คุณหมอลุ้นรัก

Chapter.2 พี่หมอของน้อง

​

1 อาทิตย์ต่อมา

​

สาวน้อยร่างบางตรวจเช็คความเรียบร้อยของเสื้อผ้าหน้าผมนานนับชั่วโมงอยู่ภายในรถหรู ใบหน้าแต่งแต้มด้วยเครื่องสำอางตามสไตล์สาวเปรี้ยว รวมถึงการแต่งตัวที่สวยสดุดตา...ไม่รู้ว่าทำไมจะต้องทุ่มทุนขนาดนี้ด้วย วันนี้เป็นวันที่เธอจะต้องมาตรวจดูอาการตามนัดของหมอลีออง รู้สึกตื่นเต้นชะมัดไม่รู้ว่าจะจับตรวจภายในอีกหรือป่าว นึกถึงวันนั้นแล้วก็หน้าแดงขึ้นมาเสียดื้อๆ แถมยังได้รับสายจากหมออีก ถ้าเขาจะมาให้ความหวังเธอแล้วซุกลูกเมียอยู่ที่บ้าน เธอก็คงจะเสียใจแย่ เฮ้อ.. ชาตินี้จะได้เจอคนที่จริงใจกับเขาบ้างหรือป่าว วันนี้ก็เป็นวันเกิดของฟรานต์ด้วยเช่นกัน เสร็จจากภาระกิจวันนี้เธอคงจะต้องไปเดินเลือกซื้อของขวัญเล็กๆ น้อยๆ พอเป็นพิธีให้เจ้าของวันเกิด

..................................

"สวัสดีครับคุณมาเชล" หมอลีอองเอ่ยทักทายสาวสวยตรงหน้าด้วยใบหน้าที่ยิ้มแย้ม หลังจากวันนั้นที่ได้คุยกับเธอเขาก็โทรหาเธอเรื่อยๆ แต่ไม่บ่อยนัก

"เรียกมาเชลเฉยๆ ก็ได้ค่ะ คุณหมอ" ...เพราะมันรู้สึกเหินห่างยังไงไม่รู้สิ เวลาคุยกับเธอหมอลีอองก็มักใช้คำพูดที่เป็นทางการจนเธอรู้สึกอึกอัด

"เปลี่ยนจากคุณหมอเป็นพี่หมอได้มั้ย " ..ย่อมได้อยู่แล้ว แบบนี้สิ หมอหนุ่มเผยรอยยิ้มแสนอบอุ่นให้กับเธออีกครั้งจนเธอเขินอายจวนจะม้วนตกเก้าอี้

"ได้สิคะพี่หมอ น้อง เอ้ยย มาเชลชอบแบบนี้มเพราะมันดูเป็นกันเองมากกว่า"

"น้อง หรอ พี่หมอว่าน่ารักดีนะ " คงเป็นเพราะเธอมักแทนตัวเองในบางครั้งว่าน้องกับพี่ชายของเธอ มันก็เลยเผลอตัวไปหน่อย

..แทนตัวเองว่าพี่หมอด้วย น่ารักที่สุด

"พี่หมอ ชอบหรอคะ"

"ชอบสิ ชอบมากด้วย ต่อไปนี้ก็แทนตัวเองว่าน้องก็แล้วกันนะ " ถึงกับทำอะไรไม่ถูก ทั้งเขินทั้งอาย

"ค่ะพี่หมอ"

"เอาหล่ะ อาการเป็นยังไงบ้างกลังจากที่กินยาไป หายคันรึยังครับ" หมอลีอองเริ่มสอบถามอาการหลังจากที่เขาสั่งยาให้เธอไป ถ้าไม่หายคงจะต้องจับตรวจภายในอีกรอบ

"หายแล้วค่ะ อาการดีขึ้นมาก ยาพี่หมอนี่ดีจังเลยนะคะ" อาทิตย์ที่ผ่านมาทั้งสองมีโอกาสคุยกันผ่านทางโทรศัพท์มากขึ้น ส่วนใหญ่ก็จะเป็นหมอลีอองซะมากกว่าที่โทรมาหาเธอ ทุกครั้งที่หมอลีอองโทรมาก็มักสอบถามเกี่ยวกับอาการของเธอซะทุกครั้ง คงจะหาข้ออ้างเสียมากกว่า ต้องคิดเข้าข้างตัวเองเอาไว้ก่อน

"ดีมากครับ งั้นพี่หมอก็จะไม่นัดแล้วนะ "

"แต่น้องอยากให้พี่หมอนัดน้องนะคะ" ...หมอลีอองยิ้มออกมาให้กับความน่ารักและความกล้าของเธอ หนึ่งอาทิตย์ที่ผ่านมาทำให้หมอลีอองรู้ว่าผู้หญิงตัวเล็กๆ ที่นั่งอยู่ข้างหน้าในตอนนี้ ช่างพูด ช่างเจรจา คำพูดของเธอช่างน่าฟัง ถึงแม้อายุของเธอจะน้อยกว่าเขามาก แต่เธอก็มาสาระมากในระดับหนึ่ง มาเชลดูเป็นผู้หญิงที่ฉลาด กล้าแสดงออก กล้าพูด ผู้หญิงแบบนี้แหละที่เขาต้องการ

น้องของพี่หมอ

"คืนนี้ว่างหรือป่าว" ตายจริง..เกือบลืมคืนนี้เธอมีนัดแล้ว คงจะยกเลิกไม่ได้ด้วยเพราะรับปากกับพี่ชายไปแล้ว เอาไงดี ไม่น่าพูดออกไปแบบนั้นเลย

"เอ่อ น้องไม่ว่างอ่ะค่ะ คืนนี้มีนัดกับพี่ชาย วันอื่นได้รึป่าวคะ" ทำไมรู้สึกเสียใจที่ต้องพูดออกไปแบบนั้น

"คงเป็นนัดที่สำคัญมากสินะ" คืนนี้หมอลีอองตั้งใจว่าจะชวนเธอออกเดทสักหน่อย แต่ก็ต้องผิดหวังกับคำตอบที่ได้รับกลับมา

"พี่หมอคะ คือ "

"เอาหล่ะพี่หมอมีเคสต่อ ค่อยคุยกันใหม่นะครับ" เธอไม่รู้จะพูดอะไรต่อ เธอเข้าใจว่าอาชีพหมอเวลาว่างคงมีไม่มากนัก สังเกตได้จากอาทิตย์ที่ผ่านมา หมอลีอองทำงานตลอดเวลา ถึงอย่างนั้นหมอก็ยังเจียดเวลาโทรหาตลอด มันคงจะไม่แปลกที่หมอจะโกรธเธอ พี่หมอของน้อง น้องขอโทษ

มาเชลเดินออกมาจากห้องตรวจด้วยสีหน้าที่เศร้าหมอง ไม่เคยรู้สึกแย่ขนาดนี้มาก่อน ปฎิเสธผู้ชายมาก็มาก ทำไมกับหมอลีอองถึงได้มีอาการแย่ขนาดนี้

ร่างใหญ่ทิ้งตัวนอนพิงกับเก้าอี้ทำงาน เตรียมตั้งสมาธิตรวจเคสต่อไป ตอนนี้เขาต้องสะบัดความคิดเรื่องเมื่อกี้ให้ออกไปจากหัวเสียก่อน จะมัวมานั่งคิดเรื่องแบบนี้นานคงจะไม่ได้

....................................

ผับ XXXX

หญิงสาวร่างเล็กในชุดเดรสรัดรูปสีขาว โชว์ส่วนเว้าส่วนโค้ของรูปร่างอย่างเด่นชัด เธอเดินเคียงคู่มากับพี่ชายสุดหล่อของเธอ วันนี้เป็นวันเกิดของฟรานต์ ใบหน้าของเธอไม่ค่อยจะสบอารมณ์สักเท่าไหร่ เพราะตั้งแต่กลับมาจากโรงพยาบาลสายเข้าสักสายหรือแม้แต่ข้อความใดๆ จากคนที่เธอเฝ้ารอก็ไม่มีแม้วี่แววเลย

"คิดว่าจะไม่มีซะแล้ว วันนี้สวยมากเลยรู้ตัวบ้างมั้ย" เป็นธรรมดาของผู้ชายปากหวานอย่างฟรานต์ คำหวานน้ำเน่าแบบนี้เธอชินแล้วหล่ะ

"Happy birht day นะคะ " ของขวัญกล่องเล็กๆ ถูกยื่นออกมาให้เจ้าของงานวันเกิด ฟรานต์ยิ้มออกมาอย่างดีใจ ก่อนที่จะยื่นมาออกมารับ

"ขอบคุณนะครับ น่ารักที่สุดเลยเบบี๋" มาเชลเพียงส่งยิ้มเจื่อนๆ ไปให้ฟรานต์ จากนั้นเธอก็เดินตรงมาที่เคาน์เตอร์บาร์บริการเครื่องดื่มในทันที

"น้องคะ พี่ขอบลูฮาวายแก้วนึงค่ะ" เพียงไม่นานค๊อกเทลน้ำสีฟ้าแสนสวยก็ถูกมาวางไว้ตรงหน้าเธอ มาเชลยกกระดกรวดเดียวหมด และก็มีอีกหลายๆ แก้วตามมาติดๆ เมื่อนึกถึงเรื่องเมื่อช่วงกลางวันมันยิ่งทำให้เธอดื่มหนักขึ้นเรื่อยๆ ตอนนีี้เธอชักเริ่มจะมึนๆ เพราะฤทธิ์ของมันแล้ว

"เฮ้ พี่ว่าเราไม่ไหวแล้วนะ ให้พี่ไปส่งมั้ย" มาเชลรู้สึกได้ว่าตัวเองกำลังโดนโอบ คงไม่ต้องบอกว่าเป็นใคร

"ไม่ต้องค่ะ มาเชลกลับเองได้" เธอสะบัดตัวออกจากอ้อมกอดนั้นแล้วตั้งสติเดินออกมาจากตรงนั้นทันที หันซ้ายแลขวาก็ไม่เห็นแม้แต่เงาของพี่ชายตัวดี ป่านนี้คงลากสาวกลับไปแล้วชัวร์ ..ทำไมกล้าทิ้งน้องไว้กับเสือแบบนี้นะ โทรศัพท์เครื่องหรูถูกควักออกมาจากกระเป๋าสะพาย

ตื๊ดดดดด ตื๊ดดดดดดด

"ครับ"

"ทิ้งน้องแบบนี้ได้ยังไง ทำไมปล่อยน้องไว้กับคนแบบนี้ แล้วน้องจะกลับยังงายยยย"

"แล้วตอนนี้น้องอยู่ที่ไหน"

"เมาจนจำไม่ได้เลยหราาา ก็อยู่ผับxxxxไง " ตอนนี้สติของเธอแทบจะหลุดล่องลอยอยู่แล้ว ยืนทรงตัวก็แทบจะไม่อยู่ มีเพียงเสาไฟหน้าผับเท่านั้นเป็นที่ยึดเหนี่ยวร่างของเธอเอาไว้

"โอเคเดี๋ยวพี่ออกไป" หมอลีอองรีบคว้ากุญแจรถและโทรศัพท์ออกไปทันที่ที่ได้ยินเสียงที่คุ้นเคยโทรมาหาในยามดึกดื่นเช่นนี้ น้ำเสียงที่เปลี่ยนไปเพราะฤทธิ์แอลกอฮอล์มันยิ่งทำให้เขาเป็นห่วงเธอเพิ่มขึ้นมาหลายเท่าตัว แล้วยิ่งเธอมาเอ่ยถึงบุคคลอื่นมันยิ่งทำให้เธอยิ่งน่าเป็นห่วงเข้าไปใหญ่

...............................................

​