโดนเขาตอบกลับว่ามี..โอ๊ยไม่อยากจะพูดถึง
.........................................
"โอ๊ยแม่คะ มีดี้เจ็บ " นิ้วชี้ถูกจิ้มมาแรงๆ ที่ศรีษะของลูกเลี้ยงจนหัวโคลงไปมา นีน่า คือแม่เลี้ยงของมีดี้ เธอต้องหัวเสียที่รู้ว่าลูกเลี้ยงไม่มีมารยาเอาเสียเลย โอกาสอยู่แค่เอื้อม นีน่าชุบเลี้ยงมีดี้มาตั้งแต่แบเบาะเพราะพ่อแม่ของมีดี้เสียชีวิตไปด้วยอุบัติเหตุทั้งคู่ นีน่าอดสงสารไม่ได้จึงรับมีดี้มาอยู่ในอุปการะ เลี้ยงดูอย่างดีส่งเรียนจนจบปริญญาถึงเมืองนอก
"เจ็บสิดี ทำไมโง่แบบนี้ ฉันบอกแกแล้วใช่มั้ยว่าให้ทำให้สำเร็จ" นีน่าทรุดตัวลงนั่งบนโซฟาอย่างหงุดหงิดให้กับความไร้เดียวสาและความซื่อบื้อของมีดี้ สวยซะป่าวแต่ใช้ไม่ได้เรื่อง เสียงแรงที่ส่งเสียให้เรียนจบถึงเมืองนอกเมืองนา
"แม่คะ ทำไมต้องให้มีดี้ทำแบบนี้ด้วย พี่หมอเขามีคนรักอยู่แล้วนะคะ" ถึงแม้ว่าในใจเธอก็แอบชอบพี่หมออยู่บ้าง แต่ถ้ารู้ว่าพี่หมอมีคนรักเธอก็จะไม่ยุ่งเด็ดขาด
"แกลืมไปแล้วหรอ ว่าบ้านเรากำลังจะโดนยึด บริษัทพ่อแกกำลังจะโดนฟ้อง แกลืมไปแล้วฮะ!! " นีน่าและสามีหลงผิดติดพนันจนหมดตัว จึงทำให้ทุกอย่างที่พวกเขาสร้างมากำลังจะถูกยึดไปทีละอย่าง กรรมต้องตกมาอยู่ที่ลูกเลี้ยงอย่างมีดี้ที่จะต้องทำหน้าที่ตอบแทนบุญคุณ มีดี้อยู่ในสภาวะที่กลืนไม่เข้าคายไม่ออก ยิ่งเธอมารู้ว่าพี่หมอมีคนรักอยู่แล้วมันยิ่งทำให้เธอไม่อยากจะทำเรื่องแบบนี้
"มีดี้มีงานทำแล้วนะคะ ตอนนี้มีดี้กำลังมีงานเดินแบบ ไหนจะถ่ายแบบอีก เรายังมีทางนะคะแม่"
"เศษเงินแค่นั้นมันจะไปพออะไร แกต้องทำให้หมอลีอองมาเป็นของแกให้ได้ไม่ว่าด้วยวิธีอะไรก็ตาม หรือแม้แต่ เอาตัวเข้าแลก" ประโยคสุดท้ายมันทำให้มีดี้กลั้นน้ำตาเอาไว้แทบไม่อยู่ ถึงอย่างไรนีน่าก็คือคนที่ชุบเลี้ยงเธอมา เธอรักและเทิดทูลดั่งแม้แท้ๆ เธอต้องกล้ำกลืนฝืนทนยอมอดทนทำในสิ่งที่เธอไม่ต้องการ
ส่วนทางด้านของลิซ่า แม่ของหมอลีออง เธอรู้สึกเอ็นดู มีดี้มาตั้งแต่ยังเล็ก เพราะลิซ่ากับนีน่าสนิทกันมาก เพราะมีดี้ถูกส่งไปเรียนอยู่ต่างแดนตั้งแต่ยังเล็กจึงทำให้หมอลีอองกับมีดี้ไม่ได้เจอกัน ลิซ่าไม่รับรู้เรื่องที่นีน่าติดการพนันจนทำให้หมดตัว ลิซ่าต้องการเพียงแค่อยากได้มีดี้มาเป็นลูกสะใภ้เพียงเท่านั้น เพราะความน่ารักน่าเอ็นดู อีกทั้งมีดี้ยังเป็นเด็กเรียบร้อย และเชื่อฟังผู้ใหญ่ ลิซ่าคิดดีแล้วที่จะให้มีดี้มาเป็นคู่ครองของลูกชายเธอ
...................................
"ขอโทษนะครับที่มารับช้า"
"ไม่เป็นไรค่ะ น้องรอพี่หมอได้อยู่แล้ว" ..รอยยิ้มเล็กๆ ทำให้พี่หมอหายเหนื่อย อยากจะเก็บรอยยิ้มนี้ไว้ข้างกายตลอดเวลา
"น่ารักที่สุดเลย หิวรึยังครับ"
"หิวแล้วค่ะ"
ร้านอาหารสุดหรู บรรยากาศโรแมนติกมีเพลงคลาสสิคคลอเบาๆ อาหารรสชาติดี ทั้งคู่นั่งจิบไวน์รสเลิศท่ามกลางอากาศที่กำลังดีในโซนด้านในของร้าน อาหารมื้อนี้เต็มเปี่ยมไปด้วยรอยยิ้มและเสียงหัวเราะ เด็กน้อยช่างพูดช่างเจรจาตลอดเวลา ทำให้พี่หมอชอบใจในความน่ารักสดใสของเธอ ตอนนี้มาเชลรู้สึกมึนๆ กับไวน์ที่ดื่มเข้าไปอยู่ไม่น้อย เพราะมัวแต่สนทนาจนเพลินเลยทำให้ยกแก้วบ่อยไปหน่อย พี่หมอเห็นท่าว่าน้องคงจะไม่ไหวเลยขอเช็คบิลกับทางร้านแล้วพาน้องขึ้นรถเพื่อขับกลับไปส่งที่บ้านทันที ตลอดทางไม่ได้ยินเสียงพูดใดๆ จากคนตัวเล็ก ผิดกับเมื่อตอนอยู่ที่ร้านอาหาร เธอกึ่งหลับกึ่งตื่น เพิ่งรู้ว่าฤทธิ์แอลกอฮอล์ในไวน์ที่เธอดื่มเข้าไปมันก็แรงเอาการอยู่พอสมควร
"ถึงบ้านแล้วครับ"
"อื้มม พี่หมอ " เธองังเงียสลึมสลือเหมือนไม่อยากลุกออกไปจากตรงนี้เลย
"ถึงบ้านแล้วครับ" เธอค่อยๆ ลืมตาเพื่อให้สายตาปรับภาพตรงหน้าให้ค่อยๆ ชัดขึ้น แต่นั่น .. สายตาของเธอพลางไปสะดุดกับรถสปอร์ตที่แสนคุ้นเคยจอดอยู่ลานหน้าบ้านของเธอ
"ฟรานต์" นั่นมันคือรถของฟรานต์บุคคลที่เธอไม่อยากเจอหน้ามากที่สุดในตอนนี้
"ใครนะ" พี่หมอเอียงคอถามเพราะความสงสัย ทำไมเธอต้องทำสีหน้าตกใจขนาดนั้นด้วย
"พี่หมอ น้องไม่อยากเข้าบ้าน ให้น้องไปอยู่ด้วยได้มั้ยคะ"
"ทำไมหล่ะ "
"นะคะ เดี๋ยวน้องจะเล่าให้ฟัง นะคะ" พี่หมอจำต้องเลี้ยงรถกลับแล้วมุ่งหน้าไปยังคอนโดส่วนตัวของเขาในทันที สีหน้าและแววตาของเธอตอนนี้บ่งบอกเลยว่าเป็นกังวลอย่างมาก ทำไมฟรานต์จะต้องตามตื้อเธอถึงขนาดนี้ ถ้าขืนเป็นแบบนี้คงจะต้องไม่กลับบ้านสักระยะ
...................................
- Writer
