ไม่ขอ(รัก)คนเลว

โมโห.....

แพทตี้มาอยู่ที่บ้านหลังเล็กของน้ำขิงได้สองวันแล้ว เธอไม่ได้ไปทำงานด้วยสภาพที่ไม่เป็นใจให้เธอไปทำงานหาเงิน เธอจึงขอยืมโทรศัพท์ของน้ำขิงโทรไปลางาน ทำเรื่องลาป่วย ถึงแม้ว่าทางฝ่ายบุคคลจะเรื่องมากไปไหน่อย เธอจึงถ่ายรูปและส่งไปให้เขาจริงปล่อยผ่านไป

"ขิงแพทฝากซื้อชุดทำงานหน่อยได้ไหม สักสามชุด อันเก่ามันขาดอ่ะ ไปฝากซักที่ร้านมา แล้วไม่รู้ว่าเขาซักรวมกับอะไรบ้าง หรืออาจจะใช้น้ำยาอะไรก็ไม่รู้ทำให้ชุดเราขาด แต่ไม่ต้องห่วงเราได้ค่าเสียหายมาแล้วถึงแม้ว่ามันไม่มากแต่ก็พอที่จะซื้อชุดทำงานใหม่ได้ ฝากด้วยนะ" ขอโทษอีกครั้งนะน้ำขิงที่ต้องโกหกอีกแล้ว

" อืมๆว่าแต่ มีโทรศัพท์ใช้ไหม เอาเครื่องเก่าขิงไปใช้ก่อนก็ได้นะ มันนอนอยู่เฉยๆอ่ะ เอาไปใช้ก่อน เครื่องเก่าที่มันพังเดี๋ยวจะลองเอาไปซ่อมให้..." น้ำขิงสงสารแพทตี้มาก มันจะซวยอะไรซ้ำซ้อนขนาดนั้น ตกบรรได้ลงมาแล้วโทรศัพท์ยังกระเด็นตกลงมาพร้อมอีก... น่าสงสารจริงๆที่รักของน้ำขิง ถ้ามาเป็นแฟนน้ำขิงนะ น้ำขิงคนนี้จะเลี้ยงให้ดีเลยทีเดียว

" ขอบใจนะ งั้นเราฝากขิงด้วย ถ้าเงินเดือนออกเราจะ ถยอยๆคืนให้นะ เพราะเราไม่มีเงินมากขนาดนั้น ห้ามปฏิเสธเรานะขิง แค่นี้เราก็เกรงใจขิงมากแล้ว ดูสิไหนจะค่ารักษาพยาบาล ไหนจะให้มาอยู่ที่นี่ฟรีๆอีก แพทเกรงใจ" ถึงแมว่าเธอจะรู้ว่าน้ำขิงรวยแค่ไหนก็ตาม แต่เธอก็ไม่อยากจะเอาเปรียบน้ำขิงเพราะน้ำขิงเป็นเพื่อนของเธอ เธอจะไม่ยอมเด็ดขาด จะไม่ยอมอยู่ฟรีกินฟรีอยู่เฉยๆเด็ดขาด...

" เรารวยนะ เพื่อแพทตี้ที่รักจะไม่รู้ เรื่องแค่นี้จิ๊บๆ" น้ำขิงขยิบตาใส่แพทตี้หนึ่งที

" รู้ค่ะ ว่าน้ำขิงรวยมาก แต่ก็ยังไม่เข้าใจอยู่ดีว่าทำไมขิงต้องออกมาหางานทำแย่งกับคนอื่นด้วย ทำไมไม่ไปช่วยคุณป๊าของขิงดูแลโครงการบ้านจัดสรรแห่งใหม่ล่ะ อันนี้แพทไม่เข้าใจจริงๆ" ใช่เรื่องนี้เธอไม่เข้าใจเลยว่าทำไมน้ำขิงถึงไม่ยอมไปทำงานกับที่บ้านของน้ำขิง เพราะแค่หมู่บ้านที่น้ำขิงอยู่ตอนนี้มันก็เอิ่ม... ใช้ยังไงก็ไม่มีวันหมดอ่ะ บ้านหลังล่ะ 10-20ล้าน หมู่บ้านนี้มีอยู่ทั้งหมด30หลัง ระบบการดูแลให้ความปลอดภัยคือดีม๊าก แล้วเจ้าตัวมาเล่นเป็นลูกจ้างเงินเดือน เดินละ15,000บาทเนี่ยนะ เธอไม่เข้าใจจริงๆ

" ที่รักก็พูดเกินไปค่ะแหม.. พูดซะเราดูเป็นคนไม่ดีเลยหาว่าเราไปแย่งงานคนอื่นเขาทำ เราเรียนจบมาทางนี้ เราอยากทำงานหาเงินเอง ถึงแม้ว่าคุณป๊าจะให้เงินเดือนเราทุกเดือนอยู่แล้ว แต่เราก็อยากหาเงินใช้เองบ้าง เราภูมิใจกับเงินเดือนที่เราได้มากนะรู้ไหม ลูกๆทุกคนของคุณป๊าต้องทำงานค่ะ ไม่มีใครได้เงินฟรีๆ ดังนั้นเราจึงเลือกที่จะหางานทำนอกบ้านนะ มันได้เรียนรู้สังคมใหม่ๆ และเพื่อนใหม่ๆด้วย เมื่อก่อนตอนเรียนขิงมีแต่เพื่อนที่คอยประจบสอพอ ให้เลี้ยงนั่นเลี้ยงนี่ เราไม่ติดนะ แต่ไม่ชอบตรงที่ชอบนินทาคนอื่น และเอาเราไปนินทา เราเลยพาตัวเองออกจากสังคมแบบนั้น แล้วหาอะไรเรียบง่ายทำ แล้วทำให้เรามาเจอแพทตี้นี่แหละ เราเลยชอบแพทตี้ แพทตี้เป็นเพื่อนคนแรกเลยนะที่ไม่ถามว่าเราเป็นใครมาจากไหน บ้านอยู่ที่ไหนมีเงินกี่บาท และไม่เคยก้าวก่ายเรื่องส่วนตัวของเราเลยสักนิด พอคบไปนานๆขิงคิดว่าขิงคิดไม่ผิดที่เลือกแพทเป็นคนสนิทของขิง รักนะแพท" อยากรักมากกว่านี้อ่ะแพทตี้... รอหน่อยนะ เราจะทำให้แพทรักเราให้ได้คอยดูสิ

" ขอบคุณนะขิง ถึงแม้ว่าเราจะเกรงใจขิงมากขนาดไหน แต่อย่างน้อยช่วงนี้แพทขอพึ่งใบบุญของขิงก่อนนะ ไม่อยากให้คุณพ่อรู้อ่ะ" เรื่องนี้เธอไม่อยากให้คุณพ่อรู้เลย คุณลุงภพกูลด้วยเหมือนกัน....

" อืมๆ ไม่ต้องห่วง มานอนได้แล้วค่ะที่รักของขิง มาๆ นอนซะน๊า" น้ำขิงรีบดันตัวของแพทตี้ให้ลงไปนอน แล้วเธอก็ขึ้นมานอนข้างๆพร้อมกับห่มผ้าห่มให้แพทตี้ทันที

" บ้า เราไม่ใช่เด็กน้อยนะ " แพทตี้ทำหน้ายู่ใส่น้ำขิงทันที จะบ้าเหรอเธอไม่ใช่เด็กๆจะมาทำท่าตบก้นเธอให้นอนได้ยังไงล่ะ

ฮ่าๆๆ

น้ำขิงหัวเราะชอบใจ ได้แตะนิดจับหน่อยมันก็กระชุ่มกระชวยหัวใจเธอแล้ว น้ำขิงรอให้แพทตี้หลับไปก่อน เธอเปิดไฟสลัวๆข้างหัวเตียง แล้วจ้องมองหน้าของแพทตี้ออกมาด้วยความหลงไหล

แพท ขิงชอบแพทนะ ถ้าเป็นไปได้ขิงอยากให้แพทมาอยู่ข้างกายของขิง ไม่เป็นไรๆ ขิงจะค่อยๆเป็นค่อยๆไปนะแพท ขิงสัญญาว่าจะรักแพทคนเดียว ขิงจะไม่ทำให้แพทเสียใจ.....

จุ๊บ...

~~~~

เอกดนัยมีอารมณ์ขุ่นมัวเป็นอย่างมากเพียงแค่เขากลับมาถึงบ้าน เขาแค่ออกไปกินข้าวนอกบ้านกับแยมก็เท่านั้น แต่พอเดินเข้ามาถึงตัวบ้าน เขาก็ให้แยมไปเปลี่ยนเสื้อผ้า อาบน้ำรอเขาที่ห้อง และเขาเลี่ยงมายังห้องของยัยปลิงดูดเงินเพื่อที่จะมาดูว่าตอนนี้เป็นยังไงบ้าง แต่เพียงเปิดประตูเข้ามา เขาก็พบกับความว่างเปล่า ไม่มีร่องรอยของคน เขาเดินหาไปทั่วห้อง และยังออกมาเดินหาด้านล่างของบ้าน ไม่มีวี่แววสักนิดสภาพแบบนั้นจะไปไหนได้ไกล

เอกดนัยเดินกลับเข้าไปยังตัวบ้านพร้อมกับเข้าไปดูในห้องนั้นอีกครั้ง เขาไม่เห็นโน๊ตบุ๊ค เสื้อผ้าบางส่วนหายไป เพียงเท่านั้นมันก็ทำให้เขานึกโมโห...

"กล้ามากนะยัยปลิงดูดเงิน กล้าหอบสภาพแบบนั้นไปหาพ่อตัวเองงั้นเหรอ? ได้.... เราจะได้เห็นดีกัน"

แต่มันก็เป็นการคิดของเขาฝ่ายเดียว เมื่อถึงเวลาเช้าของอีกวันเขาไปยังบ้านของยัยปลิงดูดเงินนั่น เขาก็ไม่พบกับยัยผู้หญิงบ้านั่น แล้วยัยนั่นไปอยู่ที่ไหนกัน เขามาตามดูที่โรงแรม เขาก็ไม่เห็นยัยนั้นมาทำงานแล้ว สองวันแล้วนะที่ยัยนั่นไม่มาทำงาน....

" พี่เอกไปไหนมาคะ ทิ้งให้แยมอยู่บ้านคนเดียว แยมเหงานะคะ" แยมถึงกับทำท่าแง่งอนที่พี่เอกของเธอปล่อยให้เธออยู่บ้านคนเดียว เธอไม่เบื่อหรอกเพราะเธอช้อปปิ้งออนไลน์ได้ไง

" พี่ไปทำธุระข้างนอกมาก แยมทำอะรอยู่คะ?" ถึงแม้ว่าเขาจะโมโหยัยปลิงดูดเลือดมากแค่ไหน แต่แยมไม่ผิด ดังนั้นเขาจะเอาเรื่องนี้มาเหวี่ยงใส่แยมไม่ได้...

" คิดถึงพี่เอกอยู่ค่ะ อยู่บ้านคนเดียวแยมเหงา..."

เอกดนัยกระชับไหล่ของแยมให้เดินเข้าไปยังตัวบ้าน แต่เพียงแค่เขาเข้ามาด้านในห้องนั่งเล่น เขาก็ถึงกับตกใจทันที...

" ทำไม..สภาพเป็นแบบนี้ครับแยม ทำไมแยมไม่เก็บบ้านล่ะครับ แยมไม่เก็บจานไปไว้ที่ซิ้งล้างจานล่ะครับ" เอกดนัยไม่เข้าใจว่าทำไมเรื่องแค่นี้ต้องให้เขาบอกด้วย...

" ก็แยมขี้เกียจนี้ค่ะ ปกติผู้หญิงคนนั้นเป็นคนทำนี่ค่ะ แยมทำไม่เป็นหรอกค่ะ อยู่บ้านก็มีคนใช้มาตามเก็บให้.. ผู้หญิงคนนั้นไปไหนคะ? ทำไมไม่กลับมาทำงานบ้าน ปล่อยไว้แบบนี้ไม่ดีเลยนะคะ.." แยมผู้ไม่เคยทำอะไรเลยตั้งแต่เกิดมา เพราะบ้านรวยมีคนให้คอยจิกหัวใช้เธอจึงไม่จำเป็นที่จะต้องทำอะไรเองทั้งนั้น...

" แต่ตอนนี้ยัยนั้นไม่อยู่ เราควรจะทำบ้างนะแยม เอาเป็นว่าเดี๋ยวพี่เปลี่ยนเสื้อผ้าก่อนแล้วเรามาช่วยกันเก็บดีกว่า บ้านจะได้ไม่เหม็นนะครับ..." เอกดนัยพยายามไม่ใช้อารมณ์กับแยม เพราะเขารู้ว่ามันไม่ใช่ความผิดของแยม(อีกแล้ว)

เพล้ง... ว๊ายยยยย เพล้ง.. อร๊ายยยย

เอกดนัยถึงกับต้องกุมขมับ จานไม่รู้กี่ใบ แก้วไม่รู้กี่ใบแล้วที่มันหลุดมือตกแตก เขาไม่เคยรู้เลยว่าการล้างจานหรือล้างแก้วมันจะยากเย็นขนาดนี้... โถ่เว้ย...